Handig

Mijn recensie van het optreden van Bruce Springsteen is gelezen door maar liefst 230 mensen! Ik vind dat veel...Dat aantal zal mijn stukje op de opiniesite Amsterdam Centraal niet hebben gehaald. Toch had ik onder beide stukjes evenveel reacties. Wat zou dat zijn waardoor het ene stukje relatief meer reacties uitlokt dan het andere? Maar veel of weinig reacties...ik heb er geen last van.

Heb nog wat last van ademnood na het halen van mijn anti-allergieprikken vanmorgen maar het goede nieuws is dat ik voortaan nog maar eens per maand de tijdelijke ellende hoef te doorstaan. Nog meer goed nieuws: mijn vriendin heeft het benodigde startkapitaal bij elkaar om haar eigen bedrijf te beginnen! Eerdaags zal ik u spammen met de link naar haar website...;-)

Gisteravond ontving ik een stapel folders van de politieke partij waar ik al jaren op stem. Gewoon, omdat ik momenteel geen partij weet die dichter bij mijn idealen staat dan de Socialistische Partij. De folders verspreid ik vervolgens in de wijk waar ik woon. Zo kom ik nog'ns op straat want gisteren was ik een groot deel van de dag binnen: facturen opstellen, ramen lappen, goudvisbak schoonmaken, schoenen poetsen...dat soort dingen.

Onderweg naar de supermarkt sprak ik gisteren even met vriend Pieter, buurman Boerma, de ouders van buurvrouw Debbie, oud-reisgenoot Varen, buurvrouw Winonah en oud-collega Cedric. En dat was nog maar op de heenweg! U zult begrijpen waarom ik drie kwartier uittrek voor boodschappen doen terwijl het maar drie minuten lopen is naar de supermarkt. Mijn zoon heeft het overigens nog steeds prima naar zijn zin met zijn baan in een supermarkt.

Mijn grote mond heeft mij wel eens een baan gekost. Meerdere malen zelfs. Tsja, wanneer ik onrecht bespeur kan ik dat nu eenmaal niet voor mij houden. Noem mij maar dom of onpraktisch maar 'kleinigheidjes' als een geweten of idealen schat ik hoger in dan aardse zaken als geld, een mooie auto of een vaste aanstelling. Dus als mijn baas iets doet wat volgens mij niet door de beugel kan dan zal ik hem (of haar natuurlijk!) daarop aanspreken. En dan nog een keer. En dan nóg een keer. Voordat ik de zaak aanhangig maak bij de betreffende authoriteiten. Helaas deed ik dat ook eens toen ik maar twee weken voor een evaluatiegesprek zat. De chef in kwestie (Na meerdere waarschuwingen van mij naar hem toe vertelde ik hem dat ik bij het hoofdkantoor had aangegeven dat hij vond dat regels voor iedereen gelden behalve voor hem: roken was voor iedereen in het gebouw altijd verboden. Behalve blijkbaar voor meneer de baas. Vond hij zelf. Als enige.) was toen niet genegen mijn contract te verlengen.

Maar ik kan er niets aan doen. Het is sterker dan mijzelf! Ik kan ook geen rol aannemen in een reclamefilmpje als ik niet achter het produkt sta. Daarom moest ik ook twee keer nadenken voordat ik reclame maakte voor Bayer want dat bedrijf was 'fout' in de oorlog. Tsja, ook Horst Tappert was 'fout' in de oorlog, net als een groot landelijk dagblad. Moeten wij uit principe dan maar geen 'Derrick' meer kijken of stoppen met De Telegraaf te lezen (doe ik sowieso niet; ik vorm graag zelf een mening in plaats van mij eentje in de mond te laten leggen)? Er waren indertijd mensen die weigerden bij Shell te tanken want door niet te vertrekken uit Zuid-Afrika steunde dat bedrijf (indirect) het Apartheids-regime.

Ook maar stoppen met Douwe Egberts koffie drinken dan omdat dat bedrijf boeren uitbuit? Al gebruikt men zelf graag dooddoeners als: 'Ja maar als wij die boeren niet uitbuiten doet een ander dat wel.' of 'Ja maar, als wij hen niet voor belachelijk weinig geld ontzettend veel uren laten werken gaan ze dood van de honger. Is dat dan wat je wilt?'

U ziet: ik kan nogal doordraven. En dat is niet altijd handig.

Vandaag staan wij stil bij het overlijden van Jo Gijsen, James Gandolfini en Richard Matheson

The Boss

Vrijdag zaten wij op Texel voor een familie-etentje. Natuurlijk zagen wij onderweg iets van de vlootdagen en Sail Den Helder! Hartstikke gezellig en ook leuk om minstens éénmaal per jaar het grootste deel van je (schoon)familie bij elkaar te hebben!

Wij logeerden daar en namen de volgende morgen de boot terug naar het vaste land om in één keer door te rijden naar Nijmegen. Met name naar het Goffertpark. Eerst keken wij naar een stel jonge bluesmuzikanten, gecentreerd rond frontman Jamie N Commons. De zanger was zichtbaar vereerd dat hij op hetzelfde podium mocht staan als zijn jeugdheld die voor later op de dag stond geprogrammeerd.

Verrassend prettige muziek verwende de menigte van ruim 60.000 mensen. Hier een voorbeeld:
Terwijl de bierbekers gratis werden bijgevuld door de weergoden werd het podium geprepareerd voor de komst van oudgedienden The Black Crowes. Officiëel in 2010 uit elkaar gegaan maar sinds vorig jaar weer op toernee. Gisteren leek er helaas weinig bezieling in te zitten. De gitarist vonden wij erg goed maar eerlijk gezegd waren wij meer gecharmeerd van de band die hieraan vooraf ging.

Afijn: oordeelt u zelf:
Ontzettend snel werd het podium in orde gebracht voor de hoofdact van de dag. Een man die niet misstaat in mijn serie over 'Onbekende Helden'. Omdat hij meent wat hij zingt. Omdat hij in al die decennia dat hij op het podium staat geen moment is vergeten dat albums dienen als promotiemateriaal voor concerten en niet omgekeerd. Omdat hij hypocriete politici durft te confronteren. Ronald Reagan  bijvoorbeeld.

Die zo dom was 'Born in the USA' te gebruiken als campagnelied indertijd. Niet alleen had de latere president daar geen toestemming voor gevraagd maar bovendien is het helemaal geen patriotisch nummer. Sterker nog: het is een aanklacht tegen het Amerikaans systeem van onderdrukking van de gewone arbeider ten faveure van meer winst voor het establishment. Ik heb het hier natuurlijk over één van mijn jeugdhelden: Bruce Springsteen.

In de Goffert waren er oude hippies, nieuwe hippies, punkers, rockers en punckrockers. Er waren blues-fans en Bruce-fans. Er waren mensen voor wie 1992 een jaartal is uit de klassieke oudheid en mensen die vorige week nog in 1972 leefden; nerds en beauty's en zelfs een paar bobo's; de Raad van Commissarissen van een of ander bedrijf bleef een heel nummer lang uit beleefdheid op het veld staan, bleef nog één nummer lang slenteren voor de persfotografen van het bedrijfsblad en vertrok weer om ruimte te maken voor échte muziekliefhebbers.

Het aantal mensen dat uitsluitend kwam om dronken te worden en herrie te schoppen was te tellen op de vingers van één hand. Waar drie vingers van misten na een vuurwerkongelukje.

Natuurlijk is Bruce iets ouder dan de eerste keer dat ik hem live zag, eind jaren '80 maar rocken kan hij nog steeds! Een heel goed verslag kunt u hier lezen.

Op de piano stond geen biertje maar een fles water en de baas van het spul had genoeg aan een paar bekers energiedrank en een natte spons om het publiek te trakteren op een wervelend optreden van twee uren lang waarbij ondermeer een volledig album integraal werd gespeeld.

Traditiegetrouw mocht het publiek enkele verzoekjes indienen en sommige nummers waren zo obscuur dat de fameuze E-Street Band het er zichtbaar moeilijk mee had maar De Baas kon er hartelijk om lachen, die ene keer dat de drummer een beat miste...Dat is Max Weinberg vergeven na het twee uren nonstop martelen van een drumstel. En zet zijn uithoudingsvermogen maar eens naast dat van drummers die vinden dat hun band na drie kwartier spelen een lang concert heeft gegeven!

De band liep onder luid applaus en gejoel van het podium af. En kwam terug voor een toegift. Van anderhalf uur. Een 63-jarige rocker zag dat het harder begon te regenen en ging uit sympathie op het einde van de catwalk staan om samen met het publiek kletsnat te worden. Omdat hij doorweekte mensen zag bibberen spoorde hij zijn band aan tot het spelen van een paar dansnummers om warm en vrolijk te blijven. Omdat hij zag dat een paar fans van zijn eigen leeftijd bijna niet meer op hun benen konden staan van vermoeidheid speelde hij een paar rustige klassiekers, mede om zijn jongere bandleden even wat rust te gunnen. Niets meer gewend, die jonkies van nog geen veertig...;-)

De grote man zelf en de neef van het in 2011 overleden bandlid Clarence Clemons hadden het emotioneel even moeilijk toen het projectiescherm foto's toonde van deze - in meerdere opzichten - grote saxofonist en van de vorig jaar overleden toetsenist Danny Federici. Een prachtig eerbetoon aan deze prachtige muzikanten!

Mijn vocabulaire kent helaas niet voldoende woorden van lof dus u moet het verder doen met een paar gisteren door mij genomen foto's (voorafgaand door een (niet door mij gemaakt!) filmpje van Sherry Darling) van The Boss: