Niet blij

Op het moment van schrijven van dit stukje is m'n moeder net onder het mes. Ik houd u op de hoogte van de ontwikkelingen! Update: morgen (vrijdag) ontvangt zij een MRI-scan om te ontdekken waar de bloedprop in haar bypass precies zit opdat men gericht kan opereren. In alle feestvreugde ende commotie was ik helemaal vergeten dat op de verjaardag van m'n broer, 26 december, dit weblog precies tien jaar in de lucht was. Tien jaren van leuke dingen, zorgen en melden welke boeken ik lees...
'Limiet' van Frank Schätzing is boek nummer 1 van dit jaar (en 1089 pagina's dik!) en is een zogeheten Eco-thriller. In wezen een verhaal over de methodes die de bazen van grote olieconcerns hanteren om te voorkomen dat zij binnen twee generaties ander werk moeten zoeken. De aardse grondstoffen zijn nagenoeg uitgeput en eigenlijk moeten wij massaal stoppen met het verspillen van energie.

Massaal vindt men dat er wat gedaan moet worden tegen terrorisme en miljarden euro's worden uitgegeven om burgers te 'beschermen' door de vrijheden van diezelfde burgers in te perken. Tegelijkertijd vinden regeringen dat zij geen geld hebben voor armoedebestrijding. Maar kijk eens naar de cijfers: sinds het jaar 2000 kwamen ongeveer 7500 mensen om bij terroristische aanslagen. Natuurlijk zijn dat er 7500 te veel. Maar in diezelfde periode stierven 200.000.000 mensen simpelweg door armoede.

Waarom zou het zijn dat overheden wel terrorisme willen bestrijden maar niets willen doen tegen armoede? En dan heb ik het over echte armoede en niet over de armoede die een mevrouw onlangs in de trein uitte over haar mobieltje: 'Vroeger kon ik gewoon op vakantie wanneer ik wou maar tegenwoordig moet ik voor een vakantie spáren!' Je zou toch bijna medelijden krijgen met zo'n dame...

Misschien maar goed dat de Amerikanen op de rand stonden van een fiscale afgrond, de 'Fiscal Cliff'; als de Democraten en Republikeinen geen accoord konden sluiten voor 1 januari zou het Congres bezuinigen doorvoeren op gebieden waar het voor beide partijen pijn doet: Defensie én Zorg.

Er schijnt een soort van akkoord bereikt te zijn maar ook dat compromis maakt de gemiddelde Amerikaanse burger niet blij.

Leuk

Op diverse terreinen in de hoofdstad van de provincie Groningen kwam ik diverse bekenden tegen: een cameraman uit een 12 jaar geleden in Maastricht opgenomen film, een oude vriend die ik voor het laatst 15 jaar geleden op een feest in Amsterdam zag en collega-weblogster Novy.

Vannacht kwamen wij terug uit het hoge noorden en vanmorgen mocht ik naar de Mensendiecktherapeut om vervolgens een allergieprik te halen. Daarna wilde ik achterstallige e-mails beantwoorden, facturen opstellen en versturen, m'n jaaradministratie afmaken en de aangifte omzetbelasting regelen.

Om dan 'even tussendoor' boodschappen te doen, te stofzuigen, te koken, een hapje te eten met m'n zoon, hem overhoren voor een proefwerk, naar een vergadering te gaan en een was te draaien.

Morgen gaat dat allemaal niet want dan is het weer tijd om les te geven en bovendien zijn wij daarna een paar dagen de stad uit.

Het liep allemaal anders want ik kreeg een telefoontje vanuit het ziekenhuis: m'n moeder zou met spoed worden geopereerd vanwege een stolsel in haar nieuwe ader.

Erg veel haast had men blijkbaar niet want na enkele uren wachten kwam een verpleegster met de mededeling: 'Nee, ik weet ook niet hoe lang u in het ziekenhuis moet blijven of wat er precies gaat gebeuren. Bovendien kunnen wij uw gegevens niet vinden want u staat in de patiëntenadministratie en niet in de afdelingsadministratie. Is alles duidelijk zo voor u?'

Nu dient gezegd dat men kampte met onderbezetting in het ziekenhuis in verband met een feestje. Maar toch. Mijn moeder's dossier bleef onvindbaar terwijl het toch keurig digitaal is opgeslagen. Maar ja, hadden artsen ooit geen tijd om een papieren dossier bij te werken; nu hebben diezelfde artsen geen tijd om een elektronisch dossier bij te werken. In plaats van patiënten hadden zij vandaag een feestje.

Op het feest waar ik met Nieuwjaar werkte (en waarvoor ik 'misschien volgende week' betaald krijg) stond er een dame bij de deur die mij niet herkende omdat ik niet op de flyer stond. Ik pakte er dus één van de stapel, legde die op de grond en plaatste er mijn beide voeten op met de mededeling: 'Kijk, nu sta ik op de flyer!'

Zo mocht ik toch naar binnen op het feest waarvoor ik had geregeld dat ik pas na middernacht hoefde te beginnen zodat ik de start van het nieuwe jaar kon meemaken met hen die mij na staan.

Ik breng graag tijd door met m'n moeder, m'n zoon, m'n dochters, m'n vrienden en m'n vriendin. Maar soms voelt het alsof ik moet kiezen. En dat is geen fijn gevoel. Ben ik bij de één dan voelt het bijna als verraad aan de ander. Dat is het natuurlijk niet want ik heb hen allen lief.

Maar als één van hen mij kwalijk neemt dat ik tijd aan anderen besteed dan kan ik gewoonweg kwaad worden want niemand mag van een ander al diens extra energie opeisen. En al helemaal niet onder het motto: 'Als je om mij geeft dan doe je dat.'

Opvallend vaak zijn het diezelfde mensen die een 9 tot 5 baan 'werken' noemen maar dagenlang in de kou op een plein in Groningen staan niet als werk beschouwen 'want dat vind je toch leuk?'

De bonus van vandaag is een interview met mijn 'broertje' en wie oplet ziet ook ondergetekende een paar keer voorbijkomen in onderstaand filmpje: