Iedereen

Vrijdag was ik naar de allergoloog en gaf ik de laatste les in de serie 'omgaan met Sociale Media'. Van dit seizoen dan. Vanmorgen waren wij op visite bij de moeder van m'n zoon waarna wij naar de nieuwe James Bond, Skyfall, gingen kijken. Daarna ging m'n zoon aan zijn huiswerk en ging ik met m'n vriendin haar schoonzus bezoeken in verband met diens verjaardag. Zoals vaker gebeurd tijdens verjaardagen kwam het gesprek ondermeer op werk.

Is werken wel zo zaligmakend? En wat is werken eigenlijk? Telt in je eentje zorgen voor drie kinderen en een huis schoonhouden niet als werk? Maar met je voeten in een la zitten en anderen vertellen wat zij moeten doen wel? En wie bepaalt dat? Wordt werken gedefinieerd als 'iets doen en daar geld voor krijgen' dan werkten mensen dus niet voordat geld bestond. Bovendien is het plegen van een bankroof dan opeens werken. Maar is 16 uren per dag over een vuilnisbelt kruipen in de hoop op het vinden van een stukje koper dat je voor vijf cent kunt verkopen eigenlijk wel werk? Of met je billen in de modder zitten, kanker oplopen en onze afgedankte mobieltjes uit elkaar peuteren?

Hoe komt het dat de meeste boeren die voor de Fairtrade organisatie Max Havelaar werken daar geen voordeel uit halen en vaak niet eens weten dat zij 'eerlijke koffiebonen' produceren? En waarom kost elke administratieve baan ter wereld exact 8 uren per dag, vijf dagen per week om uit te voeren? Nooit meer of minder. En als mensen cijfertjes hebben opgeteld, wat gebeurt er dan met die cijfertjes? En waarom zijn die mensen die die cijfertjes uitdraaien, in mappen stoppen en vijf jaar later vernietigen 'nuttig'?

Misschien moesten wij naar een andere definitie van werk zoeken en ons realiseren dat sommige andere dingen belangrijker zijn. Want het is heel simpel: er is niet voldoende werk voor iedereen.

De (Een verhaaltje)

Zij vroegen zich al jaren af wanneer die ouwe nu'ns de pijp aan Maarten zou geven maar hij leek maar niet dood te willen. Waarschijnlijk was hij gewoon te koppig om de zaak aan één van zijn vier kinderen over te laten.

Maar eindelijk was het dan zover en na een slopende ziekte had hij zijn drie zoons en ene dochter bij zich geroepen voor het afscheid. Zij voelden zich wat schuldig en hypocriet nu zij aan het sterfbed stonden van een man die bekend stond om zijn hardvochtigheid.

En stiekem hoopten zij één voor één de lieveling te zijn die de zaak zou erven. Of nog beter: het geheime familiekapitaal dat volgens diverse geruchten bestond.

Eindelijk blies de taaie oude man zijn laatste adem uit maar niet voordat hij iedereen flink had laten schrikken: hij kwam plotseling overeind en zei op luide toon in zijn oude bariton: 'De sleutel van de kluis ligt in de...!'

===================
Meer lezen? Mijn verhalen (ook die hier niet zijn gepubliceerd) zijn te koop: http://www.lulu.com/spotlight/Terrebel