Moederdag

Kid Eternity, Ghost, Sebbi, Panther, Pink Witch, Vampire Cat, Citizen, Poison...zomaar een paar van de mensen die wij het afgelopen weekend in Londen zagen en spraken. Vooral in een kroeg waar ook werd getoast op mensen die er alleen maar in geest bij konden zijn vanwege hun vroegtijdig overlijden; ondermeer Viking Raider, Mr. Sleaze en Japanese Sniper.

Er waren mensen bij die ik twee jaar niet had gezien terwijl ik anderen 23 jaar geleden voor het laatst zag. Een enkeling had ik nog nooit gezien maar kende ik wel omdat wij ooit met elkaar communiceerden. Sommigen waren in al die jaren nauwelijks van uiterlijk veranderd terwijl ik anderen niet herkende.

Wellicht dat bovenstaande namen geen belletje doen rinkelen bij u maar voor mij zijn zij een deel van mijn verleden. Een verleden waarin het internet slechts een verzinsel was van enkele vooruitziende geesten. Een verleden waarin Twitter niet bestond maar een groep mensen elkaar berichtjes stuurde via een papieren advertentie-blad. Die berichtjes konden echt over van alles gaan en veelal gebruikte men een schuilnaam. Het echt grote verschil met Twitter was vooral dat je een week moest wachten op antwoord op je bericht. Als dat al kwam.

Vanmorgen kwamen wij aan op Schiphol met zo'n twee uren aan slaap achter de rug. De bezoekjes aan onze wederzijdse schoonmoeders vandaag waren weliswaar gezellig maar tegelijkertijd ook wel een beetje een verzoeking, zo op deze prachtige moederdag.

Saxofoon (Een verhaaltje)

Door de druk van de koffer werd zijn bolhoedje een plat hoedje.
Hij besloot niet boos te worden op de jonge toeriste maar glimlachend toe te kijken terwijl zij worstelde met haar bagage.

Zonder dat zij't vroeg - en om zijn hoedje te redden - pakte hij de grote koffer en plaatste die in het bagagerek boven hun hoofden.

Met vragende ogen bood zij hem nog een kleine stevige koffer om bij de grotere koffer in het rek te leggen.

Te oordelen naar de vorm en het formaat was er in deze koffer exact voldoende ruimte voor één saxofoon.