Fatsoen

Vandaag was het vrij rustig in huis want er waren in totaal en verspreid over de dag maar vier mensen in ons woninkie van 39m2: de kachelman, een buurvrouw en m'n zoon en ik. Misschien dat er straks nog een buurvrouw op visite komt maar dat is het dan wel.

Het was dus bijna rustiger dan op de jaarlijks PVV-ledenvergadering want daar is altijd maar één persoon bij aanwezig: de leider van een zekere gedoogpartij èn de voorzitter van de stichting "Vrienden van de PVV".

Shazbat! Had ik mij nog zó voorgenomen om vandaag geen grappen te maken, doe ik't tòch!

Laatst had ik het óók weer: loop ik gezellig met m'n twee krukken over straat te doen alsof ik weer goed kan lopen, wordt de stoep geblokkeerd door twee van die dames die - steunend op hun rollators - gezellig staan te keuvelen. Vraag ik netjes of ik er langs mag krijg ik de sneer "dat de stoep heus niet voor jou alleen is, hoor!". Projectie heet dat. Maar goed.

Vervolgens hebben de dames het erover dat sommigen "zeker de oorlog niet (hebben) meegemaakt". Waarop ik denk:"Mens, je bent hooguit 67 dus je zat nog in de pijpleiding van een Canadese soldaat toen de uiteindelijke wapenstilstand (Formeel is Nederland nog steeds in oorlog met Duitsland, zo is mij verteld) werd getekend."

Maar goed. Ik blijf de dames vriendelijk glimlachend aankijken, net zolang tot zij zich ongemakkelijk voelen over hun onbeschofte gedrag en hun weg vervolgen waarna ik dat ook kan doen.

En waarom ik hen niet uitscheld? Simpel: een deel van mijn opvoeding bestond uit het aanleren van een stukje fatsoen. (Dankjewel, ma!)

Twee leden van Provinciale Staten van Limburg ontberen dat gevoel. Vandaar dat zij zichzelf geniaal vinden omdat zij zichzelf als fractiemedewerkers in dienst hebben genomen zodat zij dubbel salaris ontvangen voor hetzelfde werk. Als dank voor dat briljante staaltje (en unieke!) denkvermogen hebben de "heren" meteen maar het salaris van de betreffende fractie-medewerkers verhoogd.

Hun grote leider, mevrouw Laurence Stassen, noemde dit gedrag "onwenselijk". Maar pas toen de pers er lucht van kreeg. Daarvoor "wist zij het niet" en is dus ongeschikt voor haar vak omdat zij ofwel A) eenvoudigweg glashard liegt B) danwel ècht niet weet wie haar fractiemedewerkers zijn.

Mevrouw Stassen zegt geen maatregelen te kunnen nemen "want zo'n dubbelfunctie is niet bij wet verboden."

Het is mij bij wet niet verboden om mevrouw Stassen een [CENSUUR] te noemen maar tòch doe ik dat niet. En waarom niet? Omdat ik de betekenis ken achter het woordje "fatsoen".

P.s. Wie zich afvraagt waarom ik zelden tot nooit politici en/of aanhangers van andere politieke bewegingen ridiculiseer op dit weblog: dan moet ik veel te veel nadenken. De PVV maakt het mij lekker makkelijk om de "leden" (*Proest!!*) belachelijk te maken. En de vaste lezer weet het al een tijdje: ik ben graag lui.

Christen

Heb mij weer flink zitten uitsloven op de loopband bij de fysio vandaag en hoewel de poster van een opengewerkt lichaam dat daar voor m'n neus hangt mij niet bepaald opwindt, kreeg ik toch een verhoogde hartslag...

Dat kreeg ik de laatste tijd ook een beetje van alle commotie rondom Mauro Manuel die -  waarschijnlijk vermoedelijk maar zeker misschien - het land uit moet; een zielige buitenlander over wie kamervragen gesteld worden door de PVV (Goed, het gaat om een in de plomp gestorte olifant. Maar het idee alléén al!) en het gekrakeel rondom Griekse Euro's. Of zo.

Heb voor de zekerheid maar alvast een paar "Griekse" euromunten apart in een potje gestopt. Als een bepaalde politieke "Partij" (Heel zielig: duizenden stoere anonieme macho's die gezamenlijk maar één lid hebben!) z'n zin krijgt kunnen die muntjes nog wel'ns heel veel waard worden.

Over geld gesproken: hieronder volgt een Joden-grapje. Maar eerst nog een grapje voor Theo van Gogh. Gewoon, omdat ik hem ondanks z'n grote mond stiekem best wel mocht. En er nog maar een stuk of 12 mensen op de herdrinking...pardon...herdenking van zijn moord afkomen.

Een grafschrift: "Hier rust Theo van Gogh/Verdomd, hij ligt er nòg!"

Een Joodse man geeft zijn zoon, als beloning voor het slagen voor diens studie, een reis naar Israël. Na 6 weken komt de jongeman thuis en natuurlijk sluit papa hem hartelijk in de armen. "Vader", zegt zoonlief "In Israël zag ik het licht. Ik ben nu Christen."

"Oy, oy, oy!" roept de vader uit. "Waar heb ik dit aan verdiend?" Hij besluit zijn rabbi om raad te vragen en spontaan springen bij de rabbi de tranen in de ogen bij het aanhoren van het verhaal. "Waarom huilt u nu, rabbi?" vraagt de man. "O, mijn beste Bram. Mij is dat óók overkomen! Ik stuurde mijn zoon naar Israël en hij kwam terug als Christen!"

Samen besluiten de twee mannen te bidden dat het een lieve lust is..."Oy, oy, oy! O, waarom doet u ons dit toch aan, o Heer!?" En...poef!...God verschijnt voor de ogen van de verbaasde mannen. "Denken jullie dat jullie de enigen zijn met problemen!? Sterker nog: Ik had precies hetzelfde probleem: zo'n tweeduizend jaar geleden stuurde ik Mijn Zoon naar Israël en toen werd Hij óók zomaar Christen!"

Met dank aan een buurvrouw die mij op het bestaan van bovenstaande grap wees...

Vandaag staan wij stil bij het overlijden van Rijk de Gooyer