Werkelijkheid

De laatste paar dagen gebabbeld met buurmannen Leon, Martijn, Alex, Boerma en Liu, met buurvrouw Hetty, voormalig buurvrouw Miriam en Maria, een buurvrouw van m'n moeder.

Aan m'n moeder brachten de kinderen en ik vandaag een verrassingsbezoekje. Als extra verrassing was ook m'n schoonzus op visite. De wandeling duurt normaal nog geen tien minuten maar omdat ik op m'n krukken nog niet zo snel vooruitkom deden we er zo'n 20 minuten over.

Het weekend stond vooral in het teken van lol met m'n kinderen. Zo waren wij gisteren bij de stripwinkel en genoten wij van een filmpje en ondermeer een topografie-spel.

Tussendoor nog een paar verhaaltjes geschreven maar helaas niet zo veel aan lezen toegekomen. Ook niet van collega-weblogs...

Ik ben nu wel moe maar blij in de wetenschap dat er vooruitgang zit in mijn herstel.

In Libië zijn de meesten zeer verheugd nu langzaam het nieuws doordringt dat de voormalig leider Muammar Kadhafi dood is. Ruim 40 Jaar lang had deze, door onze Amerikaanse bondgenoten op de troon geplaatste, kolonel het land in Afrika in zijn greep.

Zoals veel dictators beloofde hij de burgers voorspoed en welvaart en jarenlang geloofde men zijn woorden. Uiteindelijk bleek dat hij eigenlijk alleen maar wat riep maar bijzonder weinig klaarspeelde wanneer het er echt op aankwam. Dat klinkt bekend, niet?

Voor het volk van Libië is het nu afwachten of de situatie erop verbeterd. Ik hoop het van ganser harte!

In elk geval kan men weer veilig over straat en dat is al heel wat! Maar is dat wel zo? Er is nu een nette overgangs-regering en er zijn geen gevechten meer? Wie zal de plaats innemen van de vermoordde kolonel? Wordt het een marionet van de VS, eentje van de Fransen of eentje die zal opereren onder de vlag van de VN? Gaat "Het Westen" blij zijn als het volk van Libië zelf de touwtjes in handen neemt, wellicht de banden met Westerse banken verbreekt en de Sharia invoert?

Allemaal vragen waarop de antwoorden achter de schermen van het wereldtoneel worden verzonnen voorbereid. Eerst moeten de wereldleiders uitleggen waarom zij deze dictator decennia-lang zijn gang lieten gaan. Over een paar dagen komt men ongetwijfeld met een gezamenlijk statement hieromtrent want de waarheid ("Wij wilden een goedgelovige jonge sukkel daar op de troon die graag zijn handtekening zet onder olie-contracten in ruil voor een paar vliegtuigjes maar wisten niet dat Afrikanen ook best slimme mensen kunnen zijn.")...tsja, die waarheid, dat kan natuurlijk niet.

De waarheid die de media (zullen) brengen is een véél betere dan die uit de werkelijkheid...

Vandaag staan wij stil bij de slachtoffers van overstromingen in Zuid-Oost Azië, van een aardbeving in Turkije, het overlijden van Morris Tabaksblatt, Henk Pleket en Marco Simoncelli

Humor (Een verhaaltje)

Aan de muur van haar slaapkamer hing het zwart-wit portret van een toen nog jonge maar inmiddels reeds lang overleden filmster.

Zij leek nog te slapen. Hij sloeg aan zijn kant de deken op, plaatste zijn blote voeten op de koude vloer en toog naar de voor hem vreemde keuken om voor hen beiden een ontbijtje te maken.

Met een dienblad met daarop een paar boterhammen, twee gekooktje eitjes en een pot koffie (kopjes had hij niet kunnen vinden) stapte hij over de drempel van de slaapkamer.

Zij zat inmiddels rechtop in bed, een deel van een laken over haar stevige schouders en iets te kleine borsten gedrapeerd vanwege de frisheid van de ochtend, en keek hem lief maar vragend aan.

'Vertel eens, hoeveel vrouwen heb jij voor mij gehad?' Hij verstarde een ogenblik, wist een nadenkende blik in zijn ogen te leggen en wachtte rustig af.

Een minuut duurde haar al te lang en ze vroeg indringend: 'Nou, vertel dan!?'

-'Fijn is dat, nu moet ik opnieuw beginnen met tellen!'

Jammer, zij deelde wel haar bed maar niet zijn gevoel voor humor.