Babbelen

Dat was een erg gezellig verjaarsfeestje vrijdag. De eerste gast kwam vrijdagmiddag en de laatste vertrok zaterdagmiddag. Er werd gelachen, gedronken, gepraat en gitaargespeeld...

Elkeen kwam met zijn of haar eigen inbreng. Leuk om te zien hoe het tòch klikte tussen mensen uit verschillende van mijn netwerken.

Mensen gingen vroeger af op hun eigen persoonlijke instinct en denkvernogen. Tegenwoordig gaan of kijken verreweg de meeste mensen dezelfde kant op als de meeste andere. Dan hoeven ze niet meer zelf na te denken en kunnen ze anderen de schuld geven als later blijkt dat ze de verkeerde kant op gingen...

Soms zijn mensen net politici: van alles roepen en doen alsof ze oplossingen hebben; wanneer het plannetje dan in duigen valt is het per definitie de schuld van een ander.

Je ziet ook elk jaar weer kamerleden in slaap vallen tijdens de Troonrede. Logisch, want die is altijd saai en deprimerend. Misschien geen gek idee ook om wat positieve berichten te verwerken in het epistel. Bijvoorbeeld: "Lieve landgenoten: ook dit jaar waren er welgeteld nul terroristische aanslagen in Nederland. Tien procent van het geld dat wij uitgeven aan zogenaamde terrorisme-bestrijding is voldoende om alle buurthuizen en bibliotheken in Nederland open te houden. Laten we dus niet meer bang zijn voor onze buren maar gezellig met ze gaan babbelen."

Beledigen (Een verhaaltje)

Vanwege een niet geplande gebeurtenis die morgen waren zij beiden niet alleen erg bezweet maar ook was hij nu bijna te laat voor zijn werk.

Het was zeker tien minuten lopen naar de bushalte en - wellicht een beetje uit schuldgevoel - besloot zij hem een lift te geven, achterop bij haar op de fiets.

Hij hield een hand om haar middel, onder haar shirt en genoot van het gevoel van samentrekken van haar buikspieren bij elke rondgang van de pedalen.

De bus stond al klaar op de halte en hij mocht die bus niet missen. Zonder te wachten tot zij stopte sprong hij van de fiets. Het is dat hij in de lucht al rennende bewegingen maakte met zijn benen, anders was hij zeker gevallen.

De buschauffeur had het allemaal gezien en glimlachtte toen hij hijgend zijn kaartje tevoorschijn haalde.

Inmiddels was zij afgestapt en stond ze langs de kant bij het fietspad te wachten tot de bus zou optrekken om nog even een handkus naar hem te blazen.

Om haar te bedanken drukte hij een zoen op de ruit bij zijn zitplaats terwijl hij haar liefdevol aankeek. Hij wachtte met het afvegen van zijn lippen - die ruit smaakte vies! - met zijn mouw totdat zij uit het zicht was verdwenen want hij wilde haar niet beledigen.