Geen stijl

Vanmorgen was ik in het ziekenhuis om te praten met de chirurg die mijn versleten heup zal vervangen met een kunststof exemplaar. Wij zaten gezellig te babbelen en kwamen op het idee om het hele proces te laten filmen: vanaf het moment dat ik strompelend een trap beklim van een nachtclub om daar te werken, via de operatie op zich tot het moment dat ik mijn oude heup aanbiedt aan een vorige werkgever en mij inschrijf voor paaldansles.

Samen proberen wij de fabrikant van de kunstheup zo ver te krijgen dat (een deel van) mijn heupfilmpje als reclame-filmpje kan worden gebruikt om er zo ook financieel een beetje wijzer van te worden. Ziet u het voor zich...? "Eerst kon deze meneer nauwelijks lopen maar met onze nieuwe kunstheup doet hij nu zelfs aan paaldansen! Wilt u dat ook kunnen? Bel dan NU voor een afspraak met één van de bij ons aangesloten ziekenhuizen!"

En ja, dit hele idee is meteen vandaag in gang gezet (vaste lezers weten al dat ik altijd serieus ben, zelfs wanneer ik grappen maak). Na de afspraak was ik bij een tweetup (een bijeenkomst van mensen die elkaar via Twitter hebben leren kennen); gezellig een kopje koffie gedronken en nieuwe plannen gesmeed met nieuwe mensen in mijn immer groeiende netwerk.

Daarna weer terug naar het ziekenhuis om mij door de anesthesist te laten voorlichten over de diverse vormen van verdoving die men in de aanbieding heeft. Ook dát werd een gezellig gesprek. Over allergieën en verliefdheid en zo.

Op de weg terug naar huis kwam ik een buurvrouw tegen die spontaan aanbood af en toe voor mijn zoon te koken wanneer ik eertijds in het ziekenhuis lig te werken aan mijn roman terwijl ik die ene leuke verpleegster amuoureus aan mij probeer te binden te herstellen van een heupoperatie. Verder bood zij aan een stapeltje exemplaren van mijn verhalenbundel (ook als e-book te downloaden via deze link...) in haar winkel neer te leggen. Bijzonder aardig!

Bovenstaande zaken zijn allemaal zaken die je kunt bereiken met een beetje vriendelijkheid en goede omgangsvormen. Het Amsterdams Gemeentelijk Vervoerbedrijf (GVB) en woningcorporatie Ymere zijn vergeten dat dat belangrijke zaken zijn in de omgang met mensen en daarom schreef ik hen de volgende brieven: deze aan het GVB en deze aan Ymere.

Veel mensen die zich journalist noemen weten klaarblijkelijk ook niet meer hoe het hoort en bovendien is het nog steeds komkommertijd. Daarom komen er van die slecht onderbouwde "nieuwsfeiten" in de krant en op televisie.

De hele media valt opeens over kamerlid Mariko Peters en haar partner. Alle informatie waar HP/DeTijd over beschikt komt van welgeteld één bron: een boze ex. Alle andere media hebben gewoon het betreffende artikel overgenomen en hier en daar wat informatie weggehaald of erbij verzonnen. Welgeteld nul journalisten hebben aan het stel gevraagd wat nu eigenlijk hún versie is van het verhaal. Nou, dan heeft zij iemand die zij graag mag een gunst verleend...en dus?

Het hele verhaal is inmiddels enorm opgeklopt maar slegs weinigen schijnen te beseffen dat wij in een rechtsstaat leven. Gelukkig zijn het in ons land de daartoe aangewezen instanties en rechters die beslissen of iemand al dan niet schuldig is aan een strafbaar feit en niet PVV-stemmers...pardon...Telegraaf-lezers.

Journalisten horen verslag te doen van gebeurtenissen en horen niet betaald te worden om de meningen van kijkers, lezers en luisteraars te beïnvloeden.

Neen, integere journalisten horen het beproefde systeem van hoor- en wederhoor toe te passen. Wie het verhaal optekent van de ene partij hoort ook naar de ander te luisteren.

Wie eenzijdige verhalen wil lezen koopt maar De Telegraaf of leest de puberale stukjes van hun zusterorganisatie GeenStijl.

Alfa-mannetje

Onlangs kwam iemand op dit weblog via deze zoekactie:
kleurplaat negers op plantages

Vandaag hielden zoon en ik ook een zoekactie: eentje die zou moeten leiden naar een metro-station dat niet dicht was. Wij wilden namelijk zijn moeder opzoeken en bij het tehuis waar zij momenteel verblijft is geen bus- of tramhalte. De metro dus. Op Amsterdam Centraal kwamen wij de mededeling tegen: "Station gesloten. Alternatief reisadvies: neem de bus naar Waterlooplein en ga vanaf daar verder met de metro.". Zoon en ik dus naar voornoemd metro-station. Om daar het volgende plakkaat aan te treffen op een gesloten toegangspoort:

Natuurlijk zal ik mijn beklag doen bij het gemeentelijke vervoersbedrijf (het GVB) en ook via Twitter uitte ik eerder vandaag mijn ongenoegen.

Via de micro-blogdienst Twitter laat je anderen weten wat er speelt in je leven, in je hoofd, in de media of op het werk. Als anderen jouw berichten interessant vinden zullen zij jou 'volgen'.

Daarnaast kun je zelf natuurlijk andere mensen, bedrijven of instellingen volgen die jij op jouw beurt interessant vindt.

Net als in het echte leven is er ook op Twitter sprake van de zogeheten 'gun-factor'. Dat heeft niets te maken met het Engelse woord voor 'pistool' maar alles met elkaar iets gunnen.

Iemand weet voor jou misschien een leuke werkopdracht of weet waar jij voor niet al te veel geld een leuke slaapbank kunt vinden voor de tienerkamer van je dochter. Anderzijds kun jij die persoon helpen aan dat lekkere recept dat jij ooit van je oma leerde zodat de kennis indruk kan maken op zijn of haar baas die komt eten.

Als jij wordt uitgenodigd op iemands feestje zul je al snel geneigd zijn die persoon uit te nodigen wanneer je zélf een feestje geeft.

Dat is nu eenmaal de sociale conventie; dat dóe je gewoon. Toch?

Des te opvallender is het dat er iemand op Twitter is die door maar liefst ruim 108.000 mensen interessant wordt gevonden maar die het kennelijk geen moer kan schelen wat anderen te zeggen hebben. Het gaat dan om een zeer egocentrisch persoon. Het universum draait om hem en hem alleen. De rest doet niet ter zake.

Kortom: er is maar één persoon in wie Geert Wilders is geïnteresseerd en dat is Geert Wilders.

Hij gedraagt zich als een typisch alfa-mannetje in een apen-gemeenschap, maar dan niet die van het agressieve soort: dat waren lieden als Stalin en Hitler die met groot vertoon van kracht, macht en intimidatie hun leiderschap lieten blijken.

Een ander soort alfa-mannetje pakt het anders aan: hij valt voortdurend de huidige heerser aan waardoor diens onderdanen zich onbeschermd voelen en denken dat de huidige leider een slechte heerser is. Daarnaast zal hij het gras wegmaaien onder de ogen van de heersende partij door diens onderdanen te "vlooien", ofwel te paaien met fraaie beloftes waarvan iedereen die durft na te denken doorheeft dat hij die absoluut niet kan waarmaken.

Toch weet hij een grote schare volgelingen achter zich te krijgen vanwege een belangrijk psychologisch effect: mensen vinden iemand die zegt dat zij zielig zijn en anderen gemeen, nu eenmaal vanzelf sympathiek. Het maakt ze zelfs niet uit dat de agressor zijn eigen achterbaan letterlijk aanvalt. Ze onthouden gewoon dat de vorige heerser slecht was (zelfs als dat niet zo is; als het hen maar vaak genoeg is verteld) en vertrouwen blindelings in de leiderschapskwaliteiten van het nieuwe alfa-mannetje.