Nemen

"Chocky" van John Wyndham is boek nummer 13 van dit jaar en gaat over een jochie dat een onzichtbaar vriendje heeft. Het is decennialang geleden geschreven dus doet het wat ouderwets aan. Toch zijn de waarden die erin vermeld worden van eeuwigheidswaarde en universeel.

Waarden veranderen vaak niet. Of heel langzaam. Dat werd ook vanmorgen duidelijk bij de workshop "netwerken". Allemaal willen we aandacht. Allemaal willen we waardering. Daarom ook dat veel bedrijven zich "persoonlijk tot U, de consument" richten.

Voor sommigen komt dit misschien als een schok maar verreweg de meeste bedrijven geven niets om U als consument. Zelfs voor een bedrijf als Albert Heijn gaat het vooral om winst-maximalisatie.

Toch is er een kentering merkbaar: steeds meer bedrijven, instellingen en individuen beginnen - zo na de kredietcrisis- door te krijgen dat het kapitalisme niet zaligmakend is. Zodra hun eigen baan op de tocht kwam te staan vonden velen opeens concurrentie niet meer de beste methode om een bedrijf gezond te houden. Zodra hun eigen baan op de tocht kwam te staan vonden velen opeens dat het bij een bedrijf niet meer vooral moest gaan om winst maken maar ook om het heil van de werknemer en de consument.

Om met het voorbeeld van Albert Heijn verder te gaan: Met die plotselinge hoosbuien van een paar dagen terug stond personeel, inclusief management, bij de uitgang gratis T-shirts uit te delen aan doorregende klanten.

En werd vroeger de Z-verkoper regelmatig door de beveiliging gesommeerd te vertrekken, nu is de Z-verkoper lid van het team; hij helpt mensen hun boodschappen op de fiets te binden, maakt een vrolijk praatje met deze of gene en haalt boodschappen-mandjes op. In ruim daarvoor mag hij nu binnen in de winkel (in plaats van buiten te moeten staan in weer en wind) zijn krantje verkopen én krijgt hij elke dag een eenvoudig lunch-pakketje.

Terwijl er niet minder winst wordt gemaakt worden zowel klanten alsook personeel blijere en tevredener mensen. Het kan dus gewoon.

Laat bedrijven als MSD in Oss en TNT Post daar een voorbeeld aan nemen.

Eh...

"Soldaat in Uruzgan" van Niels Roelen is boek nummer 12 van dit jaar. De titel verraad al een beetje waar het over gaat...een soldaat in Uruzgan. Verwacht geen thriller met een spannende ontknoping maar lees het zoals het is: Het dagelijks leven van Nederlandse soldaten die orde en vrede brengen onder extreme omstandigheden in het Afghaanse deelgebied Uruzgan. Er zijn scènes waarin men koffie drinkt en scènes waarin gewonden worden afgevoerd per helicopter.

Gisteren vlogen er een paar helicopters over m'n hoofd op het Museumplein waar ik met vriend Erwin was om te vieren dat "wij" vice-wereldkampioen zijn geworden. Het deed mij denken aan een uitspraak van mijn zoon toen hij vier was en ik een spelletje Memory van hem verloor:"Je hebt niet verloren, papa; Je bent de tweede winnaar geworden!"

Best indrukwekkend om zo'n transport-toestel laag boven een menigte te zien vliegen. De inzittenden werden luidkeels toegejuicht. Bijna vergelijkbaar met een oorlogssituatie waarbij de lokale bevolking de soldaten toejuicht die hen wel even zullen bevrijden.

Zoals de jongens van het Nederlands voetbal-elftal ons respect verdienen geldt dat ook voor hen die in afgelegen oorden hun leven wagen om voor hen wildvreemde mensen te helpen.

Of je nu wel of niet van voetbal of oorlog houdt: ik vindt dat iedereen het in zich heeft om respect te tonen.

Voetbal lijkt in zoverre op oorlog dat beiden in staat zijn saamhorigheid binnen een bevolking te bewerkstelligen. Zelfs de mensen die tegen zijn vergeten hun onderlingen verschillen en verenigen zich.

Natuurlijk zijn er altijd mensen die vinden dat het beter kan maar gek genoeg komen die nooit met een oplossing. Het zijn vaak diezelfde mensen die er schande van spreken dat iemand in elkaar werd geslagen en niemand ingreep. Als je dan vraagt wat ze er zelf aan deden komen ze nooit verder dan : "eh..."

Vandaag staan wij stil bij het overlijden van Walter Hawkins