Magic: The Gathering

Het Burlesque feestje vannacht was bijzonder gezellig. Nog even de kleedkamer in geweest om met de artiesten van die avond te praten en op het feestje zelf (ik heb het echt waar geteld!) met 14 bekenden gekletst. Van een voorheen onbekende dame haar visitekaartje "gescoord" en één der bekenden was de dame die 14 jaar geleden mijn make-up deed voor een show.

Vanmorgen een beetje bijtijds op om een beetje op te ruimen in huis, wat formulieren in te vullen en een paar adressen op te zoeken. Vervolgens bij m'n moeder gegeten en vandaaruit met m'n zoon naar het nieuwe verblijf-adres van zijn biologische moeder. Die is enkele maanden terug verhuisd naar een nieuwe instelling voor psychiatrisch patënten die landurig en intensief therapie nodig hebben. Vanaf het instituut heb je uitzicht op een rijtje bomen van minder dan een jaar oud ("bosrijke omgeving" heet dat in de folder) én op de Bijlmerbajes ("Gelegen op een historische lokatie"). Inmiddels is het betreffende instituut voor de derde keer binnen twee jaar tijd van naam verandert. Vermoedelijk omdat de patiënten behoefte hebben aan vastigheid; Men is gewend regelmatig van medicatie of lokatie te veranderen. Als alles twee jaar achtereen hetzelfde zou blijven zou er iets niet kloppen en dan raakt men in de war.

Opvallend was wel dat hier het personeel (althans dat deel dat niet met ziekteverlof is waardoor bijna de helft van de staf bestaat uit uitzendkrachten) zeer gemotiveerd is en vaak zelfs de namen van de patiënten kent! Voormalig buurvrouw Johanna is dan ook zeer tevreden al is er altijd ruimte voor verbetering.

Zij is bijvoorbeeld blij met de muziektherapie: één maal per week op een trommeltje slaan en "oehoehoewambawee!" roepen (Ze zei het zelf. Ik verzin dit niet.). Er zijn mensen die er 200 euro voor over hebben om dat een weekend lang in groepsverband te mogen doen maar in de inrichting is het gratis! Toch zou ik niet graag wonen in een omgeving die zwaarder bewaakt is dan een willekeurige gevangenis en waar het soms niet duidelijk is wie de patiënt is en wie tot het personeel behoort.

Ook bij dit instituut kampt men met een geld- en personeelstekort en daarom zoekt men "ervaringsdeskundigen" om patiënten te begeleiden in hun dagelijkse activiteiten en bezoekers rond te leiden.

Een beetje als Leefbaar Rotterdam eigenlijk. Honderdduizenden mensen roepen dat zij Leefbaar Rotterdam steunen maar slegs een handjevol is bereid om meer voor de partij te doen dan in de kappersstoel en op de markt te roepen dat "het allemaal zakkenvullers zijn", "dat het allemaal de schuld is van die buitenlanders" en "dat het nu eens afgelopen moet zijn". Blijkbaar is men zo druk bezig met klagen dat men geen tijd heeft om in de Raad zitting te nemen. Daarom roept de PVV Leefbaar Rotterdam via advertenties in landelijke media (Blijkbaar hoef je niet eens in Rotterdam te wonen) mensen op om de partij officieel te vertegenwoordigen.

Zo. En dan nog straks even een potje Magic: the Gathering.

Het ritme van de rit (Een verhaaltje)

Door omstandigheden (Had mij vergist in de datum. Onglooflijk, niet?) is het "Verhaaltje op Vrijdag" een dag te laat...Komt-ie!

========================

Het was een galerie-opening zoals zovele andere. Een bekende Nederlander hield een praatje, de gastheer maakte een paar misplaatste grapjes waar slechts een klein deel der genodigden om kon lachen en de lauwe champagne was van een duur maar smakeloos merk.

Hij bleef dan ook niet zo lang maar onderweg naar de garderobe zag hij haar staan. Zij viel op door haar lef. Dat heb je wel nodig om op een black tie-party te verschijnen in blauwe glimmende hotpants. Het viel hem op dat het haar nog stond ook.

Haar gesprekspartner boeide haar blijkbaar niet voldoende want anders zou hij haar niet zijn opgevallen. De flauwe glimlach die zij hem schonk deed hem besluiten op haar af te stappen.

"Ik heb graag een naam bij mijn fantasieën", vertelde hij haar nog zonder zichzelf voor te stellen. De interessant doende man tegenover haar volledig negerend zei zij zich gevleid te voelen en gaf hem haar naam.

Zij sprak. Als het schijnsel van de halve maan in november geluid was zou het zo klinken.

Haar naam paste meer bij een dame van wie je vermoedt dat zij bijverdient door te acteren in films die het label "18+" hebben meegekregen en daarom had hij haar in gedachten een andere naam gegeven.

Regelmatig vergat hij die weer maar heel soms kwam de gedachte aan haar en haar hotpants weer bovendrijven en moest hij glimlachen. Zijn reisgenoten keken hem dan vragend aan maar hij gaf geen antwoord. Dit was zijn persoonlijke binnenpretje.

In plaats van te antwoorden keek hij hoe het landschap aan hem voorbijtrok langs het raam van de trein en moest stilletjes harder lachen toen hij bedacht wat hij en zij samen konden doen op het ritme van de rit.