Verenigde Staten

Wanneer ik in Nederland een zaak binnenwandel verwacht ik in het Nederlands te woord gestaan te worden. Mogelijke uitzondering is bijvoorbeeld de Ierse pub maar ook daar verwacht ik van het personeel een basiskennis van het Nederlands. Je werkt tenslotte in een land waar dat de voertaal is. Zo niet bij de Burger King in de Amsterdamse Reguliersbreestraat. Daar sprak de baliemedwerkster geen Nederlands. Ook haar kennis van het Engels liet te wensen over. Het overtof nauwelijks het kennisniveau van m'n dochter van bijna acht. De bestelling moest dan ook vier keer worden doorgegeven voordat de medewerkster het goed had. Ik deed mijn beklag bij de manager, te meer omdat al het baliepersoneel niet veel meer deed dan stokstijf en met een nietsziende blik achter het apparaat staan dat middels symbooltjes bestellingen noteert en daarbij wacht tot een klant hen aanspreekt alvorens te reageren met "Huh?" of een soortgelijke opmerking. De manager vond dat ik lastig deed en maar moest begrijpen dat het merendeel van haar personeel geen Nederlands sprak. Uiteraard stuur ik een brief naar het hoofdkantoor van Burger King in Nederland want dit gedrag kan echt niet door de beugel.

Iemand "out there" vind blijkbaar dat mijn weblog wel door de beugel kan en stuurde mij een heuse "award": De Brillante Weblog premio-2008. Aan mij toegekend door Mededeler.












Ik voel mij uiteraard meer dan vereerd en zal hard gaan nadenken over wie deze beloning nog meer mag ontvangen. Binnen enkele dagen zal ik de beslissing hier publiceren. Bent of kent U een kandidaat, schroom dan niet dat mij te laten weten.

Nu kan ik de geachte lezer dezes alvast laten weten dat m'n zoon en ik naar de film "The Forbidden Kingdom" zijn geweest. In de hoofdrollen ondermeer Jackie Chan en Jet Li. U begrijpt dat het hier een actie/avonturenfilm betreft.

De filmzaal bleken wij te delen met ondermeer vriend Diederik en zijn kinderen. Eerder op de dag ontmoette ik al Fer's kleutermeester Floris benevens een dame van het lokale kerkkoor alwaar ik vanmorgen op visite was om wat zangtraining mee te pikken vanwege mijn aanstaande musical-auditie. Een medewerker van de bioscoop bleek een bekende; de zoon van een collega-lid van een dichterscollectief waar ik op een blauwe maandag lid van was. Op het treinstation onderweg naar vriend Hans had ik gisteren een hartelijk gesprek met oud-collega Peter van The Amsterdam Dungeon terwijl schoolmoeder Vera en haar zoon Nick eergisteren bij ons waren om wat kleding waar haar zoon uitgegroeid was over te dragen aan mijn zoon die ook hard groeit maar toch nog bijna een kop kleiner is dan zijn één jaar oudere vriend.

John McCain is meer dan één jaar ouder dan Barack Obama en zodoende vinden zij beiden dat de ander niet geschikt is voor de baan van president van de Verenigde Staten.

Vandaag staan wij stil bij het overlijden van Paul Newman

Bevoorrecht

Als tiener onderweg naar school zag ik wel eens zo'n mannetje op een bank zitten. Naast zich een boodschappentas. In zijn hand een sigaret. Op zijn gelaat een uitstraling van intense tevredenheid. Hij had alles al gehoord. Hij had alles al meegemaakt. Niets kon hem nog van zijn stuk brengen. Soms was ik dan een beetje jaloers. Vandaag was ik zelf zo'n mannetje.

Vandaag fietsten de tieners over het fietspad waaraan het bankje lag waarop ik zat. Naast mij een boodschappentas. In mijn hand een sigaret. Op mijn gelaat een uitdrukking van intense tevredenheid. Ik heb alles al gehoord. Ik heb alles al meegemaakt. Niets kan mij nog van mijn stuk brengen. Soms ben ik dan een beetje jaloers. Ooit was ik zelf zo'n tiener.

Het zijn tieners die hun leven geven voor vrede en democratie. De moeder van één van hen strijd tegen de zinloze oorlogen die jonge mensen het leven kosten. Haar eigen zoon is omgekomen in zo'n schijnbaar nutteloze strijd. Het is Cindy Sheehan, de moeder van een in Irak omgekomen soldaat. Cindy Sheehan vroeg haar president waarom haar zoon zijn leven moest geven. Het antwoord is hij haar nog immer schuldig. Cindy Sheehan heeft met haar akties bereikt dat miljoenen anderen overtuigd zijn geraakt van het feit dat een conflict niet met geweld moet worden opgelost. Wat velen nog klaarblijkelijk moeten leren is dat geweld alleen maar leidt tot meer geweld. Altijd.

Vandaag verliep voor ons meer dan vreedzaam. Terwijl buurman Vincent de laatste hand legde aan onze woonkamervloer zorgden vriend Hans en zijn auto ervoor dat mijn zoon nu een garderobekast en een bed van een groot Zweeds woonwarenhuis in elkaar aan het zetten is. Langzamerhand wordt ons huis weer echt bewoonbaar. Al heb ik nog wat spierpijn in m'n vingers van de laatstgeleerde gitaaroefeningen en zie ik een beetje op tegen m'n eerste zangles morgen, ik voel mij als mens zeer bevoorrecht.

De link van vandaag is die naar een Youtube-filmpje van een beroemde sketch van Abbott & Costello: Who's on first. Diverse variaties zijn uitgekomen waarvan één der bekendse er eentje is met een hoofdrol voor George Junior.

Vandaag staan wij stil bij het overlijden van Maurits van Nierop