Bed

Bij de speeltuinvereniging was een judo demonstratie-tournooi aan de gang maar daar kwamen wij niet voor. De Ferman, z'n peetbroer Matthijs en ik ontmoetten er speeltuinmedewerker Ron en "zijn" dartpupillen. Wij zouden naar een heus jeugd-darttoernooi afreizen. Met maar liefst twee bekers kwam ons team terug van het uitstapje naar de andere kant van de stad. M'n zoon won z'n allereerste partij op z'n eerste toernooi ooit met maar liefst drie tegen nul. De volgende verloor hij met dezelfde cijfers maar wel van de uiteindelijke kampioen. Zeker geen schande dus. Een van de leukste momenten was voor mij toen werd aangekondigd dat op bord 2 zouden spelen:"Bob tegen Dylan!" Echt waar.





























De school die Superfer en ik gisteren bezochten liet zich van de beste kant zien en ook daar, net als op de twee eerder bezochte scholen, kent hij een huidig brugklasser. Wat wij zagen zag er niet slecht uit en "huisfotograaf" Fokke was daar getuige van. Zo luidde de titel van het school-toneelstuk "Anatevka", blijkt men ondermeer aan schermen en karate te doen en loopt er zelfs een dart-competitie. Wat weer vooral opviel was het enthousiasme waarmee met name de kinderen over hun school vertelden. De docenten die wij spraken beschikken over een gezonde kijk op het onderwijs. "Geloof niet zomaar iedereen, zelfs mij niet" zei de Geschiedenis-docente.

Matthijs' moeder nam als verrassing bij het ophalen van haar zoon na zijn logeerpartij de vriendin van vroeger mee met wie zij gisteren was wezen stappen en herinneringen ophalen. Zo sprak ikzelf ook Leyla weer na z'n jaartje of twintig. Met uitzondering dan van die keer dat m'n zoon en ik haar tegenkwamen, een paar maanden terug, waarna het contact kon worden hersteld.

Over tegenkomen gesproken: vanmorgen liepen wij nog buurtgenote Francis tegen het lijf met haar zoontje Davy; later op de dag werden wij vrolijk toegezwaaid door een (helaas door mutsen en sjaals onherkenbare) voorbijfietsende meneer met een kindje voorop en na het uitzwaaien van de visite spraken wij op straat nog even met voormalig pencak-mede-cursist Jan.

Terwijl bekend werd dat Maradonna helegaar geen excuses heeft aangeboden voor zijn "hand van god"-aktie en Peter R. de Vries zich in de mondiale schijnwerpers begeeft dankzij Joran van der Sloot en Natalee Holloway, begeef ik mij richting bed.

Droom

Kreeg vandaag waardering voor het meedenken met een collega en voor het zijn van een heuse hulpverlenende buurman voor de buurvrouwen Winona en Petra. Ik mag U onthullen dat ik blij ben met ieder stukje waardering.

Dit lijkt wel de tijd van grootse onthullingen. Blijkt eerst dat Maradonna wel degelijk zijn hand gebruikte bij het maken van een wereldberoemd doelpunt, blijkt nu ook nog'ns dat Joran van der Sloot wel degelijk vrij direct betrokken was bij de dood van Natalee Holloway. Die Peter R. de Vries toch: hoe heeft hij Maradonna overgehaald tot bekennen?

De lezer hoef ik niet te bekennen dat ik soms wel'ns moe wordt van het hele dagen werken naast het alleenstaand vader zijn. Toch heeft het we degelijk z'n waardevolle momenten. De dag dat het loonstrookje binnenkomt, het moment dat je samen met je zoon gezellig chips knabbelt terwijl je ziet hoe in een alternatieve versie van de SF-serie sliders de Russen Amerika beheersen.

Volgens sommigen is dat laatste scenario een ware nachtmerrie en voor anderen een onbereikbare droom...

Vandaag staan wij stil bij het overlijden van Jan van Herpen