Werkervaring

Opeens zijn er zomaar weer een paar dagen voorbij...Tsja, dat krijg je als je op woensdag-middag gaat shoppen met je moeder en je zoon, met de buurvrouw gaat zitten jammen op de woensdagavond na gitaarles, donderdags een Engelse vriendin meezeult naar leuke plekjes in de stad en dezelfde avond eindigt in de kroeg aan de overkant waar behalve Sebbi en haar vriendin Caitlin geen toerist zich waagde. Buurvrouw Hetty en haar man Vincent en buurvrouw Winonah waren erbij dat de Engelse dames hun (voorlopig!) afscheid van Amsterdam vierden met een paar afzakkertjes...Wat zij niet beseften was dat een Engelse borrelmaat ongeveer 15 mililiter bedraagt en een nederlandsche 35...Dat zullen zij vanmorgen op de weg terug naar Engeland wel hebben gemerkt! ;-)

Tussen de bedrijven probeer ik leuke dingen te doen met m'n zoon, zoals een potje darten of gezellig samen een video'tje kijken en probeer ik tevens weer aan de bak te komen. Heb zelfs sollicitaties uitstaan voor de baantjes van schoonmaker en verkoopmedewerker! Al zou ik ergens maar een half-jaar contractje uit kunnen slepen. Dat geeft mij dan weer de financiële lucht en een paar maanden de tijd om op zoek te gaan naar een baan die meer geschikt is voor iemand met mijn interesses, achtergrond, opleiding en werkervaring.

Ligt

Kreeg de laatste paar dagen weer veel steun van verschillende buurvrouwen, waaronder zelfs van een buurvrouw van m'n moeder. Om nu te zeggen dat ik van al die mensen hou gaat misschien wat ver maar ik ben er wel erg blij mee. Ook voor m'n (nog steeds wat verkouden) zoon.

"Ik hou van jou" is meestal het laatste wat m'n zoon en ik tegen elkaar zeggen op elke willekeurige dag van het jaar. Hij en z'n zusjes houden ook veel van elkaar, zo bleek ook zondag toen de drie verstoppertje speelden bij oma thuis. Ook speelden wij bij oma het door m'n oudste dochter meegenomen Cinderella prinsessen-spel dat door oma werd gewonnen. Dit weekend ook leerde Eva fietsen op m'n zoon's oude grote fiets waarbij ze alleen hulp nodig had bij het op- en afstijgen. Dat valt ook niet mee, dat fietsen op een fiets waarbij je al zittend niet met je voeten bij de grond komt. Dat ondervond ook Eef's zusje Dayna die ook een poging waagde te fietsen op de grote fiets. Van mij krijgt ze punten voor lef!

Ferdinand krijgt die niet alleen voor het behalen van een heuse 10 voor zijn eerste (topografie-) toets van het jaar maar ook voor het onder de knie krijgen van het rondlopen en -rijden met zogeheten "Magic Wheels" vastgebonden aan z'n schoenen. Dat zijn van die wieltjes waardoor je gewone schoenen een soort van halve rolschaatsen worden. Baie nie-warm!

Intussen lijkt het einde in zicht van de warme dagen die ook in Amsterdam heerschten. Het blijft toch een mooie stad, onze hoofdstad. Dacht ik dat ik enigszins bevooroordeeld omdat ik er geboren en getogen ben, werd mijn idee bevestigd door vriendin Sebbi. De dame die helemaal uit het verre Engeland kwam -en die ik niet meer gesproken had sinds de begrafenis van een geliefde wederzijdse vriend, jaren terug- viel het op hoe mooi Amsterdam toch eigenlijk is en hoe relaxt wonen het hier is.

Ik had met haar en een vriendin van haar gisteravond afgesproken in een café dat vrijwel mijn gehele tijd dat ik werkte bij The Amsterdam Dungeon mijn "local" was. Het was dan ook niet errug verwonderlijk dat ik er bij binnenkomst een flink aantal voormalige collega's aantrof.

Op het werk vandaag trof ik kinderen die vrij onrustig waren. Het waarom werd mij niet duidelijk maar na het uitdelen van een paar reprimandes en zelfs een straf werd het iets rustiger. Toch leken de jongelui van groep 8 vandaag meer dan anders moeite te hebben met het onderscheiden van de scheidingslijn tussen plagen en pesten.

Sommige volwassen mag ook wel'ns duidelijk worden waar die lijn precies ligt...