Ligt

Kreeg de laatste paar dagen weer veel steun van verschillende buurvrouwen, waaronder zelfs van een buurvrouw van m'n moeder. Om nu te zeggen dat ik van al die mensen hou gaat misschien wat ver maar ik ben er wel erg blij mee. Ook voor m'n (nog steeds wat verkouden) zoon.

"Ik hou van jou" is meestal het laatste wat m'n zoon en ik tegen elkaar zeggen op elke willekeurige dag van het jaar. Hij en z'n zusjes houden ook veel van elkaar, zo bleek ook zondag toen de drie verstoppertje speelden bij oma thuis. Ook speelden wij bij oma het door m'n oudste dochter meegenomen Cinderella prinsessen-spel dat door oma werd gewonnen. Dit weekend ook leerde Eva fietsen op m'n zoon's oude grote fiets waarbij ze alleen hulp nodig had bij het op- en afstijgen. Dat valt ook niet mee, dat fietsen op een fiets waarbij je al zittend niet met je voeten bij de grond komt. Dat ondervond ook Eef's zusje Dayna die ook een poging waagde te fietsen op de grote fiets. Van mij krijgt ze punten voor lef!

Ferdinand krijgt die niet alleen voor het behalen van een heuse 10 voor zijn eerste (topografie-) toets van het jaar maar ook voor het onder de knie krijgen van het rondlopen en -rijden met zogeheten "Magic Wheels" vastgebonden aan z'n schoenen. Dat zijn van die wieltjes waardoor je gewone schoenen een soort van halve rolschaatsen worden. Baie nie-warm!

Intussen lijkt het einde in zicht van de warme dagen die ook in Amsterdam heerschten. Het blijft toch een mooie stad, onze hoofdstad. Dacht ik dat ik enigszins bevooroordeeld omdat ik er geboren en getogen ben, werd mijn idee bevestigd door vriendin Sebbi. De dame die helemaal uit het verre Engeland kwam -en die ik niet meer gesproken had sinds de begrafenis van een geliefde wederzijdse vriend, jaren terug- viel het op hoe mooi Amsterdam toch eigenlijk is en hoe relaxt wonen het hier is.

Ik had met haar en een vriendin van haar gisteravond afgesproken in een café dat vrijwel mijn gehele tijd dat ik werkte bij The Amsterdam Dungeon mijn "local" was. Het was dan ook niet errug verwonderlijk dat ik er bij binnenkomst een flink aantal voormalige collega's aantrof.

Op het werk vandaag trof ik kinderen die vrij onrustig waren. Het waarom werd mij niet duidelijk maar na het uitdelen van een paar reprimandes en zelfs een straf werd het iets rustiger. Toch leken de jongelui van groep 8 vandaag meer dan anders moeite te hebben met het onderscheiden van de scheidingslijn tussen plagen en pesten.

Sommige volwassen mag ook wel'ns duidelijk worden waar die lijn precies ligt...

Ook

M'n zoon ligt nu in het tweepersoons-bed waar hij vannacht in lag met zijn zusjes. En ik? Ik mis die meiden ook...