Jong
Je zou bijna vergeten wat er in de wereld allemaal aan ellende is wanneer je je zoon aan de telefoon hoort met z'n zussie. De genegenheid die weerklinkt in beider stemmen laat je even vergeten dat je zo moe bent dat je de dagen van de week niet meer van elkaar kan onderscheiden waardoor de agenda ook niet veel steun meer biedt.
Vergelijk het met een goed kompas dat compleet waardeloos blijkt wanneer je niet weet welke kant je opmoet...
Welke kant het opgaat met dit land lijkt inmiddels aardig duidelijk: naar de ratsmodee! Maar dat is natuurlijk wat al te negatief gedacht voor zo'n optimist als ik...;-) Hoewel het op een dag ongetwijfeld beter zal gaan zie ik dat op korte termijn niet gebeuren.
Nu zit mijn focus sowieso op bedtijd vooral met een bestuursvergadering op de agenda voor vanavond Voordat ik afsluit wil ik nog even kwijt dat ik onlangs vriendin-van-vroeger Teresa tegen het lijf liep en dat Ferdinand gisteren bij buren Hetty en Vincent heeft gegeten omdat papa aanwezig wilde zijn op het eerste "verjaarsfeest" van The Amsterdam Dungeon en daar maar liefst twee awards in de wacht wist te slepen (en bovendien pas tegen vijf uur des morgens het hoofd te ruste legde op een hoofdkussen)! Ook m'n zoon bleek een "award" (in mijn dagen heette zoiets gewoon "prijs") te hebben ontvangen: die van beste leerling op de karate-dojo...Ik ben zo trots op dat jong!
Elke dag (g)een lach.(2)😎
51 minuten geleden