Sneeuw!

Sneeuw!

Da's nou vervelend voor Bush & Co...de olieproduktie van Irak is gestagneerd. Ondanks de miljarden dollars die in het olieproject gestopt zijn (een stuk meer dus dan is gestoken in hulp aan de slachtoffers van het Saddam-bewind) levert het vooralsnog helegaar niets op. De olieraffinaderijen die geen last hebben van de weersomstandigheden worden gesabotteerd: af en toe wordt er een leiding opgeblazen en verder worden de werknemers met de dood bedreigd waarna die weigeren nog verder te werken. Ik neem ze dat niet kwalijk. De soldaten zullen dus langer in het gebied moeten blijven om de olieproduktie...eh...de vrede verder te kunnen waarborgen. Helaas.

Helaas ook voor degeen die mijn mobieltje sinds vandaag in oneigenlijk bezit heeft: de SIM-kaart is geblokkeerd. Het enige wat ik écht mis aan het apparaatje is de foto van mijn zoon die in het achterwandje zit. Het toestel zelf was absoluut fratsenloos en zal op de zwarte markt niet meer dan zo'n vijf euro opleveren. Notabene zat in diezelfde binnenzak ook m'n paspoort, een stukkie papier waar internationale criminelen toch al gauw zo'n driehonderd euro voor over hebben. De jatteneur (of jatteneuze natuurlijk) is dus behalve strafbaar ook nog'ns vreselijk dom. Vervelend vind ik vooral dat het welhaast zeker een collega betreft; buitenstaanders weten niet waar wij onze kostbaarheden laten...

Onbetaalbaar is zo'n praatapparaatje niet maar dat was vandaag wél het uitzicht bij het verlaten van het werk: een onafzienbare massa sneeuw! Prachtige stuifsneeuw! Verse sneeuw in de kalverstraat! Op de Dam het verschil tussen stoep en straat niet meer kunnen onderscheiden! Lopend naar huis door een sneeuwstorm omdat de tram niet rijdt! Dat wordt dus sleetje rijden, morgen!

Rustig

Rustig

Welk cijfer haalde U bij De Nationale Inburgeringtest? Zelf scoorde ik 9,4 terwijl het landelijk gemiddelde onder de 5,5 lag. "De Nederlander" is dus niet ingeburgerd. Allemaal het land uit!

Voorop de mensen die vinden dat Nederland steeds meer te maken krijgt met armoede binnen de landsgrenzen. Volgens minister Zalm stellen die mensen zich aan."In de jaren vijftig hadden mensen vaak niet eens een TV!" Niet zo vreemd wanneer je bedenkt dat pas in 1951 echt met uitzenden in ons land werd begonnen en zeker die eerste jaren een toestel nog ruim een maandsalaris vertegenwoordigde. Ach, wat weet Gerrit nou eigenlijk? "Vervelend hoor dat sommige kinderen zonder ontbijt de deur uit gaan maar in sommige landen hebben ze soms een paar dagen lang helemaal geen eten!" Klopt, Gerrit en in sommige landen worden ministers die slecht presteren door het volk gelyncht...

Vandaag had ik ook wel de mensen achter de provider Tiscali kunnen lynchen. Buurvrouw Natasha had wat moeite met de instellingen en omdat mijn Nederlands iets beter is dan dat van mijn Australische buuv besloot ik haar een handje te helpen. Na ruim een uur rotzooien met de onontbeerlijke hulp van buurvrouw Angélique gelukte het ons om online te komen met het Tiscali-alles-in-één pakket. Echter, zo vertelde de handleiding, zou zij een nieuw telefoonnummer krijgen én het oude behouden. Volgens de aanwijzingen op de monitor was er sprake van twee nieuwe nummers die beiden geactiveerd dienden te worden. Met aanwijzingen van de telefonische helpdesk werd een poging gewaagd die faliekant mislukte. Voordat de helpdesk werd ingeschakeld kon de buurvrouw in ieder geval gebeld worden op één van de drie nummers én bellen met het vaste toestel. Na het opvolgen van de aanwijzingen van de helpdesk kan men nog slegs haar voicemail inspreken. Niet echt een vooruitgang...

De tijd die ik nodig had voor het helpen haalde ik uit het feit dat maar liefst twee afspraken vandaag waren geannuleerd. Daarom had ik ook tijd om met Ferdinand een tweetal afleveringen van Q&Q te bekijken op kijkschijf, partij-folders te verspreiden in de buurt én grote boodschappen te halen. De ganse middag vermaakte hij zich met en bij buurman Dudo terwijl zijn vader zich culinair liet vergasten door de nieuwe buurvrouw die een heerlijk vegetarisch maaltje bij elkaar kookte als bedankje voor de opgeofferde tijd, frustratie ende moeite.

Later genoten Superfer en ik van de prachtige tienkilometer-race van Carl Verheijen en het vooruitzicht van een rustig avondje.