Genieten

Genieten

Scholen moeten toegankelijk zijn voor iedereen, ongeacht ras, politieke overtuiging, sexuele voorkeur, geslacht en andere uiterlijke kenmerken. Althans, dat vind ik. Als ouders hun kinderen een bepaalde overtuiging willen bijbrengen dan mogen ze dat lekker zelf doen. Met geloof belijden is niets mis (hoewel er altijd extremisten zijn maar die moet je gewoon altijd kielhalen, radbraken ende vierendelen) maar doe dat lekker thuis, in een kerk, moskee, synagoge, hindoe-tempel of sporthal. Scholen zijn gebouwen waar wordt onderwezen en niet geïndoctrineerd. Zo hoort dat te zijn in mijn overtuiging.

In mijn overtuiging is het ook vrij eenvoudig om een voorlopig einde te maken aan de grootste doodsoorzaak wereldwijd: honger. Het enige dat hoeft te gebeuren is dat alle bedrijven ter wereld een jaar lang geen geld uitgeven aan reclame. Met het aldus uitgespaarde geld kunnen miljoenen mensen in leven worden gehouden waarmee een gigantische toekomstige afzetmarkt wordt gecreëerd. De bedrijven hebben er dus zelf baat bij. Natuurlijk kunnen ook alle regeringen besluiten een week lang geen wapens te produceren. Ook dan blijft er genoeg geld over om dood door ondervoeding vrijwel uit te sluiten voor een lange tijd. Zodoende blijven er uiteindelijk ook weeer meer belastingbetalers in leven.

Waar ik persoonlijk baat bij zou hebben is wat vrije tijd. Echte vrije tijd dan. Had gisteren zelfs bijna geen tijd voor m'n kind. Direkt na het werk naar huis om even m'n zoon te knuffelen en uit te horen over het kerstdiner eerder die dag op school en *Whoosh* in een taxi om naar een partij-bijeenkomst te gaan. In het huis van partijgenote José kreeg ik eten aangeboden. Een aanbod dat ik graag aannam aangezien er zelfs voor de avondmaaltijd geen tijd was gereserveerd.

Voor wie wel tijd is gereserveerd is Saddam Husein. De afgezette president van Irak beweert gemarteld te zijn door Amerikaanse ondervragers. Een woordvoerder van de VS ontkent de aantijgingen..."En trouwens: hij martelde zelf ook mensen dus hij moet niet zo zeuren. Bovendien hebben we sinds kort het martelen van gevangenen door Amerikanen verboden. Behalve in die gevallen wanneer het nodig is, natuurlijk. Onze God...eh...President bepaalt wanneer dat nodig is. En Hij alleen. Goed dan, z'n Vader ook."

Vandaag een relaxte werkdag met op het eind een etentje bij oma. Altijd weer lekker en gezellig. M'n zoon blijft daar vanavond pitten dus papa kan morgenochtend wat langer in bed blijven liggen. Genieten!

Zullen de 110 militairen die volgend jaar namens Nederland naar Afghanistan gaan ook zo genieten? Ik waag het te betwijfelen. Uitgestuurd worden op een hopeloze maar vooral nutteloze missie die je ook nog eens je leven zo kunnen kosten lijkt mij persoonlijk niet zo gezellig.

Leugens ende bedrog

Leugens ende bedrog

Gert-Jan de Boer stelt dat productiebedrijf Endemol fraude pleegt door het verloop van het populaire Talpa-programma Big Brother vast te leggen in draaiboeken. Het is dus niet de kijker die per SMS (ooit door telefoontjes) bepaalt wie het Big Brother-huis moet verlaten. De producent ontkent. Waarom vertelt Gert-Jan de Boer ons niets nieuws? Een echt nieuwsfeit zou pas zijn:"TV-producent weigert alles te doen voor hogere kijkcijfers." Natuurlijk frauderen TV-producenten. Binnen alle grote bedrijven wordt fraude gepleegd. Of diefstal. Of oplichterij. Hoe kun je anders zo groot blijven?

Alles draait helaas om de misvatting dat je alleen maar meetelt wanneer je groot bent en bij voorkeur de grootste. De mensen achter het fenomeen Schiphol menen dat. Evenals vele overheidsfunctionarissen in Amerika. Onzin natuurlijk. Ook zonder groot te zijn kun je de staat van gelukzaligheid bereiken.

Voor het gemak neem ik mijzelf als voorbeeld. Vandaag vertrouwde een klant een medewerkster van ons bedrijf toe: "Die ene acteur vonden we helemaal geweldig. Maar vertelt U eens: Is hij écht zo klein?" Had ik erbij gestaan dan had ik haar van repliek gediend met:"Nee hoor mevrouw; ik acteer dat ik slegs 140cm meet van hiel tot kruin."

U begrijpt: het was een bevredigende werkdag waarvan ik iets later dan gebruikelijk thuiskwam. Het biertje pakken met een paar collega's liep een klein beetje uit maar niet getreurd: een patatje is zo gehaald...Tijdens het eten keken Fer en ik een film af waar wij onlangs aan begonnen:"The adventures of Loïs & Clark." Terwijl het eigenlijk al bedtijd was samen met m'n zoon pisang goreng gefabriekt in het kader van het kerstdiner op school morgen. Als lid van het oudercollectief was ik ook uitgenodigd maar helaas ruft den arbeit...eh...roept het werk...