Energie

Energie

Niet dat er geen dingen in de wereld van vandaag gebeuren die mijn aandacht niet trekken maar momenteel gaat nog even de meeste energie mee naar en van het werk. Dus als U op snedige opmerkingen (hai Wybo!) zit te wachten over het daklozenloket in Amsterdam-Westerpark wat de gemeente er zo graag wil hebben dat het tonnen steekt in beveiligingsmaatregelen terwijl het ongevaarlijk zou zijn en bovendien niet in het bestemmingsplan past mits tenzij indien als...eh...waar was ik gebleven? Maakt niet uit: ik ben namelijk thuis, bij m'n liefhebbende zoon die voor zijn vermoeide vader bij thuiskomst een kopje soep had klaarstaan en het uitgiert van de pret bij het kijken naar Brainiac. Het is een fantastisch joch, mijn Superfer.

Morgen gaan we samen z'n zusje Eva ophalen voor een heerlijk weekendje en vannacht had ik weer een fijne droom. Wellicht dat ik morgen de energie vind om die te publiceren op deze pagina maar eerst maar wat nieuwe dromen dromen terwijl ik eerst nog even luister naar Bach cello suite No. 5 uitgevoerd door cellist Yo Yo Ma. Heerlijk...;-)

Vandaag staan wij stil bij het overlijden van André van der Louw en Karin Adelmund.

Schuldgevoel

Schuldgevoel

Amsterdamse jongeren onder de 27 worden "gestimuleerd" om aan het werk te gaan of (weer) een opleiding te volgen. Er zitten dan, zo wil de gemeente, tenminste geen kansarme jongeren meer in de bijstand. Inderdaad, alleen maar kansarme volwassenen "genieten" dan nog deze uitkeringsvorm. Onlangs zijn enkele duizenden meer aangewezen op dit financiële vangnet. Na een miraculeus herstel na een bezoek aan de WAO-arts kan een grote groep arbeidsongeschikten weer aan het werk. Jammeer alleen dat zij vanwege hun (volgens het CWI vermeende!) handicap niet kunnen werken.

Ach, geen medelijden: ik heb tenminste betaald werk en ben daardoor nuttig voor de maatschappij. Toch?
En laat die hongerende kindjes in Mali, Botswana, Afghanistan en Amerika opstaan van hun luie rieten matje en gaan werken voor hun geld! Zomaar een beetje op hun rug liggen wachten tot het vliegtuig met graan komt dat ondermeer wordt betaald van mijn jaarlijkse donatie van 10 euro...het lef! Ik moet toch ook werken voor m'n eten?

Wat ik mij nog meer aantrek is het verhaal van de drie-jarige Michael McGarrity uit Edinburgh. Twee weken lang leefde hij samen met zijn dode moeder voordat de politie het sterk uitgedroogde ventje vond. Zo'n verhaal is toch iets makkelijker voor te stellen dan dat van tienduizenden naamlozen die van honger sterven terwijl een handjevol machthebbers binnen een tijdsbestek van één generatie de armoede de wereld uit kan helpen.
Kwestie van prioriteiten...

Mijn prioriteit lag vandaag bij het verwaarloosde huishouden. Dat is nu weer aardig bij. Gezellig bij de NSO langsgegaan om Ferdinand op te halen en samen met hem in opdracht van zijn opvang even bij het buurthuis langsgeweest waar tot mijn verbazing opeens voormalig NSO-collega René blijkt te werken!

De wereld is zo klein...
En nu gaan we met een schuldgevoel dat zelfs kleiner is dan dat van Saddam Hussein aan de kaasfondue.
Hasta manana!

En niet vergeten: vanavond om 21.00uur op Nederland 3 in "Het Uur vna de Wolf": een documentaire over moppentapper Max Tailleur!.