Thuis

Thuis

Vreemd:
siroop sex den haag

Zelf had ik justitie (via een meldpunt weliswaar maar toch) al'ns gewezen op de prietpraat van de jongens en meisjes van Stormfront en eindelijk luistert men naar mij...

Zelf vind ik het regelmatig moeilijk om naar mezelf te luisteren. Toch zou dat wel'ns handig zijn...
Trek je de zorgen van anderen niet aan: je eigen zorgen geven je al genoeg omhanden. Toch valt het geenszins mee je niets aan te trekken van de zorgen waar hen die jij liefhebt mee kampen.

Op vakantie spraken mijn zoon en ik niet over ellende en problemen maar hadden we alleen maar pret: zo vroegen wij ons af hoe het zou zijn om op skates de rue de Foyaltier af te dalen.

Oma, buurvrouw Wynona en buurman Dudo hebben inmiddels al een mondeling verslagje mogen ontvangen van onze trip naar de buitenlanden. Wat mij opviel aan de reis naar en van Parijs was het totale gebrek aan zichtbare bewaking: geen mensen in uniform bij de ingang van het Amsterdam Centraal Station; er werden geen tassen bekeken op inhoud; mensen werden niet ondervraagd; er hingen niet meer camera's dan anders...dus waar is dat geld voor extra beveiliging eigenlijk ingestoken? Ik vermoed dat dat vooral besteed is aan het betalen van externe adviesbureaus.

En over terrorisme gesproken: ik zou niet graag in de schoenen staan van de Londense politiecommissaris die aan de familie van Jean Charles de Menezes mag uitleggen waarom de verschillende rapporten omtrent het per abuis doodschieten van deze Brazliaanse electricien elkaar tegenspreken. Wat een klus!
Soms mag ik dan wel klagen over hoe moeizaam solliciteren tegenwoordig gaat maar er zijn altijd klussen die meer moeite vergen. Dat blijkt regelmatig.

Gisteren de fotorolletjes weggebracht en een lijst gehaald voor Fer's zelfgekochte souvenir.
Vandaag draaide de vakantiewas, is de op zolder gevonden laptop officieel door Ferdinand in gebruik genomen en zijn we het eind van de middag de film De Kameleon 2 in de bioscoop gaan bekijken. Thuis keken m'n zoon en ik nog samen naar de film Moulin Rouge van Baz Luhrmann, nu ook één van de Ferman's favoriete films...

Parijs

Parijs

Vriend Philip was mooi op tijd om ons op te halen vanaf het infameuze Gard du Nord.
Nadat hij ons op de hoogte bracht van wat nuttige weetjes vertrok hij richting
regenachtiger oorden om ons achter te laten in het zonnige Parijs. Op onze eerste dag
liepen de Ferman en zijn vader vanaf het tijdelijke appartement richting Montmartre
waar wij ons andermaal vergaapten aan de Sacr� Coeur om vervolgens ons te storten
op de cr�pes aan de voet van de butte.

Tijdens het wandelen in de directe omgeving van ons logeeradres waren wij op de eerste
dag maar vier keer verdwaald!

Dag twee stond in het kader van een bezoek aan Hotel des Invalides met daarin de
Tombeau du Napoleon. Nog nooit was ik zo dichtbij deze dode staatsman. Kon toch
even kippevel niet onderdrukken toen mijn gedachten afdwaalden naar de geschiedenis
achter het door gif welgeconcerveerde lijk in mijn blikveld.

In het nabijgelegen oorlogsmuseum waren diverse attributen tentoongesteld uit door
Franse soldaten gevochten oorlogen. Zo was er ook een buitgemaakte rode vlag met
zwarte Swastika te zien. Typisch dat er een hoogblond Duits jongetje voor deze vlag
stond te lachten terwijl zijn vader een foto van hem maakte. Even later zag ik dezelfde
vader lachend wijzen naar een vitrine waarin een Jodenster lag. Op zich heb ik niets
tegen lachen maar dit beeld vond ik toch wat wrang. Ach, sowieso hebben mensen
niets geleerd van gevoerde oorlogen: nog steeds laten dagelijks mensen het leven tijdens 
oorlogshandelingen...

De tweede dag eindigde met een lange wandeling op zoek naar een gestileerde letter "M".
Kleine tip: ook een metro-halte wordt aangegeven met een gele m. Trap er niet in!

Dag drie stond in het teken van Versailles. Alleen al de tuin van het paleis van de Zonnekoning
(of is het tegenwoordig Zonnenkoning?) was voldoende om ons uren te vermaken! De rit
erheen was al een avontuur op zich en uiteindelijk hebben we de ruimte tussen de stations
Rive Droite en Rive Gauche lopend afgelegd. Onze arme voetjes hebben hier heel wat te 
verduren gehad maar het was absoluut de moeite waard!

De vierde dag was een rustige dag. Wat lopen betreft dan. De meeste afstanden werden per
metro overbrugd. Zo stonden wij op grote hoogte over de stad uit te kijken: vanaf de ruim
200 meter hoge Tour de Montparnasse heb je een magnifique uitzicht over de stad, alle kanten
op. Zo zag je in de verte ook de Sacre Coeur. En wat we ook deden, of we nu met opzet
verdwaalden ("laten we dat straatje daar ingaan en kijken waar we terecht komen") of per
ongeluk ("volgens mij moeten we dat straatje in") almaar weer kwamen wij bij deze
wereldberoemde witte kerk terecht. Bij de zoveelste keer dan eindelijk maar'ns naar binnen
gegaan en een kaarsje gebrand voor hen die mij ontvallen zijn in de loop van mijn leven tot nu
toe. Verder hebben we een leuke foto van Ferdinand, liggend op een luchtrooster vrijwel op
de stoep van de Moulin Rouge en kwamen we, omdat we met opzet een metro-halte te ver
doorreden, terecht op een alleraardigst marktje: le march� de la Chapelle. Het einde van de
dag zag ons zitten op de trappen van het nutteloze en belachelijk dure bouwwerk "Le Grande
Arche". Niet alleen Louis XIV had er een handje van zijn volk honger te laten lijden terwijl hij
zelf bakken vol geld besteedde aan prestige-objecten: ook Francois Mitterand kon dat goed...
Hier kocht de Ferman geheel en al volkomen zelfstandig batterijtjes voor zijn meeneemradio.
Bijzonder knap vond ik dat.

De morgen van dag vijf voor het eerst deze vakantie met een jas aan naar buiten voor een
bezoek aan de grootste vlooienmarkt van Europa: die van Clignancourt. Daar wonderwel
geslaagd voor een paar cadeautjes voor het thuisfront.Vandaaruit namen wij de metro naar
de Place de la Bastille. Vooral nuttig omdat m'n zoon erg is ge�nteresseerd in geschiedenis.
Na een uurtje rust thuis waardoor wij mooi een fikse regenbui overleefden vertrokken wij 
richting ons favoriete Parijse restaurant: Le Refuge des Fondues in de Rue des Trois Freres. 
Dat bleek helaas gesloten tot eind van de maand. Maar niet getreurd: schuin aan de overkant
zit Restaurant la Poutre. Ook een bijzonder aardig etablissement en bovendien met live muziek.
Weliswaar iets duurder dan het huis van de fondue maar zeker niet minder smakelijk.
De zanger/gitarist speelde voornamelijk weemoedige Franse chansons waardoor ik vooral
moest denken aan dingen die hadden kunnen zijn. J'aime les femmes de Paris!

Het grootste deel van de zesde dag was voor het Quartier Latin waar het merendeel der
rondlopers inmiddels geen Latijn meer spreekt maar vrijwel alleen nog maar Frans en Buitenlands.
Wij maakten ondermeer kennis met de kerk ter nagedachtenis aan de heilige Thomas van Aquino
en een bouwwerk gericht aan Sint Sulpice. Ook kwamen wij langs een Middeleeuwse tuin die
volgens de overlevering ooit deel uitmaakte van la Foret de la Licorne, oftewel het Bos van de
Eenhoorn. Ook was het ons (en vooral mij, geloof ik) een genoegen een glaasje Pernod te
drinken op het terras van Cafe la Flore. Ooit zaten verlichte geesten als Sartre, de Bauvoir,
Hemingway en Camus hier inspiratie op te doen voor de dingen die hen een plaats in de 
geschiedenisboeken zouden opleveren. Dus wie weet...Wij liepen een stukje langs de Seine
terwijl uit de Notre Dame het Ave Maria weerklonk wat extra cachet verleende aan ons uitstapje.
Wij sloten de dag af in stijl (en bijna traditiegetrouw) met een bezoekje aan de Place du Tertre.
Daar wist een meneer op kunstzinnige wijze Ferdinand's silhouet met uitsluitend de hulp van een
schaar in een stukje zwart papier te vangen. Jaren terug (ik zal iets jonger zijn geweest dan m'n
zoon nu is) was mij iets soortgelijks overkomen: ook van mij bestaat er een volkomen zwart
portret in silhouet.

Op de laatste dag nog even genoten van de ochtendzon op de trappen die leiden naar de
Sacre Coeur terwijl een harpist voor de begeleidende muziek zorgdroeg en wij de touristen
uitlachten die werden opgelicht met een lokale variant op het spelletje "Balletje, balletje".
Nog even over de Butte gelopen en genoten van de atmosfeer. Nog even langs de beroemdste
rode molen ter wereld en nog even een kaasbroodje genuttigd.

Ferdinand had voor zichzelf een souvenir gescoord: een aquarel met daarop een voorstelling
van de kerk van het Heilig Hart. Het Gare du Nord was vanaf ons tijdelijk verblijf snel bereikt:
we hadden nog drie kwartier te sparen alvorens de Thalys ons huiswaarts vervoerde. In de trein
met de gebrekkige kennis van de Franse taal die ik bezit m'n zoon een verhaal voorgelezen
uit de Picsou. Oom Dagobert is in Frankrijk populairder dan zijn in Nederland beruchte neef.
Vriend Philip kwam ons des avonds uithoren over de afgelopen vakantieperiode en de Ferman
kon de slaap maar niet vatten, vol als hij zat van de opgedane indrukken.

Parijs is tof! En als je dan ook nog een Franse tourist in Versailles de weg naar het station kunt
wijzen en in een hamburgertent een Franse dame zich hardop afvraagt uit welk deel van Frankrijk
je komt omdat ze je accent niet herkend (Terwijl ik toch echt maar maximaal een woord of tien
redelijk accentloos kan uitspreken!) kun je de vakantie meer dan geslaagd noemen. Als het aan
de Ferman en mij ligt..volgend jaar weer!

Hier kunt U overigens het verslag van ons vorige bezoek aan de lichtstad (her)lezen.