Weg

Weg



"Jammer dat je weggaat: Mijn kind heeft zich erg aan jou gehecht."
Overwegend bemoedigende reacties kreeg ik toen ik vandaag en gisteren diverse ouders mededeelde dat ik niet langer werkzaam zal zijn op m'n huidige werkstek. Niet alle kinderen hoef ik te missen want een aantal zal ik terugzien op zomerkamp. Bij de kinderen zelf varieerden de reakties van "En?" tot "Shit he!"

Morgen werk ik in dienst van Volk en Vaderland wanneer ik plaatsneem achter een tafeltje om vervolgens enkele tientallen oproepkaarten voor een niet nader te noemen referendum in te nemen en om te ruilen voor een stembiljet. Vanavond dus vroeg naar bed omdat ik reedsch 7 uur des morgens op de betreffende werkplek aanwezig behoor te zijn. Brrrr..



Stel Uw internet bladerprogramma eens in op http://www.linksprotest.nl/rechtsstaat/index.html
en klik op "Meer over de rechtsstaat..." vlakbij de afbeelding van Vrouwe Justitia...
Gaaf, niet? De mensen achter de site http://www.linksprotest.nl leek het leerzaam een verwijzing te plaatsen naar mijn weblog waarin ik bepaalde zaken rechtstreeks vraag aan de persoon die in mijn ogen verantwoordelijk is voor de betreffende dwaling. Uiteraard krijgen zij een linkje terug.



De Franse regering legt zich neer bij de uitslag van het referendum en "luistert naar het volk".
De oplossing van dit probleem is net zo simpel als Berlusconi al eerder had bedacht: je heft eenvoudigweg de regering op om enkele dagen later een nieuwe te formeren die zich niet aan de belofte van de vorige regering hoeft te houden. Bovendien kun je op die manier een paar lastige personen uit het kabinet sodemieteren. En zo gaan ook Balkenende en de zijnen dat aanpakken. Let maar op.



Niet vergeten, he? Woensdag 1 juni 2005 (morgen dus) is het Nationale Straatspeeldag:
duizenden straten zijn dan afgesloten om kinderen de gelegenheid te bieden op straat te spelen.
De maatregelen van ondermeer organisatie 3VO lijken te werken: het aantal gevallen van in het verkeer omgekomen kinderen is afgelopen jaar bijna gehalveerd ten opzichte van het jaar daarvoor.
Hoera! Dit betekent namelijk ook dat de kans dat mijn kinderen omkomen in het verkeer een stuk geringer is dan voorheen...

Handig

Handig


In het buurtje waar ik woon stond ooit een pand waarin het GDH was gehuisvest.
Zo'n vijftien jaar terug werd het pand vernieuwd en kwam het GAB er in te zitten.
Een paar jaar later kwam de GSD er gezellig bij en werden beide diensten overkoepeld in het DWI.
Later zou deze samenvoeging de experimentele status ontstijgen en officieel worden omgedoopt in CWI dat in wezen een samengaan was van ondermeer GAK, Cadans en SFB. Op 17 mei 2005 besloot B&W van Amsterdam het pand een nieuwe bestemming te geven: er komt een CED dat wordt ondersteund door het FiBu. Uitgaande van een minimumkostenplaatje (werkelijke cijfers zijn niet te achterhalen) van 2 miljoen euro per commissie die een nieuwe afkorting verzint heeft dit geintje de gemeenschap al zeker 20 miljoen euro gekost, waarschijnlijk een stuk meer. Een week na hun beslissing stuurde de gemeente wethouder Aboutaleb om de buurt te informeren over haar plannen.
Feitelijk geeft bovenstaand historisch overzicht prima weer wat er in onze maatschappij is gebeurt in de afgelopen vijftien jaar:

Eerst hielp de gemeente je aan een woning via de Gemeentelijke Dienst Herhuisvesting. Later hielp zij de mensen aan werk via het Gewestelijk Arbeidsbureau om niet lang daarna te zorgen voor een financieel vangnet als dat werkvinden even niet lukte, via de Gemeentelijke Sociale Dienst.
(Let vooral op dat middelste woord!). Daarna kwam er het Centrum voor Werk en Inkomen dat er primair op gericht was uitkeringen te verstrekken in plaats van te doen aan arbeidsbemiddeling. Binnenkort komt er dus een Centrale Unit Daklozen, ondersteund door een afdeling Financieel Beheer en Budgetering.
Samengevat: Eerst geven ze je een huis, daarna een baan. Vervolgens raak je werkloos, ontvang je een uitkering en kom je op straat te staan waarbij je bij de gemeente je handje op mag houden voor zakgeld.
Als deze trent doorzet voorzie ik binnen vijf jaar de komst van een gaarkeuken, gevolgd door een mortuarium om uiteindelijk te eindigen in een crematorium als laatste bestemming van hetzelfde pand dat ooit een sociale functie had in de buurt.





Persoonlijk ben ik er nog niet uit wat moeilijker is: het schrijven een sollicitatiebrief of het schrijven van een ontslagbrief. Het eerste is technisch lastiger en het tweede is emotioneel wat zwaarder. Wat in ieder geval niet zo heel moeilijk is is op een prettige manier leven zonder daarbij anderen doelbewust lastig te vallen. Jammer dat dat streven door sommigen wordt gedwarsboomt. Neem nu de CAO voor de Zorg. Dat zorgt ervoor dat je als aleenstaande met kind niet kunt rondkomen van het bijbehorende salaris. Handig.


Wat absolutt wél handig is, is de ijcoman die de straat in rijdt. Na een rustige karate-les geniet de Ferman van zijn hoorntje banaan/chocola en kan hij niet wachten tot hij morgen weer zijn inline-skates onderbindt die hij van zijn oude pa kreeg die nog steeds zo trots op hem is na de dag van gisteren.