Volhouden



Ferdinand heeft sinds vandaag zijn eigen caravan. Virtueel dan weliswaar, maar toch. Van de Postbank ontvingen wij de spaarcomputer "Blue Box". Door het apparaat met een USB-kabel aan te sluiten op de PC kun je de virtuele wereld "Blue World" betreden. Door spelletjes te spelen (steeds gerelateerd aan rekenen en prijzen van voorwerpen schatten) kun je punten verdienen. Deze punten kun je in de virtuele wereld in het virtuele winkeltje omzetten in virtuele spulletjes voor de inrichting van je eigen virtuele stacaravan. Koel, niet? Als m'n zoon straks onder de wol ligt ga ik zelf'ns een kijkje nemen...;-)



Moe wakker geworden maar wat wil je ook anders na een dag als gisteren? Het koffiedrinken met buurvrouw Angélique vanmorgen was dan ook een welkome afwisseling met het harde werken van gisteren. Vooral het enthousiasme waarmee zij over haar vakantie vertelde. Zij zat niet alleen vol leuke anecdotes maar vooral vol goede moed. Altijd fijn om iemand te zien genieten van wat het leven te bieden heeft.


Ook ik ontwaar weer licht op het einde van de tunnel, ook al is dat een cliché. Het zal nog wel eventjes duren voor ik er weer volledig bovenop ben maar in ieder geval ben ik er nu van overtuigd dat het leven mij nog een hoop te bieden heeft en dat ik niet de moed hoef te laten zakken.


Zelfs wanneer iemand mij verteld dat ik niet geschikt ben voor m'n werk en dat vrijwel dagelijks doet. Al bijna een jaar lang. Zelfs dan zet ik door. Maar doe ik dat dan om die persoon dwars te zitten of echt omdat ik het wil? Die vraag is lastig te beantwoorden. En wil ik wel echt m'n opleiding afronden zodat ik met kinderen kan gaan werken, buurthuiswerker, sociaal raadsman of bejaardenhulp kan worden? Had ik beter boekhouder kunnen blijven die af en toe een partijtje modderworstelt met modellen voor een beetje extra geld?

Kent U een rijke oude weduwe met een slecht hart die mij zou willen huwen?


Vandaag staan wij stil bij het overlijden van Terri Schiavo.

Nestdrang?



Ferdinand heeft met hulp van de magneetletters er twee namen bijgeschreven op de koelkast:
"Angelique" en "Dudo". Zo wordt het rijtje van belangrijke mensen in zijn leven steeds een beetje langer...




Vanmorgen even gezellig staan kletsen met buurvrouw Wynona. Zo gaat dat: wanneer je beiden kinderen hebt, heb je al gauw een gespreksonderwerp. Vervolgens stak ik de handen uit de mouwen en schrobte ik het keukenaanrecht en de badkamervloer om, toen mijn moeder arriveerde, samen met haar een flink pak foto's te sorteren en in te plakken. Met m'n moeder nog even langsgewipt bij m'n vroegere kleuterjuf om een fotorolletje in te leveren om daarna m'n moeder op de tram te zetten en een paar boodschapjes te halen. Later op de dag nog een lectuurmandje opgehangen in het toilet (een boekenplank hing er al) en even een uurtje uitgerust. Toen was het tijd om Ferdinand van de opvang te halen en te gaan eten in snel-eet restaurant "De Gouden Bogen". Thuisgekomen bleek het nog heerlijk weer te zijn en zaten wij beiden bovendien nog vol energie. Die energie hebben wij aangewend om in de tuin te werken. Zo hebben wij gesnoeid, gewied, bemest, geboend, gesorteerd en geplant. De drijflamp voor de vijver is weer gebruiksklaar; Aan de vijverfilterpomp zijn wij niet toegekomen. Temeer omdat ook een Terrebel en Superfer af en toe pauze nodig hebben en laatstgenoemde de tijd nam voor een potje voetbal met zijn moeder, buurvrouw Johanna, en haar vriend, buurman Dudo, op een prettige manier ondergetekende eventjes van werken weerhield. De viooltjes staan er vrolijk bij en de aanstaande jacuzzi begint daar steeds meer op te lijken. Helaas is het doek van de hangmat gescheurd maar aan de andere kant waren zowel de douchegel alsook de shampoo annex conditioner in de aanbieding bij het Kruidvat. Blij zijn met kleine dingetjes, Ter. En de wereld? Die draait vanzelf wel door. Waarschijnlijk.