Acceptatie



Nieuws voor weekend-vaders: Minister Hoogervorst overweegt belasting te heffen op McDonalds en FEBO.
Zo'n weekendje met je kind(eren) wordt zo nog een stukje duurder.
Voor mij niet zo'n probleem want m'n dochter mag al een tijdje geen snoep of patat aannemen van papa.
Daar is zij namelijk allergisch voor. Let wel: wanneer zij snoep of patat krijgt van mama of "die ander" is zij plotseling niet meer allergisch. Hoe typisch.

Net als dat nieuwe plannetje om het aantal verkeersdoden terug te brengen: aangezien zo'n tien procent van alle doden voortkomt uit ongelukken met brom- en snorfietsen verbied je het gebruik van snorfietsen gewoon. Waarom dan niet meteen het gebruik van de snelweg verbieden aangezien verreweg de meeste ongelukken daarop plaatsvinden? Of weet je wat? Ze moeten mensen gaan verbieden ongelukken te veroorzaken. Dat helpt!



Gelukkig is de wereld gezegend met de aanwezigheid van Geert Wilders. In zijn eentje zal hij de problemen in dit land wel'ns eventjes oplossen. Door Nederland te veranderen in een politiestaat wordt het land veiliger. Vindt Geert. Door afschaffen van het minimumloon ontstaan er vanzelf meer banen. Vindt Geert. Door duizenden ambtenaren te ontslaan worden nieuwe banen geschapen. Vindt Geert. Het complete stelsel van uitkeringen, subsidies en voorzieningen moet worden afgebroken. Vindt Geert. Wanneer je belastingverlaging beloofd gaan mensen op je stemmen. Denkt Geert.


Ik ken zelfs iemand die op Groep Wilders gaat stemmen "omdat hij tegen Turken is." Een briljant argument, natuurlijk. Niets tegen in te brengen. Wij moeten maar accepteren dat dit soort mensen bestaat.

Zo moet ik leren accepteren dat vechten mij niet verder brengt. Je wordt er alleen maar moe van, dat vechten tegen windmolens die zich vermommen als juridische procedures. Tijd voor acceptatie dus en leren dat niet- vechten niet hetzelfde is als het toegeven van verlies. Dat is wat de therapeut samen met mij heeft bedacht, vandaag: Leer accepteren. Accepteren dat ik een leuke baan heb. Accepteren dat ik een geweldige zoon heb. Accepteren dat ik twee vreselijk leuke dochters heb. Accepteren dat werken in de kinderopvang niet (financieel) wordt beloond door deze overheid.
Accepteren dat ik twee ex-en heb die kunnen doen en laten wat zij willen. Accepteren dat ik vrienden heb. Hulp leren accepteren. Accepteren dat ik niet alles kan wat ik wil. Accepteren dat ik gelukkig kan zijn, al is m'n leven een zooitje.


Gisteren belde buurvrouw Johanna om te vertellen dat zij 's middags langs zou komen. Uiteindelijk kwam zij na bedtijd. Om geld te lenen voor een pakje shag. Ik moet dat maar accepteren.
Gelukkig kwam ook m'n moeder langs. Zij bracht twee Jip en Janneke soepkommen mee die wij meteen 's avonds in gebruik hebben genomen. Later op de avond kwamen Vincent en Jessica langs met het kijkschijfje van Van Helsing, de klassieke vampierjager. Het is mij nog steeds een raadsel wat het monster van Frankenstein doet in een verhaal over Dracula. Maar goed, het is maar een film. Toch denk ik dat er meer in had gezeten. Maar ja, dat dacht ik ook van die zak dropjes in de snoepkast...



(Verdorie, nu heb ik toch een enigszins positief stukje geschreven!)

Verlies



Opeens is het een stuk stiller in huis. Eva is opgehaald met medeneming van twee appeltjes: eentje voor haar en eentje voor haar zus.. Zie ik haar over twee weken weer? Nee, afscheid nemen went niet. En altijd maar gezellig doen."Nee, niets aan de hand. Alles ging goed." Daarna lekker uithuilen gaat ook niet want je moet sterk blijven voor je zoon. Het spijt me, maar ik kan het niet meer aan. Morgen even babbelen met een psychotherapeut in de hoop dat hij mij weer kan motiveren. Het werken met kinderen zie ik momenteel even niet zitten. Niet handig zo'n groepsleider die in tranen uitbarst als hij een tekening krijgt van een schattig klein meisje dat Eva heet, net als z'n dochter. Of wanneer een jongen van negen hem vertelt dat-ie 't allemaal wel begrijpt omdat hij zelf bijna z'n papa is kwijtgeraakt. Een paracetamolletje werkt niet wanneer het gaat om een gebroken hart. Het verlies dragen en doorgaan. Of knokken tot je hebt gewonnen. Maar wat is winnen? Dat zij verliest. Maar als zij verliest, verliezen haar (en dus naar alle waarschijnlijkheid ook mijn) kinderen. Is het dat waard? Het verlies dragen dus maar.
Maar hoe draag je ondraaglijk verlies?