Ruilen?




Waarom komen mensen in 's hemelsnaam bij mij geld lenen? Onbegrijpelijk!
Bovendien weiger ik pertinent verslavingen te bekostigen.
Vroeger was ik een stuk makkelijker. Wellicht schuilt daar het probleem.
Maar ik heb nieuws voor de wereld: ik laat mij niet meer gebruiken. Zo.



Gisteravond ouderavond op het werk. Met een redelijke opkomst bespraken wij de praktische uitvoering van het nieuwe beleidsplan. Verder vertelden de ouders dat het hen opviel dat er, vergeleken met ruim een jaar terug veel meer harmonie heerst in de groep en de kinderen een stuk rustiger zijn. Het kan toeval zijn dat de intrede van harmonie in de groep exact samenviel met de aanvang van mijn werkzaamheden aldaar...

Als je verder hoort dat een kind incidenteel mijn naam noemt wanneer zij haar papa bedoelt
en de broer van één van de kinderen jou op het schoolplein aan z'n vrienden voorstelt met de mededeling:"Deze gozer is vet koel, weet je, vet koel!" dan doet dat je serieus overwegen het werk niet op te geven. Negatieve factoren zijn helaas moeilijk buiten te sluiten maar misschien moet ik dat toch maar harder proberen.

Ferdinand pastte intussen op oma...



Vandaag vond de herdenking plaats van de februaristaking. Duizenden arbeiders legden op 25 februari 1941 het werk neer uit protest tegen de vervolging van Joden, opgezet door de Duitse bezetter tijdens de Tweede Wereldoorlog. Gelukkig komt het niet meer voor dat mensen worden onderdrukt om hun herkomst. Toch? Kan iemand dat ook even doorgeven aan de Hutu's, Tutsi's en Twa's in Rwanda? En de Koerden in Irak, Iran, Syrië, Rusland en Turkije? En de Tibetanen in...eh...Tibet? En de Serviërs? De Palestijnen? Aboriginals? Indianen?
Kan diezelfde persoon dan meteen even doorgeven aan die gasten die mij moeten hebben dat ik niet paranoïde ben?




Daarbij doel ik bijvoorbeeld op hen die glimlachend toekeken terwijl ik mij vanmorgen zwetend een weg baande door het formulier "kwijtschelding verzamelde gemeentelijke heffingen 2005". Bijna twee uren was ik zoet met het zoeken naar contracten, rekeningafschriften en andere bewijzen van mijn bestaan. Bovendien diende een en ander gekopiëerd, verklaard en bijgesloten te worden. Gelukkig bood mijn moeder morele steun. Wat natuurlijk altijd prettig is. Echter, na een vreugdevolle edoch behoorlijk vermoeiende werkdag bleek dat de postbode een verrassing voor mij had: Vijf brieven waarbij er vier gepaard gingen van een bijgesloten in te vullen en op te sturen formulier. Of ik met spoed iets wil opsturen. Voor 1 februari. Van dit jaar. Een ander heeft betrekking op een financiële aanvulling op mijn salaris. Dat moet zondag op de bus. Weer een ander formulier moet voor 1 maart binnen zijn. Ook leuk. Goed tegen de verveling, dat wel...

Ik zou zo graag de tijd hebben om mij te vervelen! Wil er iemand met mij ruilen? Misschien voor een maandje of zo? Om mee te beginnen, dan.

Doorgaan



Zolang het slechter kan gaat het goed. Het leven gaat door. Ik ook. Al is nog niet bekend in welke richting.
Een gesprek met mijn leidinggevende aanstaande maandag geeft wellicht wat duidelijkheid. In ieder geval gaan wij samen de opties op een rijtje zetten. Handig wanneer je een keuze moet maken: weten waartussen je kunt kiezen.


Volgens het kaartje dat ik gisteren trok kan ik alles veranderen wat ik wil. Dat is toch wel goed nieuws, niet?
Bovendien vond ik op de bestekplank in de keuken een onbekende tandenborstel. Een leuk raadsel voor de lezers: welke inbreker breekt er in een huis in zonder een spoor van braak achter te laten met uitzondering van zijn/haar/hun tandenborstel? Is er nog een andere mogelijkheid over het vrij plotseling verschijnen van een onbekende tandenborstel? Of ben ik nu gewoon echt rijp voor het laten aanleggen van een psychiatrisch dossier met mijn naam erop? Zit iets of iemand mij bewust gek te maken? Ben ik paranoïde? Is het normaal om een blauw konijntje te zien weghupsen in je rechter-ooghoek?


Vandaag op het werk de ruzie van gisteren tussen mij en een negen-jarige jongeman bijgelegd. Een spontane knuffel en een zacht gefluisterd "Het spijt me van gisteren" waren voor mij voldoende om mijn hartje te doen smelten. Dit werk is zo gek nog niet. Door andere factoren gaat het even niet zo lekker met mij.
Kun je gelukkig zijn terwijl je je ellendig voelt? Mijn antwoord op die vraag luidt "Ja!"