Leven met hindernissen


Geinig om te ontdekken hoe de menselijke geest samenwerkt met het lichaam om het leven zo aangenaam mogelijk te houden.
In plaats van te worden gewekt door een pijnscheut bij elke draai die ik maak in bed had m'n geest besloten mij te laten dromen dat ik werd gemarteld door een stel Russen die mij ervan verdachten een Tsjetsjeense wapensmokkelaar te zijn die het Amsterdamse Centraal Station wilde opblazen. Zo kon ik zowel omgaan met de pijn alsook gewoon doorslapen...

Wolkewietje was blijven slapen nadat hij mij eerst had geholpen bij het verzorgen van de beestenboel en later had vergezeld tijdens een ingelaste barbeque bij Thura. We werden netjes gehaald en gebracht en hebben bovendien een genoeglijke avond beleefd in gezelschap van een aardig stel mensen.

Vanmorgen kwam buurvrouw Johanna en niet veel later waren ook m'n zoon en z'n oma op bezoek. Superfer en z'n moeder hebben zich nuttig gemaakt door in de tuin te werken terwijl mijn moeder m'n wasje opvouwde.
Intussen stond ik in de tuin te babbelen met buurvrouw Miriam en kreeg ik een heerlijke knuffel van Eva:"Je bent een beetje zielig, he, papa?" Later op de dag brachten Bas en zijn vrouw Elsa mij naar een terrasje in Muiden alwaar wij genoten van het zonnetje, een drankje (geen alcohol ivm mijn medicatie!) en een ijsje. Met zoveel mensen om mij heen die op onbaatzuchtige wijze mijn leven veraangenamen heb ik niets te klagen.



Dat zal voor Amerikaanse soldaten wel anders zijn. Vanaf vandaag moeten zij de methoden van ondervraging van Iraakse gevangenen "aanpassen". Praktisch gezien houdt dat in dat zij gevangenen niet meer mogen martelen. Zielig he? Niet zo zielig als het feit dat Tony Blair het vertrouwen van de kiezers kwijt is maar toch best wel zielig. Ik bedoel maar: als je gevangenen niet eens meer mag martelen wat moet je dan nog met je vrije tijd? Meisjes van 13 en 14 verkrachten in Nijmegen? De verjaardag van de Paus vieren of, zoals bijvoorbeeld Ben Bot, op bezoek gaan bij Yasser Arafat?

Respect



Unilever heeft een nieuw logo. Totale kosten: 10 miljoen euro.
Johan van der Veer van Shell heeft een nieuwe bonus. Totale kosten: 5 miljoen euro.
Sterilisatie gaat uit het ziekenfondspakket. Totale opbrengst: 26 miljoen euro.
Amerika blijft oorlogje spelen in Irak. Totale kosten voor de Amerikanen totnogtoe: 160 miljard dollar. Er wordt met miljoenen en miljarden gesmeten alsof een Japanse toerist duivenootjes strooit op de Dam.
Voor ongeveer 2000 euro heb ik weer voldoende financiële armslag
(Ik ben met weinig tevreden).
Gelukkig ben ik al maar die maandelijkse herinneringen van diverse instellingen die willen dat ik deze keer een ander oversla in een betaalrondje wordt langzamerhand wat deprimerend...



Nu zijn weinig zaken zo deprimerend als een brand dus wat dat betreft heb ik niets te klagen. Onze premier des te meer want zijn pas opgeknapte ambstwoning, het Catshuis, heeft vlam gevat. Er valt één dode te betreuren: een medewerker van het bedrijf dat bezig was met de vloer. De oorzaak was een explosie. Er is géén sprake van een terroristische aanslag. Ik herhaal: er is géén sprake van een terroristische aanslag. Er is niet eens sprake van een aanslag. Laat staan een terroristische. En trouwens: waarom zou een terrrorist onze minister-president willen opblazen? Daarom herhaal ik: er is géén sprake van een terrostische aanslag...



Mijn respect voor allen in rolstoel en op krukken: nu ik zelf nauwelijks kan lopen is mijn respect voor deze bevolkingsgroep toegenomen. Na het een dagje te hebben aangekeken besloot ik gisteravond toch maar even bij de eerste hulp langs te gaan. Daar wilde men mij niet helpen omdat het ongeval langer dan een uur geleden was gebeurd. Soit. Volgende keer gewoon liegen dus. Weer wat geleerd. Via de centrale doktersdienst bij het Prinsengracht ziekenhuis beland waar twee bijzonder aardige manspersonen constateerden dat ik "enkele weken" zal moeten revalideren omdat waarschijnlijk een kruisband is gescheurd. Maandag even naar de huisarts voor een doorverwijzing voor foto's van m'n linkerknie.
Voorlopig moet ik met m'n poot omhoog blijven liggen. Lauw kans natuurlijk. Zoveel te doen, zo weinig tijd. Daarom maar lekker m'n pas gekochte plankjes lakken voor welk doel buurvrouw Miriam zo lief is een potje lak te halen. Buurvrouw Angélique was zo lief voor mij, zichzelf en de Ferman (die nu bij oma is) een bakje Roti te regelen. Buurvrouw Petra komt mij eerdaags helpen met schilderen
en buurvrouw Janine komt een keertje voor me koken. Wie heeft er nog een partner nodig met zulke buurvrouwen?