't Arme joch is verkouden. Gisteravond met hem samen op de bank gezeten (nu ja, m'n waterbed dan toch. Maar dat staat in de woonkamer en telt in die hoedanigheid dus mee als sofa.) en Spongebob SquarePants en Jimmy Neutron gekeken onderwijl zijn warme lijf insmerend met Luuf. De bedoeling was om vandaag naar een galerie te gaan maar dat is eventueel uit te stellen tot volgende week. Hij is nu even met buurvrouw Johanna een blokje om terwijl ik een begin maak met het opruimen van de slaapkamer. Moet er tegenwoordig achteruitlopend uit omdat er geen ruimte meer is om een draai te maken...




Het einde van het duo Bassie & Adriaan is nu defenitief in zicht: de broers hebben ruzie.
Alsof het niet normaal is om als broers ruzie te hebben. Zo wordt het bericht de wereld in geslingerd. Als je 47 jaar samenwerkt en je hebt niet één keer ruzie gehad...dat mag in de krant. Laat die twee lekker bekvechten. Maar alsleblieft niet via de media.


Over media gesproken: internet blijft een leuke manier voor grappige groepjes om zich te profileren. Hier is er weer eentje die leeft volgens het moto "eigen volk eerst".
Zouden zij subsidie krijgen voor hun activiteiten? Hier een opsomming ervan:
"ontspanning moet er natuurlijk ook zijn en daarom organiseren wij ook activiteiten zoals feesten, concerten, kickboxen, kroegentochten en uitstapjes. "
Zij doen ook aan serieuze dingen als zij daar tijd voor over houden. Namelijk:
"Wij geven scholing aan jongeren uit het Brabant over o.a. nationalisme, multicultuur, solidarisme en globalisering".
Solidarisme? Zal toch maar'ns een lezing bijwonen want ik wil graag weten wat dat is.

Dat was weer een leuk dagje! Wolkewietje was blijven crashen en buurvrouw Angèlique was vanochtend getuige van de laatste vijf minuten van onze voorbereiding op de rest van de dag. Met z'n drietjes eerst even langs de sportzaak alwaar de Ferman uit handen van de verkoopmedewerker zijn oranje band ontving. Vervolgens de stad in voor een kadootje. Dat werd een crossmotor. "Dradiografisch" bestuurbaar, aldus Pepo, Rocky Horror webmaster. Tevens heeft Superfer een zogeheten "keycord" (vroeger gewoon een touwtje om je nek) buitgemaakt. Er bleef nog voldoende tijd over voor een vroege lunch bij de McDonalds. Onze wegen scheidden zich op Centraal Station en al met al waren Ferd en ik ruim zeven seconden te vroeg op ons rendez-vous punt met Claudia en Marian van het Rocky Horror bestuur. De vergadering bij Edgar (Volgspotter voor de cast en bestuurslid zonder portefeuille) en Ankie (Runner voor de cast, benevens penningmeesteres van de club) duurde voor m'n zoon wat lang doch mede dankzij de racebaan die onze gastheer van de dag voor zijn verjaardag had gekregen was het uit te houden. Op de weg terug deelden wij de bus met de ouders van een lagere school-kameraad van ondergetekende. Al was het ruim vijfentwintig (25!) jaar geleden dat wij elkaar voor het laatst zagen, wij herkenden elkaar onmiddellijk. Ja, jongens en meisjes: toen was wat nu bekend staat als basisschool nog onderverdeeld in kleuter- en lagere school. Dat waren nog'ns tijden!


Op de hoek van de straat nog even een oliebol en een chocolade-suikerwafel gehaald en met een broodje ei in de hand zit een bijna achtjarige jongeman televisie te kijken.
Zijn vader zal nog een vijftal telefoontjes plegen alvorens de avond te besluiten met een uurtje of wat schijnbaar nutteloos vermaak. Morgen is er -naar verluidt- weer een dag.