Geval

The Swarm van Frank Schatzing is boek nummer vijf van dit jaar maar wel 898 pagina's dik en bovendien de Engelse vertaling van "Der Schwarm". Het is een indringend verhaal en eigenlijk een smeekbede om eindelijk'ns op te houden met de planeet te vernietigen. Maar net zoals in het echt zijn er ook in het verhaal mensen die het niets kan schelen wat er met het milieu gebeurd, zolang zij maar carrière maken of geld verdienen.

Wellicht dat die instelling u doet denken aan sommige politici...

Ik ken mensen die op geen enkele manier bezuinigen op bijvoorbeeld electriciteit 'want Amerika en China verbruiken zo belachelijk veel dat het niet uitmaakt wat ik verbruik.' Wat mij betreft is dat een compleet verkeerde instelling. Maar goed, als mensen het dan niet uitmaakt dat toekomstige generaties nog kunnen genieten van deze planeet dan is dat maar zo.

Maar nee, zo gemakkelijk geef ik mij niet gewonnen; ik zal blijven schrijven over mijn wensen en idealen en bijvoorbeeld op de politieke partij blijven stemmen die daar voor mij het dichtst bij staat. En ik roep ook bij deze anderen op hetzelfde te doen.

Inmiddels hebben wij er alles aan gedaan om voor mijn zoon de juiste keuze te maken betreffende het vervolg van zijn schoolcarrière en is de beslissing uit onze handen. Morgen hopen wij dan eindelijk het verlossende woord te horen: gaat hij naar 4VWO op een andere school of doet hij 3VWO op zijn huidige school overnieuw?

Na bellen, sms'en en e-mailen had ik vrijdag even nergens zin meer in, niet eens in het schrijven en/of publiceren van een 'verhaaltje op vrijdag'. Zaterdag beleefden wij een rustig dagje en vandaag mocht ik voordragen uit eigen werk op een heuse schrijvers/dichtersmiddag in een art gallery.

Die werd bezocht door ondermeer oud-klasgenote Christina, twittervriend George en vrienden Bas en Elsa en Ankie en Edgar. Hoewel er in de tuin bij het complex een trampoline stond hebben mijn kinderen zich die twee uren die ik daar was verveeld.

En hoewel er nog steeds mensen zijn die denken dat ík mij regelmatig verveel is dat toch geenszins het geval.

Vandaag staan wij stil bij het overlijden van Rutger Kopland, Sage Stallone, Richard Zanuk en Theresia Vreugdenhill

Update: voor een samenvatting van de dichtersmiddag verwijs ik u gaarna naar het weblog van @poeetweet: http://seizoensgebonden.blogspot.nl/2012/07/dichtersmiddag.html

Druk

Een paar dagen terug gaf ik mijn telefoonnummer aan mijn meest verse schoonvader. Daarmee is weer een belangrijke stap gezet in het vaster worden van mijn vaste relatie.

Momenteel is zij op zakenreis in Verweggistan maar volgende week is zij er weer! Maar ondanks dat zij ver weg is steunt zij ons onvoorwaardelijk; zij leeft en denkt mee met de perikelen rond m'n zoon's school-carrière, zij leeft mee met mijn moeder die volgende maand onder het mes moet en dan wekenlang moet revalideren en zij pept ons op met goede berichten over haarzelf en haar pas gestarte bedrijf.

Ja, naar die ondernemersborrel gaan waar ik haar indertijd tegenkwam was een goede beslissing!

Voortdurend nemen wij beslissingen die van invloed zijn op onze toekomst. Je bent op een feestje en je wilt eigenlijk naar huis maar de gastvrouw vraagt of je nog één kopje koffie wilt. Je zegt ja. Maar dat ene kopje is - na die drie vorige sterke bakken - nèt voldoende om je hartkloppingen te bezorgen. Voor alle zekerheid laat je een check-up doen in het ziekenhuis en komt die ene leuke verpleegkundige tegen waarmee je de rest van je leven zult samen zijn.

Of je besluit de auto te laten staan omdat je twee biertjes op hebt en gaat met de bus naar huis. Daardoor kom je niet in die kettingbotsing terecht die je fataal had kunnen zijn.

Ik bedoel maar: voortdurend bepalen wij zelf hoe onze toekomst eruit zal zien. Dus dat mijn zoon twee hele dagen de tijd krijgt om te bepalen hoe de rest van zijn schoolcarrière er uit moet zien is eigenlijk helemaal niet zo slecht.

Vandaag hadden wij een gesprek op zijn mogelijke nieuwe school en morgen horen wij meer. Maar ook als het negatief nieuws is, is er nog geen man overboord: eventueel doet hij de derde klas over op zijn huidige school en in het allerergste geval gaat hij over naar HAVO 4. Wat ook niet zo heel slecht is, goed beschouwd.

Maar waarom voelen wij het dan toch als een enorme druk?