DAG 1
De nieuwe gezichten dragen bij aan de vakantievreugd en een paar oude gezichten worden gemist. M'n zoon en ik hebben gisteren nog even onze pool-kwaliteiten aangescherpt en vertellen dat de lachende pool-genoten van vorig jaar. Zoals elk jaar staat ook ditmaal m'n moeder ons uit te zwaaien en even na zessen rijden we Amsterdam uit. Eerst worden vooral dutjes gedaan maar al gauw ook plasjes en spelletjes.
Dankzij de TomTom komen we een uurtje te laat aan in het hotel waar het eten al urenlang opgewarmd staat te wezen en er te weinig bedden zijn voor de groep.
DAG 2
De koude mistflarden die om het hotel boven in het Reuzengebergte hangen maken het onmogelijk om te bepalen wat voor weer het is...;-) Bij het ontbijt is nog niet iedereen aanspreekbaar terwijl het nieuws ons bereikt dat Mark Tuitert goud heeft gewonnen op de 1500 meter langebaanschaatsen. Wij zien er geen beelden van want de Tsjechische televisie heeft vooral oog voor ijs-hockey en het dames-curling.
Even na negenen is het weer iets opgeklaard en wordt weer duidelijk dat Spindleruv Mlyn een fenomenaal uitzicht kent. Ons deel van de groep staat om elf uur bij de piste Svaty Petr. Dat niet iedereen een leuk einde van de ski-vakantie kent wordt duidelijk wanneer een helicopter een zwaargewonde (niet uit onze groep, hoor!) van de piste verwijdert.
Sauna en zwembad werden goed gebruikt en het avondeten was goed verzorgd en welkom. Wie het ervoor over had zag later die nacht Ireen Wüst en lokale heldin Martina Sablikova respectievelijk goud en zilver winnen.
DAG 3
Geen mist! En vanuit ons torenkamertje genieten m'n zoon en ik van een winterlandschap dat Bob Ross niet had kunnen verzinnen. Aan de piste schijnt de zon. Fel. M'n camera heeft gewoon last van de schittering en het tegenlicht. Toch zijn er foto's gemaakt van lessende kinderen en zittende volwassenen. Het is zowaar warm, Een lekker zonnetje en verse sneeuw...wat kan een wintersporter zich meer wensen? Een glaasje glühwein wellicht?
Boven aan de berg bij het hotel blijkt het flink te stormen. Samen blijken m'n zoon en ik sterker dan de wind in de strijd om het open houden van de deur van het taxibusje.
Het is duidelijk waarom dit gebied dunbevolkt is...
De 2-mans band zet in met "Angels" van Robin Williams terwijl sommigen nog genieten van het avondmaal. Een paar nummers later spelen en zingen Paula & George "Another Brick in the Wall" van Pink Floyd. Een heus fuifnummer.
Een reisgenoot bevreemdt het dat mijn ruim vier jaar oude mobieltje niet is uitgerust met touch-screen functionaliteit en de Tsjechen zijn uitgelaten over de bronzen plak van Sablikova.
DAG 4
De mensen die 's morgens nog klaagden over de warmte op de piste krijgen hun bekomst; Tegen het einde van de dag daalt de temperatuur en zijn de gezichten nat van de regen en niet van het zweet. 's Ochtends even het dorp in geweest en gewaar geworden dat sommige winkeliers zich mij nog herinnerden van vorig jaar. Ook verschillende obers aan de hotelbar herkenden mij en één van hen schenkt mij een Becherovka in. Om de bacterieën in mijn zere keel te doden uiteraard...
In afwachting van de verrichtingen van Sven Kramer gebruiken wij het avondmaal. Aan het voeteneind van een rustbed in de sauna ligt een handdoek. Omdat ik niemand in de buurt zie ga ik liggen. Na een kwartiertje komt een vrouw woest op mij af. Zij blijkt die handdoek daar de vorige dag te hebben neergelegd en "dus" is het haar rustbed. Ook in Tsjechische sauna's kom je blijkbaar Duitsers uit het voormalig Pruisen tegen van het soort dat graag kuilen graaft in Zandvoort...
In het hotel rekent men de drankjes af per tafel en niet meer per kamernummer. Niet handig, want mensen in een grote groep wisselen regelmatig van gesprekspartner. En dus van tafel. Met een potje poolen klaart een aantal ontevreden gezichten weer op.
DAG 5
Met reisgenotes Eva & Renée gingen m'n zoone n ik voor een dagje naar Praag. De buschauffeur én de kaartverkoopster kunnen wij niet om informatie vragen want de buschauffeur rijdt de bus en de kaartverkoopster verkoopt de kaartjes. Vandaag is er niemand om informatie te geven en dus krijgen wij die niet.
Helaas hebben wij de bus gemist en ondanks het feit dat op het informatie-bord staat aangegeven dat de eerstvolgende een half uur later gaat moeten we daar nog twee uren bij optellen. Uiteindelijk staan we dan toch in Praag. Daar maken we vlug wat foto's en maken we twee tieners blij met een tussenstop bij een lokaal filiaal van een grote fastfoodgigant. We besluiten deze trip te zien als "verkenningsmissie" om volgend jaar met een grotere groep naar Praag te gaan.
Terug in het hotel merken wij dat de ziekenboeg wat voller is gelopen. Eigenlijk niet zo raar op een gezelschap van 57 mensen. Ik genoot weer van de enorme badkuip, behorend bij de kamer die ook vorig jaar aan mij en Ferdinand was toegewezen.
DAG 6
Wilde mij eigenlijk nog even scheren maar het scheermes wilde niet gevonden worden. Sleetje rijden staat vandaag op het programma maar ik doe niet mee. Het verdient namelijk de voorkeur om met beide benen te kunnen remmen en vanwege m'n versleten heup is dat voor mij lastig. Helaas wordt niemand bereid gevonden om speciaal voor de foto om te kukelen met de slee of tegen een boom op te knallen...flauw hoor, mensen! ;-)
Bij de winkels in het dorp werden goede zaken gedaan en de piste lag er waarlijk schitterend bij: Lekker zonnetje, vrolijke mensen...
De avond was wederom voor het duo Paula en George en hun versies van bekende hits.
Het notitieblokje met daarin mijn aantekeningen van de reis is even zoek maar als het later gevonden is blijk ik errug op dreef met poolen...
DAG 7
Met de bus van 9 uur naar het dorp om nog zo lang mogelijk te genieten. Terwijl m'n zoon de latten weer onder bindt doe ik nog even wat laatste boodschappen. Ook schiet ik her en der nog wat plaatjes. In een internet-café ontdek ik dat mń twitter-account is gehackt.
Op de piste is de dooi ingetreden en valt er een typisch Hollands regenbuitje. Langzaam taait men af naar het hotel.
De grap van de avond is "Hoe noem je een hamster in een g-string? Een hamstring!" maar de flauwigheid is vooral te wijten aan de drank.
Die laatste avond ga ik als laatste van de groep naar m'n kamer omdat ik nog even afscheid wil nemen van de serveersters het hotelpersoneel.
DAG 8
De hotelpasjes zijn ingeleverd en de kronen in de portemonnee's maken weer plaats voor Euro's. Een redelijk uitgeslapen groep vertrekt iets na acht uur vanuit Hotel Spindlerova Bouda. Het voelt alsof we een weekje naar Amsterdam gaan met z'n allen...
Onderweg worden de organiserende dames Hendrien en Mariëlle nog even in het zonnetje gezet en bestuurder Bert loodst ons veilig door een prachtig landschap.
Voor bijbehorende foto's (gemaakt met de Nokia N93 mobiele telefoon en met de nieuwe Canon EOS 450D) kunt U op deze link klikken.
Posts
