"Na de aardbeving" van Haruki Murakami is boek nummer 25 van dit jaar en is een serie korte verhalen die de Japanse auteur in volledige afzondering schreef in zijn onnavolgbare stijl. Tsja, wij kunnen dat niet...
Eigenlijk best grappig dat "wij" er schande van spreken dat homosexuelen in het Amerikaanse leger worden verguisd en niet voor hun geaardheid mogen uitkomen (Hoewel het tij nu lijkt te keren). Waarom dat grappig is? In ons eigen land mogen homo's geen orgaandonor worden vanwege vermeend gevaar voor sexueel overdraagbare aandoeningen die een effect kunnen hebben op de gezondheid van de organen. Wat een ontzettende grote hoop stierepoep! De nier van een lesbiënne is heus wel compatibel met die van een heterosexuele dame en met de huid van een dode homo kan een brand-slachtoffer best gelukkig worden.
Er zijn mensen die er gelukkig van worden wanneer ze iemand betalen om twee weken lang in een lekkende tent op een modderig grasveld te gaan zitten in de buurt van een openbaar toilet waar uitsluitend biologen blij van worden. "Kamperen" noemen we die hobby. Ieder zijn of haar ding natuurlijk maar eigenlijk is het heel raar dat wij graag betalen om de luxe van electrisch licht en stromend water even achter ons te laten.
Zou het de drang zijn om terug te vallen op onze oer-leefstijl?
Wij vinden onszelf zo knap en intelligent. Maar wie is er nu eigenlijk slimmer: de mens die telkens weer efficiëntere methodes bedenkt om soortgenoten het leven zuur te maken? Of de dolfijn, die al miljoenen jaren weinig anders doet dan zwemmen, eten, vrijen en spelen?
Posts
