De week voorbij

Momenteel ga ik door verschillende stadia van rouwverwerking (klik) en dat voor het gemak in diverse rouwprocessen: ontkenning, woede, berusting, depressie, onderhandelen, experimenteren en ontdekken. Tegelijkertijd. Ik verwerk nu (eindelijk!) het verlies van drie partners, 7 vrienden, een baan, mijn huis, drie kinderen én dat van mijn moeder. Dat heeft blijkbaar wat tijd nodig. Tijd die ik voorheen meende niet te hebben omdat ik als alleenstaand vader voor een kind diende te zorgen.

Natuurlijk mis ik mijn zoon (klik), mijn vriendin, mijn dochters, overleden vrienden, mijn oma en bij tijd en wijle ben ik zelfs weer eventjes verdrietig wanneer ik terugdenk aan mijn allereerste vriendin of zelfs aan mijn allereerste huisdier (klik). Verdrietig zijn mag. Maar verder leven moet. Vind ik.

Mijn moeder, mijn beer en ik.

Een tijdje geleden.

Mijn oma en ik.

Op dezelfde bank als hierboven.

Was dol op die pop.

 Mijn moeder en mijn kinderen.

Geflankeerd door haar broer uit Chicago en zijn vrouw.

Mijn oma en haar zoon uit Canada

Mooie tijden.

Ik neem mij gewoon voor nooit meer van iemand te houden want het doet alleen maar pijn wanneer zij mij - om wat voor reden dan ook - verlaten. Was het maar zo makkelijk...

Maandag was een vruchtbare werkdag waarop ik lekker babbelde met collega's en aardig opschoot wat betreft werklast. Wat ik maandag miste was op het einde van de werkdag thuis iemand werk-gerelateerde anekdotes vertellen. Dat gaat nu eenmaal niet wanneer er thuis niemand meer op je wacht. Was nog behoorlijk moe van een toch wel enerverend weekend (klik) dus maar niet naar de loge.

Dinsdag had ik 's ochtends een vriend op de thee. 's Middags was ik met hem bij mijn moeder en 's avonds at ik met hem in een strandtent in Wijk aan Zee. Fijne afleiding! Helaas kon hij niet voorkomen dat ik plotseling besefte dat ik niet alleen mijn vriendin mis maar ook haar katten, haar familie en zelfs haar buren. Een steek in mijn hart toen wij met de auto door de buurt reden waar zij woont. Natuurlijk. En natuurlijk zal ook dat gevoel verdwijnen. Heel natuurlijk.

Later op de avond was ik even op visite bij een buurvrouw en nog iets later belde een vriend mij om te informeren naar mijn welzijn. Superlief!

Woensdag lekker opgeschoten en genoten van het goede nieuws waar de baas mee kwam: over een paar weken gaat de eerste paal de grond in van de nieuwbouw en dan zal de bierbrouwerij flink gaan uitbreiden! Een collega bracht mij met de auto naar de bewoonde wereld en daar stapte ik op de tram.

Pasta met gehakt gegeten bij een vriend en een buurvrouw op de thee gehad. Het lijkt erop dat ik alleen zijn probeer te voorkomen. Dat ben ik dan ook niet gewend. Ja, voor twee of drie dagen of zo maar alleen zijn 'voor altijd'? Nee, dat ken ik niet.

Donderdag was het Koningsdag en voor het eerst in mijn leven was ik op die dag (voorheen Koninginnedag) alleen. Ik ben gewend om die dag door te brengen met mijn kind(eren), mijn partner en/of vrienden en vaak ging ik nog even bij mijn moeder langs om trots mijn goedkoop aangeschafte prullaria te tonen. Al die mogelijkheden zijn sinds kort weggevallen. Dat heeft vast zo z'n voordelen maar die heb ik nog niet ontdekt.

Natuurlijk kun je er in zo'n geval voor kiezen (en volgens mijn psycholoog is dat een keuze die velen in vergelijkbare situaties maken) thuis te blijven liggen mokken en grienen maar ik maakte een andere keus: ik reikte uit naar vrienden. Vooral per sms veel positieve berichten mogen ontvangen en een vriendin kwam koffie drinken en met mij praten. Veel praten. En liedjes luisteren. Fijn. Ook muziek is lekker therapeutisch. 's Middags tóch even de stad in en zonder dat ik daar bewust voor koos bevond ik mij opeens in straatjes waar ik in voorgaande edities van Koningsdag/Koninginnedag graag met mijn vriendin kwam. En ik liep over de brug waar ik vroeger wel eens met mijn zoon met een kleedje zat.

Thuisgekomen wilde ik schrijven maar de inspiratie liet mij in de steek. Dus maar even een dutje gaan doen. Heb energie nodig.

Daar kreeg ik 's avonds wat van toen ik met een buurvrouw samen motiverende filmpjes keek. Bijvoorbeeld over hoe je met kleine aanpassingen aan je lichaamshouding al veel kunt doen voor je zelfvertrouwen:


Vrijdag wilde ik even terugkomen op dit persoonlijk stukje (klik) omdat er blijkbaar mensen zijn die ervan uitgaan dat als je je moeder niet officieel mag helpen je dat dus helemaal niet zult doen. Uiteraard is dat niet het geval: dat het niet in een officiële hoedanigheid mag en zeker niet doordeweeks overdag betekent niet dat je je moeder gewoon als zoon helpt. Na werktijd en in het weekend. Bijvoorbeeld. Zoals het ook normaal is dat je ook je kinderen en je partner en vrienden helpt. Vind ik.

Over mijn moeder gesproken: die werd deze dag naar het ziekenhuis gebracht voor onderzoek aan haar been. Een slechte doorbloeding is oorzaak van veel pijn. Dat levert meteen een nieuwe uitdaging op: als zij er langer dan twee dagen ligt vervalt haar bed in het verpleeghuis en begint een nieuwe zoektocht naar snelle en adequate hulp. Na wat tests werd besloten dat zij naar een ander ziekenhuis moest worden overgebracht ter voorbereiding op een zware operatie die zij mogelijk niet zal overleven. 'Zware poep!' roept een Engelsman dan uit. In het Engels. Twee minuten nadat ik dit van een arts hoorde kreeg ik een telefoontje: iemand die ik graag mag blijkt een agressieve vorm van kanker te hebben. Natuurlijk, dat kan er ook nog wel even bij.

Terwijl ik bij mijn moeder op de uitslagen van de tests wachtte zocht ik afleiding. Die vond ik in het bewerken van twee recent genomen foto's bij Station Amsterdam Sloterdijk. Ik speelde wat met de lichtwaardes en scherpte/diepte instellingen en plaatste de twee foto's over elkaar heen. Met dit als resultaat:

(klikken=vergroten)

Een vriendin wees mij op positieve zaken: 'Je kinderen leven nog, verbroken contacten kunnen hersteld worden en je hebt een baan en fijne vrienden!' Klopt allemaal. Maar toch voelde ik mij even niet erg blij. Een ambulancebroeder had dat door en zei: 'Ik begrijp jouw verdriet' en liet mij even uitrazen en mijn gal spuien (niet letterlijk, hoor! Maar in woorden) in zijn ambulance. Ik liet mijn moeder achter in capabele handen nadat ik haar woorden had ingefluisterd die ik niet met iedereen deel. 

Thuis at ik een pizza en had een paar vriendelijke mensen aan de telefoon. Ondanks dat ik mij weet omringd door diverse fijne mensen op belafstand voelde ik mij verschrikkelijk eenzaam. Daarom spuwde ik mijn gal (nu wél letterlijk) en gaf ik mij even over aan een potje huilen onder de douche. Gewoon, omdat het kan.

Zaterdag en zondag vooral in ziekenhuizen doorgebracht. Met wachten. Binnenkort komt er een einde aan het wachten. Later meer nieuws. Maar het zal geen goed nieuws zijn. Sorry.

De Engelstalige stukjes van deze week:

http://terrebelius.blogspot.nl/2017/04/why-do-people-hurt-other-people.html

http://terrebelius.blogspot.nl/2017/04/news-how-to-tell-fact-from-fiction.html

Het lied van deze week is 'Wicked Game' van Chris Isaak. In een cover uitvoering van Hula Hi-Fi:


Ook had ik opeens heel veel zin in deze rock klassieker van Uriah Heep. Hier is 'Return to Fantasy':



Deze week staan wij stil bij het overlijden van Chriet Titulaer

In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/