Unseen Acadamicals van Terry Pratchett is boek nummer vijf van dit jaar, telt ruim 500 bladzijden en is hoogst vermakelijk! Wederom een mooi voorbeeld van een fantasiewereld die ons vertelt over wat er zoal mis is in de 'echte' wereld. Ja, sprookjes zijn niet alleen voor kinderen.
Net als veel kinderen kreeg ik ooit zwemles. Mijn zwemleraar wilde mij niet in het diepe bad laten zwemmen want vanwege mijn geringe gestalte (toen 1.20m, nu 1.40m) zou ik wel eens kunnen verdrinken. Er moest een brief van mijn huisarts aan te pas komen om de badmeester duidelijk te maken dat in een bad van 3.50m diep een kind van 1.20m evenveel kans heeft om te verdrinken als een kind van 1.50m. Wat een sukkel, niet, die badmeester?
En zo ging het eigenlijk mijn hele jeugd. Tot op de dag van vandaag eigenlijk. 'O, maar jij bent zo klein dus dat kun jij vast niet. Laat mij het maar doen.' Of dat nu gaat om koken, een gloeilamp wisselen of een klant bellen..steeds zijn er weer mensen die mij - vast met de beste bedoelingen - mij die taak uit handen nemen.
Mensen die in een rolstoel zitten zijn bekend met het verschijnsel. Kom je bijvoorbeeld in een winkel dan vraagt de winkeljuffrouw aan degene die de rolstoel duwt wat jij wilt. Als men al met je praat is dat op luide toon en goed articulerend 'want wie in een rolstoel zit zal ook wel doof zijn en een beetje debiel dus je moet geen al te moeilijke woorden gebruiken.'
Als de ziekenhuisarts die mij vertelde dat hij slechte bacterieën had gevonden: 'Dat zijn van die hele kleine beestjes die je met het blote oog niet kunt zien en daarom gebruiken wij een apparaat dat wij 'microscoop' noemen.'
Welnu: ik ben door de jaren heen vanzelf gaan geloven dat ik heel veel niet kan maar daar komt nu een einde aan: onlangs was ik bij een pscholoog om erover te praten en om van de notie dat ik vrijwel niets kan af te komen word ik eerdaags geholpen met het relatief nieuwe EMDR. Altans, dat was de bedoeling maar vanwege de lange wachtlijst en omdat een andere methode wellicht evengoed zoniet beter werkt, begint men eerdaags mij te behandelen met hypnotherapie.
Ik herken er wel iéts in, ik was op school ook altijd de kleinste uk van de klas!(maar ik steek nu toch minstens 20 cm. bover je uit)
BeantwoordenVerwijderenIk ben wekelijks met een vriendin op stap die in een rolstoel zit maar helemaal "goed in de kanarie" is.
Bij situaties waarin de verkoopster automatisch mij aankijkt heb ik toevállig altijd net iets uit de tas aan de rolstoel nodig, zodat m'n vriendin de kans krijgt haar woordje te doen en dán gaat het verder meestal wel goed!
ja, een mens kan soms ook te voorzichtig zijn.
BeantwoordenVerwijderenBeetje helder nadenken is soms lastig.
En zo ben je anders dan standaard, en dan is dat geen handycap maar dat maken ze er wel van.
Owh dat in die rolstoel is zo herkenbaar. Mijn zusje heeft een paar jaar in een rolstoel gezeten. Als je dan boodschappen ging doen keken ze mij altijd aan als ze praatte. Hallo, ze mankeert iets aan haar benen en niet aan haar (grote) mond. Maar daar kwamen ze haar dus snel achter. Of we hadden een collega die tegen een rolstoeler zei.. Rol maar even maar... Ik kon wel door de grond zakken. (En ik stond op dat moment nog op een trap ook) Laat je geen complex aanpraten. Je lengte zegt niets over je ego.
BeantwoordenVerwijderenLove As Always
Di Mario
Mijn hemel. Heb heel wat debiele reacties gekregen langs de jaren maar de redenering van de zwemleraar slaat wel echt alles.
BeantwoordenVerwijderenBen trouwens altijd in de veronderstelling geweest dat jij iemand zou zijn die meent alles te kunnen. Zo zie je maar weer dat een weblog niet een heel persoon kan laten zien. Ben benieuwd hoe dat gaat met hypnotherapie. Dat het je verder mag helpen.
Is het weer een geintje van je, of start je echt met hypnotherapie lieve Terrebel, ik kom er maar niet uit...
BeantwoordenVerwijderenHoe dan ook, laat niets aan jezelf veranderen jongen, jij bent een uniek en heerlijk mens en ik wil je zo graag blijven zien!