Vind blogstukjes van mij op onderwerp:

Elke zondag een persoonlijk weekoverzicht, elke dinsdag wat goed nieuws met een paar katten, elke woensdag een overweging en elke vrijdag een verhaaltje.

Mijn verhalenbundels zijn te koop via Bol.com én via Lulu.com!

Als u mijn stukjes de moeite waard vindt, kunt u een blogdonatie
verrichten. Elke bijdrage is welkom!

vrijdag, oktober 01, 2010

Verhaal (Een verhaaltje)

Hij zag de klap aankomen en dacht dat het pijn ging doen. Hij kreeg gelijk. De omstanders bleken zijn belager te hebben verjaagd en terwijl hij langzaam overeind krabbelde dacht hij maar aan één ding. Maar toen hij bijkwam in het ziekenhuis was hij vergeten wat dat was.

Wél viel hem op dat er iets mis was met het nachtkastje: de lades zaten aan de verkeerde kant. Zo kon hij er natuurlijk nooit bij. Hij wilde zijn arm uitstrekken om het kastje goed te draaien maar merkte toen pas dat dat niet ging. Zijn arm zat vastgebonden aan de zijkant van het bed. Hij besloot te wachten op de dingen die ongetwijfeld komen gingen en nam de tijd om de kamer in zich op te nemen.

Dit was geen gewone ziekenhuiskamer. Die kennen doorgaans geen chaise longe of een open haard. Toch? Hij begon nu aan van alles te twijfelen. En wat was toch dat geluid dat hij hoorde?

Nu pas drong het tot hem door dat het de woorden waren van de man die naast hem aan het bed zat. Hoewel hij de woorden herkende ontging hem de betekenis ervan. Zijn automatisch gegeven antwoorden leken de dokter -hij nam tenminste aan dat het een dokter was- te plezieren.

Tijdens het gesprek speelde de man gedachteloos met een stukje touw. Op gegeven moment -hij sprak net over zijn nieuwe fiets- gaf hij het touwtje heimelijk aan zijn gesprekspartner. Hij zei er niets bij maar ging gewoon door met zijn verhaal.

13 opmerkingen:

  1. Met op de achtergrond de muziek van Ramses Shaffy, laat me, zie ik overeenkomsten.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Misschien eens onder vier ogen reageren ! Terrence , dit ligt Ollir heel gevoelig!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Mmmm, wat moet ik hier nou van denken.

    Love As Always
    Di Mario

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Hij leek een beetje dizzie.
    Maar toch vraag ik me af, waarom toch die verleden tijd? Dan is het al afgelopen voor je begint. Is mijn indruk.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Pijn is fijn, daar leven we allemaal voor. Tenminste Nina Brink wel.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. 't Is een wordt-vervolgd-verhaaltje ... m.i.

    ;)

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Ooooja daar hoop ik ook op! Op een vervolg. Toch?

    Maar ja; anders blijven we wel eindeloos doorpiekeren over die twee heren. Als dat jouw keuze is :)

    Ook jij bedankt, voor je reaktie bij mij...

    Hoopjes groeten, Clemens.

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Kon hij met zijn andere hand zijn arm niet losmaken? Dan was hij dus volledig vastgebonden en had hij ok niets aan dat touwtje..

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Beetje eng verhaaltje, zo op de vroege zaterdagmorgen (-;

    BeantwoordenVerwijderen
  10. ik krijg hier het gevoel van in een gevangenis ziekenzaal te zijn??

    unheimisch

    BeantwoordenVerwijderen
  11. Geen touw aan vast te knopen, hi hi. ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
  12. Was ik toch bijna het vrijdagverhaaltje vergeten..
    Een vervolg, dat zou ik ook graag willen lezen. Alleen al om dat touw te verklaren.

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie wordt zeer op prijs gesteld. Mits die netjes blijft. Dus zonder beledigingen en scheldpartijen en zo. Bedankt!