Elke zondag een persoonlijk weekoverzicht, elke dinsdag wat goed nieuws met een paar katten, elke woensdag een overweging en elke vrijdag een verhaaltje.
Mijn verhalenbundels zijn te koop via Bol.com én via Lulu.com!
Als u mijn stukjes de moeite waard vindt, kunt u een blogdonatie verrichten. Elke bijdrage is welkom!
Goed nieuws vind ik dat er ook leuke dingen gebeuren in de wereld. Zelfs tijdens een bloedserieus overleg tussen een rechter en advocaten. Dit gebeurt wanneer een van hen zelf even niet bij zijn computer of smartphone kan om te beeldbellen en dus de smartphone van zijn secretaresse gebruikte. Waar even daarvoor haar dochter mee had zitten spelen:
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
Zo gaat Billy de Kat om met sneeuw en een bevroren vijver:
De lolcat van deze week gaat over de Bijbel:
'Alles wat in de Bijbel staat moet letterlijk worden genomen.
Behalve die stukjes die niet letterlijk moeten worden genomen.
Als acteur heb ik wel eens dingen gezegd waar ik als persoon niet achter sta. 'Geweldig idee, baas, om die diamant te stelen!' in een kinderserie bijvoorbeeld. Heb zelfs wel eens - ook als acteur - voor een bedrijf gewerkt waar ik als persoon van vindt dat het niet zo netjes te werk gaat. Maar als politicus kreeg ik het niet voor elkaar om een partij-standpunt te verdedigen waar ik het als persoon niet mee eens was.
Heeft u wel eens iets gezegd of gedaan waar u eigenlijk niet achter stond?
================================
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
===========================================
Maandag voelde ik mij wat verdoofd. Nog niets bekend over een uitvaart of wanneer wij de kamer van de moeder van mijn zoon kunnen komen uitruimen. Niemand schijnt iets te weten. Juridisch gezien is mijn zoon de enige rechthebbende maar ook hij had nog niets gehoord. Zelf heb ik alleen maar de status van 'een ex-partner' en dus wettelijk niets te zeggen over de afwikkeling van het overlijden van de vrouw met wie ik jaren lief en leed heb gedeeld en samen een zoon mee op de wereld heb gezet. Frustrerend.
Dat was het al wanneer wij elke nieuwe begeleid(st)er van haar weer alles moesten vertellen. Blijkbaar doet men niet aan dossier-overdracht bij psychiatrische instellingen. Zij wisten vaak haar verjaardag niet, noch dat zij een broer had, wie ik was, soms zelfs niet dat zij een zoon had, wat haar voorgeschiedenis was voor zij in instelling nummer zoveel werd opgenomen. Alleen haar medicatie-geschiedenis was bekend. Alsof het antwoord op 'welke pillen heeft mevrouw geslikt?' het enige is wat bepaalt wie wij zijn als mens.
Maar dat is blijkbaar wat 'het Volk' wil en waarom men al jarenlang op politieke partijen stemt die geld boven mensen stellen. Ik wil mij daar niet bij neerleggen. Zo zal ik mensen blijven vragen niet meer op de VVD te stemmen, noch op partijen die niet verder komen dan loze beloften te doen. Maar misschien zijn er mensen die het prima vinden dat de mensen met het meeste geld de meeste rechten hebben. Vraag maar aan de slachtoffers van de Toeslagenaffaire: zij die zich een dure advocaat konden veroorloven hadden meer kans hun geld terug te krijgen dan mensen die volgens Het Juridisch Loket (de overheid dus) geen recht hadden op rechtsbijstand.
Ook is het plan gerezen een zorgboerderij te starten, waar mensen zoals de moeder van mijn zoon een volwaardig leven kunnen leiden. Want iedereen kan wel íets, al is het geiten voeren of eieren rapen. Al ben je zwaar autist, heb je stemmen in je hoofd, ben je paranoïde, kun je je gedachtestromen niet op pauze zetten, heb je een IQ van 147 of 74...het maakt niet uit: voor iedereen zou er plek moeten zijn in de maatschappij.
Mensen wegzetten in betonnen dozen en hen vrijwel uitsluitend eten en medicijnen geven vind ik niet de juiste manier van omgaan met mensen. Dat gebeurt alleen met dieren die rijp worden gemaakt voor de slacht. En daar wordt steeds vaker schande van gesproken. Maar dat datzelfde met mensen gebeurt, vinden velen blijkbaar normaal. Ik vind dat niet.
'Ja maar ik heb ondergoed voor haar gekocht, hoor!', vertelde ons ooit een begeleidster. Hartstikke lief hoor, maar heb je haar geleerd wat e-mail is, hoe een OV-chipkaart werkt, haar begeleid met het verlengen van haar paspoort, verzekeringen voor haar geregeld, haar ooit geholpen met haar bankzaken of op enige andere manier haar begeleid om wellicht ooit weer deel uit te maken van 'de maatschappij'? Nee dus.
Had nergens zin in deze dag, zelfs niet in nergens zin in hebben. Korte, heftige huilbuien op rare plekken in mijn gedachtentreintjes. Heb er maar aan toegegeven en tussendoor, ondanks het ontbreken van wil, toch maar wat dingen gedaan. Voor de Bewonerscommissie bijvoorbeeld. Het lukte gelukkig ook weer om te schrijven. Dat luchtte op. Schrijven is zuurstof voor mij. Als ik dát niet kan...
Lieve, steunende berichten en telefoontjes van lieve mensen deden mij goed. Ik ben dankbaar, verdrietig en boos.
Het bericht dat PVV-kamerlid Dion Graus zijn ex-partner dwong tot seks met zijn beveiligers - in het gebouw van de Tweede Kamer - verbaasde mij niet. Noch dat zijn fractie en aanhang dat geaccepteerd gedrag vinden. Dat Thierry Baudet niet wist dat kamerleden verplicht zijn (ook toekomstige) neveninkomsten te laten opnemen in een register, om te voorkomen beticht te worden van belangenverstrengeling en omkoping - is natuurlijk door hem gelogen.
Zijn fans doen als reactie uiteraard gezellig aan 'Jamaarisme': 'Ja maar, die en die politicus had eens een onterechte declaratie gedaan!' Maar zo gaat dat: aanhangers van een sekte accepteren niets negatiefs over hun Grote Leider. Hij ontkent gewoon dat hij in een groep appjes stuurde als 'Je wil toch niet dat je zus thuiskomt met een neger?' en zijn aanhangers zien alleen maar een bevestiging dat hij - net als zij - niet meer is dan een ordinaire racist. Tot zijn reactie aan toe: 'Ach, wie maakt er nu nooit eens een racistisch grapje?'
's Avonds door foto-albums gebladerd (fysieke ja) op zoek naar een aardige foto voor op een eventuele rouwkaart en ook bij die actie kwamen er wat emoties aan de oppervlakte. Ook omdat ik bij die actie foto's tegenkwam van andere geliefden die de oversteek hebben ondernomen.
Dinsdag was een regel-dag. In het ziekenhuis zei men de vrijdag ervoor; 'Geen zorgen, wij hebben contact met een uitvaartmaatschappij en regelen verder alles. Dit weekend bellen wij jullie.' Niet dus. Al decennialang was de GGD verantwoordelijk voor alles wat juridisch gezien geregeld moest worden voor de moeder van mijn zoon: verzekeringen, bankzaken...niet dus. Zij was dus (waarschijnlijk) niet verzekerd. 'Wij wilden het allemaal aan haar zelf overlaten.' Heel aardig concept hoor, zelfbeschikking en 'eigen verantwoordelijkheid' maar je hebt iemand onder je hoede die zwaar psychotisch is en waar je verantwoordelijk voor bent. Sterker nog: je wordt als instelling betaald voor die verantwoordelijkheid. Maar soit.
Dus mijn zoon regelde zelf een beeldbelgesprek met een uitvaartmaatschappij en online mochten wij een kist uitzoeken, voor hoeveel mensen de koffiekamer geregeld moest worden en dat soort zaken meer.
Daarna belde ik de begeleidster van de instelling over het leegruimen van haar kamer, haar burger service nummer ('Heeft u dat niet?' 'Nee, ik heb nergens opgeschreven wat het Burgerservicenummer is van iemand met wie ik 25 jaar geleden een relatie had.') en wat dies meer zij. Afspraak gemaakt voor de dag er op.
De begeleidster had gelukkig een mooie foto voor op de kaart. Zelf die kaart ook maar even regelen want dat kan het uitvaartcentrum ook wel voor ons doen maar voor de prijs van 10 kaartjes kun je een avond uit eten. Met z'n tweeën. En dan niet bij een fastfoodrestaurant.
Natuurlijk kost het geld om een zaaltje te huren, een gat in de grond te graven en koffie te zetten en zo maar allememachies, wat is dat een hoop geld allemaal bij elkaar!
En dan nog het geregel er om heen: contact zoeken met mensen die haar kenden, niet in de laatste plaats haar broer; wie wil er even spreken op de uitvaart, wat zal ik aantrekken? Wat wil ik zelf nog zeggen?
Had mij die morgen afgemeld voor werk en ontving een keurige reactie: 'Van harte gecondoleerd'. Opvallend genoeg is er nog steeds iemand die mijn werk (helaas slecht dus er moet tzt veel gecorrigeerd worden) voor de brouwerij doet maar zowel de directeur als ik weten niet wie.
Intussen bleven mensen maar appen en bellen. Heel lief, al die vriendelijke woorden en steun en zo. Maar het kwam nog even niet uit. Was wel fijn dat een buurvrouw bij mij was terwijl ik belde met deze en gene. Met een buurvrouw binnen gehoorsafstand ben je toch minder geneigd om mensen telefonisch uit te schelden en even een potje te janken en zo. Tussendoor - uiteraard - overleg met mijn zoon: 'Welke tekst op de kaart? Wat voor muziek in de koffiekamer?' Ook fijn dat ik mijn vriendin kon bellen om even wat frustratie te ventileren en zorgen te uiten.
Intussen lijkt het een eeuwigheid geleden dat ik vrolijk stond te werken op bedrijfsfeesten, festivals en in nachtclubs. Vond onlangs een foto van mijzelf dankzij Twitter, waar een fan blij meldde dat hij mij niet had verwacht te zullen zien op een festival bij hem in de stad. Maar al sla je me dood, ik herkende het kostuum niet en wist echt niet meer waar of wanneer dat festival plaatsvond. Alsof ik een versie van mijzelf zag die op een parallelle Aarde leefde. Maf.
Over parallelle Aardes gesproken: ter afleiding keek ik een aflevering van The OA: de dood is slechts het begin van een alternatief leven in een andere dimensie en zo. Intrigerend!
Woensdag met een buurvrouw naar de instelling waar de moeder van mijn zoon de laatste jaren van haar leven verbleef. Ook de moeder van mijn zoon was ooit een buurvrouw. Om het interessant te maken woont de buurvrouw die mee was in de woning waar een andere buurvrouw ooit woonde. En waarmee ik twee dochters heb geproduceerd.
Emotioneel natuurlijk om in de kamer te zijn waar mijn zoon en ik nog maar een paar maanden geleden zaten te kletsen met zijn moeder. Zij lachte en kletste en leek aardig hersteld van de borstkanker van twee jaar eerder en de daarop volgende mastectomie. Maar uitgezaaide leverkanker werd haar fataal.
Even het hoogstnodige geregeld (documenten en kleding voor haar wake ) en dingen vragen als: 'Voor gezonde mensen is het al lastig om zelf bank- en verzekeringszaken te regelen. Waarom dachten jullie dat een psychiatrisch patiënt dat zelfstandig kon en geen begeleiding nodig had?' 'Zij gaf aan dat zij het zelf wilde.' 'Prima, maar is het niet de taak van een begeleider om iemand, zeg maar...eh...te begeleiden?' Maar soit. Wat geweest is, is geweest.
In het instituut zal men ook een dienst houden. Haar foto, bloemen en een kaars staan al klaar:
Op de bus richting begraafplaats. Beiden met een stok. 'Kruk en kruk'. Wij konden lekker lachen om elkaars onbeholpen gedrag. Tas met kleding achtergelaten bij de receptie en het aankleden van het lichaam van de moeder van mijn zoon ('mijn ex' vind ik nog steeds een nare uitdrukking) overlaten aan de professionals.
Buurvrouw en mijzelf getrakteerd op een broodje köfte.
Heerlijk!
Thuis emotioneel én fysiek behoorlijk moe en met flinke pijn rond mijn heup een dutje gedaan. Reageren op een paar telefoontjes en berichten kan wachten.
's Avonds kwam een vriend op visite en hij werd afgelost door mijn vriendin. Fijn om niet alleen te zijn.
Donderdag was mijn vriendin al de deur uit toen ik wakker werd. Had de avond tevoren een pijnstiller ingenomen. En die deed z'n werk goed: lang, prettig en pijnloos geslapen. Wel erg vreemde dromen gehad. Die ik mij helaas niet meer in detail kan herinneren.
Het was koud dus ik draaide de thermostaat van 17,5 naar 20 graden. En dacht daarbij even aan de miljoenen Texanen die in winterse kou zonder verwarming en elektriciteit zitten. De burgemeester van Colorado is groot voorstander van zelfbeschikking en vertelde zijn burgers - vrij letterlijk! - 'Ik ga niks voor jullie doen. Zoek het lekker zelf maar uit!' en stapte op na hevige kritiek op die uitspraak.
In de jaren '90 besloot de staat Texas de distributie van gas en elektriciteit uit handen te nemen van de overheid en over te dragen aan particulieren bedrijven. Die uitsluitend keken naar winst op de korte termijn en dus bezuinigden op onderhoud aan de elektriciteitscentrales. Met als gevolg dat de meeste van die centrales niet tegen kou bestand zijn en een voor een uitvielen. Tot zover dat geweldige systeem van 'vrije marktwerking'. Maar volgens de Republikeinen is het allemaal de schuld van een lid van de Democraten die over tien jaar een plan in werking wil stellen om over te stappen op duurzame energiebronnen. Om met Lange Frans te spreken: interessant.
Met een buurvrouw en mijn vriendin ging ik waken bij de moeder van mijn zoon. Emotioneel natuurlijk maar het voelde goed om te doen. Wij lieten haar ritueel genieten van een laatste kopje koffie en een shaggie.
Haar laatste rustplaats vindt zij in een mooie omgeving:
Helaas geen katholieke begraafplaats want het ziekenhuis was vergeten met ons te overleggen en besloten geheel zelfstandig dat de katholieke overleden mevrouw vast wel naar een algemene begraafplaats vervoerd had willen worden. Als ze nu vooraf even hadden gebeld...
Thuisgekomen aten wij een stukje gebak. Mijn vriendin was namelijk jarig. Zodoende. Onwerkelijk.
Natuurlijk kreeg zij ook cadeautjes. Want dat hoort bij een verjaardag.
Als afleiding tussendoor speelde ik een paar zetten schaak met een vriendin:
(Ik speel met zwart)
Had niet veel eetlust maar at toch maar een stuk pizza. Met gehakt en zo op een bodem van bloemkoolmeel:
Buren stonden aan mijn deur, met een bloemetje: 'Hier buurman, gecondoleerd met je verlies.' Lief! Ontving nog een bosje eerder op de dag. Een beetje kleur in het leven kan geen kwaad.
Muziek voor bij een begrafenis wisselden wij thuis - vanwege de jarige - af met feestmuziek. Een aparte combinatie.
Nasa was ook in een feeststemming want men kreeg het weer voor elkaar om een Marslander succesvol te laten landen.
Een knappe prestatie!
Niets natuurlijk in vergelijking met mijn poging de kerstboom af te tuigen zonder mijzelf en de vloer met dode naalden te bezaaien. Wat dus niet lukte.
Denk dat ik vroeg naar bed was die avond maar dat weet ik niet meer zeker.
Vrijdag met een vriend naar het gebouw waar de moeder van mijn zoon de laatste ongeveer 10 jaren van haar leven woonde. Sinds een jaartje in een kamer met dit uitzicht:
Op een brandweerkazerne 'want de bewoners van deze instelling hebben vooral rust nodig'. Aha. 'Interessant', zou Lange Frans zeggen.
Snel haar spullen sorteren en verdelen over de meegebrachte tassen en kratten. Alles kon gelukkig in het busje en het echte verdelen komt later wel. Veel papier (nieuwsbrieven, tijdschriften) kon direct weg: scheelde toch gauw ruim 20 kilo. Ook kom je papieren, foto's en spullen tegen die aan emoties raken, herinneringen oproepen, vragen doen opborrelen: had zij wellicht nog een kind? Hoe zat het eigenlijk met haar uitkering? Wie is dat op die foto die zij zo goed bewaard heeft?
Je kunt wel willen dat dingen anders waren gegaan in het verleden maar proberen dat te veranderen is net zo praktisch als tijdens de huidige pandemie een nieuwe nachtclub beginnen.
Was erg dankbaar voor de hulp en bij thuiskomst trof ik mijn vriendin aan die nog even flink hielp de gevulde kratten en tassen een tijdelijke plek te geven in mijn woning van 38m2.
Met de spullen van mijn moeder indertijd duurde het ruim twee jaren voor ik mentaal zover was dat ik een en ander durfde weg te doen. Ben niet van plan weer zo lang te wachten.
Was fijn dat mijn vriendin in mijn huis sliep die nacht. Voelde ik mij niet alleen.
Zaterdag ging ik flink aan de bak: de administratie van de vriend die de dag ervoor zo'n geweldige hulp was. Voor ik ging werken verbaasde ik mij nog even over berichten over de naderende verkiezingen. Zo wist blijkbaar ook de aanhang van Thierry Baudet en zijn Forum voor Democratie niet dat hij de 'Deep State' wil bestrijden door een parallelle samenleving (?) op te bouwen. Compleet met eigen scholen, eigen kinderboeken en dergelijke. Bij zijn toespraak stonden zijn meest fanatieke aanhangers. Maar zelfs die stootten elkaar aan met: 'Heb jij enig idee waar dit geraaskal over gaat? Nee? Ik ook niet. Misschien moeten wij zijn moeder bellen? Of zijn begeleidster van de zorginstelling van de psychiatrische kliniek?'
Iedereen weet dat er binnen #fvd racistische, antisemitische Whatsappjes rondgaan.
Mensen die mij een beetje kennen, weten dat ik niet gestoord wil worden tijdens het werk. Een enkeling moet ik dat elke keer opnieuw vertellen. En dan zijn er nog mensen die verbaasd zijn wanneer ik geïrriteerd reageer wanneer ik na een paar berichten ontvangen en beantwoord te hebben, mijn telefoon op stil zet maar zij alsnog doodleuk aan mijn deur komen staan om te vragen waarom ik niet gestoord wil worden. 'Weet je nog dat ik vanmorgen zei dat ik niet gestoord wilde worden?' 'Ja, dat weet ik nog.' 'Wat denk je dat ik bedoelde?' 'Hoe moet ik dat nou weten?' Volgens mij zijn dit hetzelfde soort mensen die met hun fiets 'maar eventjes, een half dagje of zo' een stoep blokkeren.
Tsja, waarom zou je je fiets vier meter verderop in het fietsenrek plaatsen wanneer je met hetzelfde gemak tientallen mensen last kunt bezorgen? Ik vind dat egocentrisch en asociaal. Maar dat ben ik.
In de meeste andere situaties kan ik dit gedrag nog wel velen maar momenteel wil dat even niet lukken en word ik gewoon boos in plaats van de zaak af te doen met een grapje of een stukje cynisme. 'Even een stukje wandelen om wat tot rust te komen' is vanwege mijn versleten heup helaas niet echt een optie. Alleen al schoenen aantrekken is een behoorlijk energie vretende klus heden ten dage. Dus eigenlijk ga ik alleen maar de deur uit wanneer het echt niet anders kan. Deze dag kon het echt niet anders.
Nam even de tijd voor wat rust. Dan sta ik graag aan deze brugleuning:
Ondanks alles flink veel werk kunnen verrichten en zelfs via sociale media de vraag kunnen beantwoorden: 'Hoe bepaal jij op welke partij je stemt, 17 maart?'
Persoonlijk zou ik graag op een partij stemmen die concrete plannen heeft om de planeet leefbaar te houden. Je kunt gelijke rechten willen hebben, goedlopende winkels, alle buitenlanders het land uit of slimme kinderen maar op een dorre Aarde zijn dat vrij nutteloze wensen.
Deze dag werd een verzoeknummer namens mij voor de moeder van mijn zoon, gedraaid in de Bankshow, van Hans, de collega-weblogger die graag verzoekjes draait in zijn wekelijkse radioshow.
Voor ik ging slapen voltooide ik nog een Franse les via de app DuoLingo en volgde ik een kort college via De Universiteit van Nederland met Erik Scherder. Over wat muziek doet met je hersenen en waarom het zo erg is dat de overheid besloten heeft dat muziek- en lichamelijk onderwijs niet nodig is voor een goede opvoeding. Belachelijk natuurlijk en dat alleen al is een goede reden om niet op de heersende politici te stemmen. Erg interessant weer!
Zondag lag ik nog in bed te mijmeren toen een buurvrouw zich meldde voor de thee en wij samen de tijd namen liedjes te luisteren en stil voor ons uit te staren. Kan ook in je eentje natuurlijk maar samen met een ander is fijner vind ik. Bovendien heeft de moeder van mijn zoon een tijdje bij haar in huis gewoond omdat zij anders over straat zwierf en heeft de buurvrouw haar verzorgd. Superlief!
Met diverse mensen deze dag berichten gedeeld en veel steun ontvangen. Mijn vriendin belde ook. Erg fijn.
Weinig gedaan, verder. Een paar dingetjes voor de Loge, Karper de Goudvis en Billy de Kat verzorgd, de afwas gedaan, mijn moeder's oude tafelklok opgepoetst en opgewonden. Een rondje gelopen waarbij ik rouwkaarten afleverde bij buren die al zó lang in de buurt wonen dat zij de moeder van mijn zoon gekend hebben. Een van hen had zelfs ooit een relatie met haar. Ja, het is soms net een dorp, dat buurtje net buiten het centrum van Amsterdam waar ik woon. Soms denk je misschien 'even niet' maar dan is het toch weer fijn als een van de buren vraagt 'Gaat 't met je?' Of het nu een bewoner is die er langer woont dan ik (dik 26 jaar) of sinds een half jaartje de algemene voordeur deelt, ze zijn allemaal lief en attent. Heb ik wel mazzel mee, als ik verhalen van anderen over hun buren wel eens hoor.
Het was prachtig weer dus ik zat lekker een kwartiertje of zo te genieten.
Posts
