Elke zondag een persoonlijk weekoverzicht, elke dinsdag wat goed nieuws met een paar katten, elke woensdag een overweging en elke vrijdag een verhaaltje.
Mijn verhalenbundels zijn te koop via Bol.com én via Lulu.com!
Als u mijn stukjes de moeite waard vindt, kunt u een blogdonatie verrichten. Elke bijdrage is welkom!
Ik kom uit de tijd dat Natuur- en milieu onderwijs nog gewoon 'Schooltuintjes' heette. Mannen mochten kinderen nog knuffelen zonder dat anderen dat als seksuele handeling zagen. Je kreeg koude voeten wanneer je uit bed stapte want er was geen verwarming in de slaapkamer, laat staan vloerverwarming. Op je glaasje water op het nachtkastje lag een laagje ijs. Dat was normaal. December was de koudste maand. Dat ziet u aan het aantal mensen van boven de 40 dat in september is geboren...
Wat wilt u?
Mensen kunnen niet meer improviseren. 'Vertrouwen op je intuïtie' is iets uit de tijd van je grootouders en je fantasie gebruiken lijkt wel verboden. Mensen weten niet meer wat zij willen eten en lijken vaak überhaupt niet meer te weten wat zij eigenlijk willen. Vraag het maar eens aan een buurman of een willekeurig iemand die u spreekt op de markt. Mensen weten het gewoon niet meer. Schouderophalend gaan de meesten door het leven zonder dat zij zichzelf een richting geven. Zij laten zich leiden door de media, bekenden, de overheid en de waan van de dag. Zijn wij dan echt zo lui geworden?
Waarom doen wij wat wij niet willen?
Sommigen werken hard omdat zij dan later kunnen doen wat zij willen. Maar waarom beginnen mensen niet te doen met wat zij willen? Tracey Chapman had daar een liedje over. Hier is 'Fast Car'
Mensen zijn raar. Men wil dat mijn stukjes wat minder politiek geëngageerd zijn en vragen om simpeler 'posts' op Facebook waar zij niet zo gedeprimeerd van raken en waarover zij niet hoeven na te denken 'want daar word ik zo moe van'. Plaats ik het bericht 'vertel mij waar je mij van kent in één woord', krijg ik het commentaar: 'Het valt mij tegen van jou dat je zo'n simpel bericht plaatst'. Het blijft dus gewoon waar: in het algemeen gesproken weten mensen niet wat zij willen. 'Wil je dat ik stukjes plaats die uitnodigen tot nadenken en debatteren of heb je liever simpeler plaatjes en tekstjes waar je niet zo over hoeft na te denken?' Antwoord van sommigen: 'Ja'. Sorry lieve mensen, maar daar kan ik niets mee. Maandag kreeg ik 's ochtends mijn eerste verjaardagscadeau: ik mocht uitslapen! Hier mijn tweede en derde cadeau: een Darth Vader gebaksvork en een Jib Jib peper- en zoutstrooier
's Middags kwam een vriend langs voor een kopje koffie en een stukje van een heerlijke door mijn vriendin zelf gebakken taart. Daarna ging ik aan de gang met mijn nieuw verworven strijkijzer. Een tweedehandsje weliswaar maar een stuk prettiger om mee te werken dan mijn oude...hij zoeftttt over de plooien in mijn pantalon...heerlijk!
's Avonds vierde ik mijn verjaardag in het bijzijn van de broeders van 'mijn' vrijmetselaarsloge en waren de gespreksonderwerpen onder meer: 'Wat ik weet' en 'Nano technologie en kunstmatige intelligentie'. Bijzonder boeiend!
Aan het begin van mijn verjaarsdag was mijn gewicht 58,1 kilogram. Met mijn volgende verjaardag moet dat minder zijn.
Dinsdag werd ik gefêteerd op de uitspraak: 'Ik ben blij dat ik iemand die het momenteel zwaarder heeft dan ik kan helpen'. De mij onbekende man overhandigde mij bij die woorden een bankbiljet van €5, ondanks dat hij het financieel bijzonder moeilijk heeft. Voor mij voelt het bijzonder tegennatuurlijk om zomaar een praatje aan te knopen met een willekeurig iemand die ik tegenkom (*AHUM*. Dat is dus helemaal niet waar...) maar het loont dus. Mijn neef lijkt in mijn voetsporen te treden. Afgelopen zaterdag gaf ik hem een versiertip waarna hij op een jongedame afliep en binnen vijf minuten haar telefoonnummer had bemachtigd. Eigenlijk is het heel eenvoudig: geef iemand aandacht, toon interesse en wees oprecht. Dat was op het terras bij het vliegveld waar mijn moeder haar verjaarscadeau ontving.
Hier zijn wij in het restaurant bij het etentje ter ere van mijn recente verjaring:
(Mijn zoon, mijn vriendin, moi en mijn moeder)
Pizza bij YamYam is erg lekker! Zó lekker dat ik een positieve recensie schreef die vermoedelijk eerdaags verschijnt op Amsterdam Centraal.
Erg lekker gegeten en zelfs het drankje na afloop werd betaald door dezelfde vriend die ook bovenstaande foto nam. Zulke vrienden hebben, dat geeft een burger moed!
Net als het bijzonder prettige gesprek dat ik eerder op de dag mocht voeren met de mentor van mijn oudste dochter. Wat een fijn gevoel toch als mensen je serieus nemen, daadwerkelijk steunen en je laten merken dat zij vinden dat je een goed mens bent!
Woensdag had ik daardoor zoveel energie dat ik weer eens een gerichte sollicitatie verrichtte voor een betaalde baan en een poging waagde dit takenlijstje af te werken:
Sommige dingen op het lijstje heb ik niet gedaan maar anderzijds heb ik ook dingen gedaan die niet op het lijstje stonden. Zo schreef ik aan een filosofische verhandeling die ik volgende maand mag opleveren.
Woensdag waren ook de Algemene Beschouwingen; het politiek hoogtepunt van het jaar, volgend op Prinsjesdag. Ik stoorde mij niet zo zeer aan de inhoud als wel aan de houding van enkele politici. Zij horen de burgers het goede voorbeeld te geven met het hanteren van de juiste normen en waarden. Aandachtig luisteren wanneer een ander spreekt, bijvoorbeeld. Interesse tonen. En respect. Mensen die dat niet doen verdienen wat mij betreft geen respect. Ik noem geen namen maar:
(Oude foto maar nog actueel. Ook nu weer zat meneer Wilders met zijn apparaat te spelen terwijl anderen spraken. Ik vind dat onbeschoft. Ook als anderen het doen natuurlijk.)
Donderdag had ik een sollicitatiegesprek bij een stichting. Op uitnodiging van een vroegere collega. Met alle respect voor de jobhunters van de gemeente: betaald werk vinden via familie, vrienden en kennissen gaat vele malen makkelijker dan via de ambtelijke molens van de gemeente. Een vol schriftje met aantekeningen werd omgezet in nulletjes en eentjes. In andere woorden: ik typte mij te pletter! Nu ga ik verder met het gebruiken van het verjaarscadeau dat ik van mijn zoon ontving: een heus bambook. Een wat!? Dit dus:
Die avond maakte ik drie vrouwen - afzonderlijk van elkaar - aan het lachen.
Vrijdag mocht ik mij weer voor gratis eten melden bij de Voedselbank, schreef een brief aan woningcorporatie Ymere, verrichte ik wat werkzaamheden voor de bewonerscommissie, ging bij mijn moeder langs, hielp een vriend en 's avonds meldde ik mij bij mijn vriendin omdat wij de volgende morgen vroeg vertrokken.
Het weekend verbleven wij in de heerlijke stad Antwerpen want die zondag stond mijn vriendin met haar spullen op de SwanMarket op de Grote Markt in die stad.
Posts
