Sinterklaas (Een verhaaltje)

Hij was het zat! Hij wilde niet meer worden uitgelachen door kinderen omdat hij dom zou zijn. Goed, er ging wel eens wat mis en dan had hij hulp nodig van de man die al eeuwenlang bij hem was. Vroeger kon hij hem moeilijk verstaan want hij sprak met een ander accent.

Na al die tijd was hij een karikatuur van zichzelf geworden en hij kreeg het gevoel dat hij niet meer serieus genomen werd. Vroeger boezemde hij mensen nog angst in maar nu vonden zij hem vooral grappig. 'Waar is het respect gebleven?', zo vroeg hij zich af. 'En de goede ouderwetse eerbied?' Bijna jammer dat het - zoals de oude traditie nog wilde - niet meer mocht: mensen over de knie leggen en lekker hard slaan. Dat zou ze leren! En zo mijmerde hij verder, die oude Sinterklaas.

==================

Meer lezen?

http://www.bol.com/nl/p/fantastische-ontmoetingen/9200000025107889/

http://www.lulu.com/spotlight/Terrebel

Dit is gewoon mooi

Een vleugel op het treinstation schreeuwt het bijna uit: Bespeel mij!
Het muziekinstrument staat er al weken, is een cadeau van de spoorwegen aan het publiek en is nog heel. Geef mensen iets moois en ze gaan er goed mee om. Maar dan is er zeker wel sprake van camerabeveiliging en staan er voortdurend twee beveiligers een oogje in het zeil te houden? Nou nee want behalve het instrument heeft men het publiek nóg iets moois gegeven; een misschien wel mooier cadeau: vertrouwen.

Toeschouwers hebben opeens geen haast meer. In plaats van mensen opzij te duwen in hun haast naar het juiste perron te komen, onderwijl minstens acht keer op het klokje van hun mobiel kijkend en daarbij de grote klok in de hal negerend. Alsof de trein eerder komt als je maar vaak genoeg hetzelfde ritueel uitvoert. Mensen staan nu niet meer - na al hun haast en asociale gedrag - tien minuten op het perron op de trein te wachten maar staan minuten lang letterlijk stil bij de kracht van de - al dan niet mooie - muziek die wordt geproduceerd door een mede-reiziger.

En kijk, dat vind ik nu weer mooi.