Lastig: vanavond is er een informatie-avond over de aankomende participatiewet (U weet wel: het idee dat werklozen zich nuttig moeten maken voor de maatschappij door gratis te gaan werken. Hè, maar als er werk is dat mensen doen is men toch verplicht hen minimaal het minimumloon te betalen? Ja, dat klopt. Maar Rutte en Samsom denken daar héél anders over. En de wet? Wat is dat?) maar ik ben nu eenmaal penningmeester van de huurcommissie en die vergadert vanavond óók. Daar zal ik dus zijn terwijl mijn vriendin zich nuttig maakt op de Beroepenmarkt bij mijn zoon op school om jongelui te vertellen wat zij zoal kunnen verwachten als zij bijvoorbeeld later een eigen zaak willen beginnen.
Vandaag liep ik een oud-collega tegen het lijf uit mijn tijd als 'opvangjuf' in de tussenschoolse opvang. Dat was op de terugweg van een bezoek aan een KNO-arts. Die stelde vast dat ik inderdaad overgevoelig ben voor hoge tonen. Daarom krimp ik vaak een beetje in elkaar als iemand in de bestekla rommelt bijvoorbeeld. Niets aan te doen maar in elk geval weten wij nu waar het aan ligt. Vermoedelijk is het ontstaan in de tijd dat ik op een kantoor werkte en vlak naast een grote industriële matrix-printer zat. Helaas wilde de baas het apparaat niet in een andere ruimte laten plaatsen. Zou toch zonde zijn van die paar tientjes voor een verlengsnoer...Dan maar liever een paar werknemers half doof maken. Na een paar protesten ben ik daar maar weggegaan.
Ik vraag mij af: hoe dom kan een mens zijn?
Ik vraag mij wel eens dingen af. Gewoon, zomaar. Zoals: hoe zou de Albert Cuypmarkt in Amsterdam er uit zien als de Romeinen nooit waren vertrokken? En waarom schrijft de gemeente een prachtig beleidsplan over duurzaam beleid voeren maar voelt het absoluut niet de behoefte zichzelf aan dat plan te houden? Zie:
http://www.amsterdamcentraal.nl/archief/2014/01/12/de-permanente-strijd-tegen-de-bladblazer Doet mij overkomen als de tiener die zegt: 'Ja maar, mama, ik was toch van plán om mijn kamer op te ruimen!' Intentie alleen is nooit voldoende...
Zou uw baas het accepteren indien u zei: 'Ja maar, ik was van plán om vandaag op tijd op het werk te komen!'? Ik denk van niet...Zelf was ik van plan mij te vervoegen bij een netwerkborrel in Arnhem vanavond: een avond van en voor schrijvers. Maar helaas gooide een gemene buikgriep roet in het eten en rust ik veel tussendoor bij het bonnetjes inplakken in mijn kasboek en netwerken via Sociale Media. In de loop der tijd heb ik geleerd te luisteren naar mijn lichaam want dat weet vaak prima wat het bij ziekte moet doen!
Ooit vertelde een baas mij wat ik moet doen maar sinds tweeëneenhalf jaar moet ik werken om werk te krijgen. 'Acquisitie' heet dat: mensen vragen of ze werk voor je hebben. Maar ook houd ik mij bezig met SEO (Search Engine Optimalisation): zorgen dat mijn website gevonden wordt door potentiële opdrachtgevers. Het daadwerkelijke werk (optreden in nachtclubs, lesgeven, acteren in korte filmpjes, model staan) bedraagt misschien maar een kwart van mijn totale werkzaamheden.
Ambtenaren werken vaak ook heel hard. Dan heb ik het met name over politie-agenten, brandweerlieden en leraren. Van de ambtenaren die van 9 tot 5 (waarom echt iedereen blijkbaar het werk kan doen in exact 38 uren per week is voor mij altijd een raadsel geweest) is inmiddels duidelijk dat ongeveer een derde van het werk dat zij doen feitelijk overbodig is.
Voorbeeld uit mijn eigen ervaring aangaande kantoorwerk: met de kinderen van de naschoolse opvang waar ik werkte ging ik een ijsje halen. De baas verlangde van mij dat ik de Italiaanse rijdende ijsverkoper om een BTW-bon vroeg. Terug op het kinderdagverblijf moest ik mijn collega vragen 20 minuten in haar eentje op de kinderen te letten (wat volgens wettelijke regels helemaal niet mag) want ik moest met de boekhouder overleggen over de kostenplaats, daarna de bon in een enveloppe stoppen met een volledig ingevuld formulier erbij en een en ander noteren in een papieren kasboek. Een paar dagen na mij zou de boekhouder dat ritueel digitaal herhalen. Uitgaande van ons uurloon en porto en dergelijke kost het verwerken van een bon van €25 de opdrachtgever ongeveer €20. Het is vele malen effectiever (en goedkoper!) om een kinderdagerblijf een paar honderd euro per jaar aan kasgeld te geven en dat eenmaal per jaar af te boeken als 'diverse onkosten'.
In een kantoorbaan werd van mij verlangd dat ik tot vijf uur bleef zitten 'want je wordt tot vijf uur betaald!' ondanks het feit dat er even geen werk was. Ik ben dus voor de tweede keer die week de potloden in het magazijn gaan tellen en heb de achtergrondkleur van een rekenblad gewijzigd. En dat terwijl een buurvrouw net uit het ziekenhuis was en wel wat hulp kon gebruiken. De baas was helaas niet te vermurwen.
Hoe overtuigen wij mensen ervan dat er nuttiger dingen kunnen zijn dan op kantoor zitten?
Het pleonasme van de dag is: 'Lastig dilemma'.
Vandaag staan wij stil bij het overlijden van Pete Seeger
Posts
