8 uren/dag voor élke kantoorbaan?

Lastig: vanavond is er een informatie-avond over de aankomende participatiewet (U weet wel: het idee dat werklozen zich nuttig moeten maken voor de maatschappij door gratis te gaan werken. Hè, maar als er werk is dat mensen doen is men toch verplicht hen minimaal het minimumloon te betalen?  Ja, dat klopt. Maar Rutte en Samsom denken daar héél anders over. En de wet? Wat is dat?) maar ik ben nu eenmaal penningmeester van de huurcommissie en die vergadert vanavond óók. Daar zal ik dus zijn terwijl mijn vriendin zich nuttig maakt op de Beroepenmarkt bij mijn zoon op school om jongelui te vertellen wat zij zoal kunnen verwachten als zij bijvoorbeeld later een eigen zaak willen beginnen.

Vandaag liep ik een oud-collega tegen het lijf uit mijn tijd als 'opvangjuf' in de tussenschoolse opvang. Dat was op de terugweg van een bezoek aan een KNO-arts. Die stelde vast dat ik inderdaad overgevoelig ben voor hoge tonen. Daarom krimp ik vaak een beetje in elkaar als iemand in de bestekla rommelt bijvoorbeeld. Niets aan te doen maar in elk geval weten wij nu waar het aan ligt. Vermoedelijk is het ontstaan in de tijd dat ik op een kantoor werkte en vlak naast een grote industriële matrix-printer zat. Helaas wilde de baas het apparaat niet in een andere ruimte laten plaatsen. Zou toch zonde zijn van die paar tientjes voor een verlengsnoer...Dan maar liever een paar werknemers half doof maken. Na een paar protesten ben ik daar maar weggegaan.

Ik vraag mij af: hoe dom kan een mens zijn?

Ik vraag mij wel eens dingen af. Gewoon, zomaar. Zoals: hoe zou de Albert Cuypmarkt in Amsterdam er uit zien als de Romeinen nooit waren vertrokken? En waarom schrijft de gemeente een prachtig beleidsplan over duurzaam beleid voeren maar voelt het absoluut niet de behoefte zichzelf aan dat plan te houden? Zie: http://www.amsterdamcentraal.nl/archief/2014/01/12/de-permanente-strijd-tegen-de-bladblazer Doet mij overkomen als de tiener die zegt: 'Ja maar, mama, ik was toch van plán om mijn kamer op te ruimen!' Intentie alleen is nooit voldoende...

Zou uw baas het accepteren indien u zei: 'Ja maar, ik was van plán om vandaag op tijd op het werk te komen!'? Ik denk van niet...Zelf was ik van plan mij te vervoegen bij een netwerkborrel in Arnhem vanavond: een avond van en voor schrijvers. Maar helaas gooide een gemene buikgriep roet in het eten en rust ik veel tussendoor bij het bonnetjes inplakken in mijn kasboek en netwerken via Sociale Media. In de loop der tijd heb ik geleerd te luisteren naar mijn lichaam want dat weet vaak prima wat het bij ziekte moet doen!

Ooit vertelde een baas mij wat ik moet doen maar sinds tweeëneenhalf jaar moet ik werken om werk te krijgen. 'Acquisitie' heet dat: mensen vragen of ze werk voor je hebben. Maar ook houd ik mij bezig met SEO (Search Engine Optimalisation): zorgen dat mijn website gevonden wordt door potentiële opdrachtgevers. Het daadwerkelijke werk (optreden in nachtclubs, lesgeven, acteren in korte filmpjes, model staan) bedraagt misschien maar een kwart van mijn totale werkzaamheden. 

Ambtenaren werken vaak ook heel hard. Dan heb ik het met name over politie-agenten, brandweerlieden en leraren. Van de ambtenaren die van 9 tot 5 (waarom echt iedereen blijkbaar het werk kan doen in exact 38 uren per week is voor mij altijd een raadsel geweest) is inmiddels duidelijk dat ongeveer een derde van het werk dat zij doen feitelijk overbodig is.

Voorbeeld uit mijn eigen ervaring aangaande kantoorwerk: met de kinderen van de naschoolse opvang waar ik werkte ging ik een ijsje halen. De baas verlangde van mij dat ik de Italiaanse rijdende ijsverkoper om een BTW-bon vroeg. Terug op het kinderdagverblijf moest ik mijn collega vragen 20 minuten in haar eentje op de kinderen te letten (wat volgens wettelijke regels helemaal niet mag) want ik moest met de boekhouder overleggen over de kostenplaats, daarna de bon in een enveloppe stoppen met een volledig ingevuld formulier erbij en een en ander noteren in een papieren kasboek. Een paar dagen na mij zou de boekhouder dat ritueel digitaal herhalen.  Uitgaande van ons uurloon en porto en dergelijke kost het verwerken van een bon van €25 de opdrachtgever ongeveer €20. Het is vele malen effectiever (en goedkoper!) om een kinderdagerblijf een paar honderd euro per jaar aan kasgeld te geven en dat eenmaal per jaar af te boeken als 'diverse onkosten'.

In een kantoorbaan werd van mij verlangd dat ik tot vijf uur bleef zitten 'want je wordt tot vijf uur betaald!' ondanks het feit dat er even geen werk was. Ik ben dus voor de tweede keer die week de potloden in het magazijn gaan tellen en heb de achtergrondkleur van een rekenblad gewijzigd. En dat terwijl een buurvrouw net uit het ziekenhuis was en wel wat hulp kon gebruiken. De baas was helaas niet te vermurwen.

Hoe overtuigen wij mensen ervan dat er nuttiger dingen kunnen zijn dan op kantoor zitten?

Het pleonasme van de dag is: 'Lastig dilemma'.

Vandaag staan wij stil bij het overlijden van Pete Seeger

Waarom willen wij onze kennis overdragen?

Afgelopen maand verstuurde ik 113 e-mailtjes en ontving ik er 1311. Mijn pogingen om te 'minderen' lijken dus te werken! De maand ervoor was dat namelijk 148 om 1748.

Het afgelopen weekend deden wij rustig aan: zaterdag op jacht naar cadeautjes voor een paar aanstaande jarigen en zondag ruimden wij tijd in voor een wandeltochtje in de duinen bij Soest:

Dat was nadat wij mijn dochter op een verjaarsviering hadden afgeleverd en voordat wij zelf op verjaarsvisite gingen.

Vrijdag mocht ik een nieuwjaarsborrel presenteren. Ik kreeg ervoor betaald en het was nog gezellig óók!

Donderdag verdiende ik wat geld met een kleine opdracht en voerde ik de spanning in mijn benen wat op met nieuwe oefeningen bij de kleine sportschool van de fysiotherapeut.

De spanningen in de Oekraïne lopen hoog op. Hoofdstad Kiev staat in brand. Letterlijk: http://ukrstream.tv/ En wij en onze leiders kijken toe maar doen niets. Vreemd eigenlijk. In welke gevallen doen wij eigenlijk wél iets? Als de mensen die in ellende leven onze taal spreken? Als wij als ouders worden aangesproken door beelden van een huilende vader met een deel van een dood kind in zijn armen? Hoe ver moet een situatie escaleren voordat wij meer doen dan de schouders ophalen en achteraf verbaasd zeggen: 'Goh, dat wist ik helemaal niet!?'

Het college dat wij vorige week dinsdag volgden

behandelde onder meer de vraag: 'Hoe kijken wij naar een bepaalde situatie en waarom?' En 'Waarom baseren wij ons oordeel op zo ontzettend weinig gegevens en kijken wij niet even verder voordat wij ons een mening vormen?' Het probleem lijkt deels te liggen in tijdsdruk: wij willen massaal nú resultaat en niet pas over tien jaar. Daarom worden vooroordelen snel bevestigd. Daarom heerst er tweedeling in de maatschappij. Wij nemen de tijd niet om dingen te onderzoeken of na te vragen maar trekken razendsnel conclusies. 'De buurman heeft als jongetje wel eens een appel gestolen en van een vriend heb ik gehoord dat zijn tante is beroofd door een jongen op een scooter. Mijn buurman en die jongen hebben beiden een vader die in Marokko is geboren. Conclusie: alle Marokkanen zijn criminelen.'

Maar laten wij eens de tijd nemen om te kijken naar de wereld om ons heen. Laat ons dat doen zoals kinderen dat doen...

Toen mijn zoon vijf was ging hij net naar school en kreeg hij voor het eerst zakgeld. Na een paar weken had hij voldoende gespaard om iets leuks te kopen. Hij kocht inderdaad iets leuks. Geen snoep, geen speelgoed en niet iets voor zichzelf maar voor zijn pasgeboren zusje. Een handmatige sinaasappelpers 'want sinaasappelsap is gezond en daar groeit ze goed van.' Een paar jaar ervoor lag hij in zijn babybedje en ontdekte hij dat hij zijn vingers kon laten doen wat hij wilde. Ik was daarbij en genoot van zijn verwondering.

U heeft zich vast wel eens verwonderd over de vasthoudendheid waarmee mensen hun gelijk willen aantonen. Op basis van hún kennis en op basis van hún ervaringen 'weten' zij dat iets waar is. En ze laten geen mogelijkheid onbenut om die waarheid te verkondigen. Ik ben er één van. En inderdaad: soms worden mensen een beetje tureluurs van mij en dan moet de rem er even op. Soms lukt mij dat uit mijzelf en soms moet de gesprekspartner (of een toehoorder) even ingrijpen. Nu is het zo dat ik het fijn vindt als mensen tegen mij ingaan. Maar dan wel beargumenteerd graag. Het argument 'Ja maar dat is gewoon zo want ik vind dat' is voor mij niet geldig.

En als iemand met goede argumenten komt waarom mijn waarheid betreffende het onderwerp niet helemaal juist is of kan zijn, dan steek ik mijn hand uit, zeg 'Dankjewel!' en stel mijn mening bij.

Zo zijn wij er heilig van overtuigd dat in Rusland de mensenrechten worden geschonden 'want ze zijn er tegen homo's!' maar weigeren wij te geloven dat het ook in eigen land goed beschouwd helemaal niet zo goed gesteld is met de rechten van veel mensen (In delen van ons land bestaan nog officiële en rechtsgeldige lijfstraffen bijvoorbeeld!) en asielzoekers stellen wij gelijk aan criminelen terwijl het meestal gaat om mensen zoals u en ik met als grootste verschil dat zij vreselijke dingen hebben meegemaakt. Zie: http://www.nu.nl/buitenland/3675865/rusland-hekelt-mensenrechtensituatie-nederland.html voor een overzicht...

Maar waar komt die drang vandaan? Waarom willen zij zo graag onze kennis delen? Waarom is onze mening belangrijker dan die van anderen en waarom willen wij onze mening zo graag aan anderen opdringen? Wellicht komt die drang voort uit onze behoefte om voort te leven. Voor hen die niet geloven in een Hiernamaals of reïncarnatie is het moeilijk te verkroppen dat het 'straks' allemaal voorbij zal zijn. Al onze kennis, al onze ervaringen...het zal niets hebben betekend als wij die niet overbrengen aan anderen in de wetenschap dat ons 'ik, wie wij zijn, wat ons heeft gevormd', dan voortleeft in anderen. Denk ik.

Wat zijn uw gedachten hierover?