Fysiotherapie (Een verhaaltje)

Haar lange paardenstaart bewoog op het ritme van haar stappen.
Haar onzekere tred werd gemaskeerd door haar kleding:
haar hardlooptenue was niet retro maar gewoon oud.
Toch had zij er duidelijk zin in, getuige de brede glimlach
rond haar iets te dikke lippen.

Zij spoorde zichzelf nog even extra aan wat harder te rennen
en elke stap bracht haar dichter bij haar einddoel: de snackbar.
Het was duidelijk dat deze dame minder wilde wegen en niet zozeer afvallen.

Elke morgen keek hij verlangend uit het halfopen raam op de tweede verdieping van zijn oude appartement en vaak werd zijn geduld beloond. In slow motion leek zij zijn levenspad te kruisen en een enkele keer keek zij even omhoog en glimlachte naar hem. Eén keer zag hij hoe zij ternauwernood een passerende fietser ontweek omdat haar ogen even niet op de weg rustten.

Hij droomde ervan ooit met haar samen te kunnen rennen maar wist dat het bij dromen zou blijven. Ooit had hij namelijk een ongeluk gehad en kon daardoor nauwelijks lopen. Tot hij een folder las bij de huisarts en besloot de gok te wagen. Nu rende hij elke morgen met haar samen. Naar de snackbar.

Dankzij fysiotherapie.
======================================================================
Bovenstaand verhaaltje schreef  ik in opdracht. Van een fysiotherapeut. Het hangt inmiddels bij hem in de wachtkamer. Denk ik.

Meer lezen?  http://www.lulu.com/spotlight/Terrebel

Psychiatrie Café

Soms geniet ik intens van de rust wanneer ik in mijn eentje op kantoor zit. Dan vind ik ook eindelijk de rust om van die klusjes te doen die te veel concentratie vereisen om in het bijzijn van een collega te kunnen doen.

Gisteren heb ik genoten van het optreden van bioloog Roy Erkens in de Amsterdamse Club Air in het kader van de Universiteit van Nederland. Ik was daar met een vriendin en haar vriend en na afloop ging ik voor bier met bitterballen met mijn vriendin die eerder die avond een etentje had.

Afgelopen maand verstuurde ik 213 mailtjes naar 63 contactpersonen en ontving ik 2187 mailtjes van in totaal 255 afzenders. Het aantal afspraken in mijn agenda bedroeg 69 stuks en behelsde 178 uren. Verder bekeek ik 40 Youtube-filmpjes en voerde ik 40 zoekopdrachten uit in Google. Aldus mijn maandelijkse activiteitenrapport. Toch leuk om te weten waar wij al die verloren uren aan besteden, niet? Maar goed dat wij met ons geld zorgvuldiger omgaan dan met onze tijd! Niet dan?

Met zijn allen smijten wij voor miljoenen euro's per jaar over de balk: ongebruikte cadeaubonnen, verkeersboetes die makkelijk voorkomen konden worden, snoepgoed, frisdrank, loterijkaartjes, alcohol, tabak, vuurwerk, onnodige leningen...de lijst is vrijwel eindeloos. Wij vinden dat de overheid en de banken voorzichtig moeten doen met 'ons' geld maar waarom doen wij dat zelf niet? Besparen is vaak erg makkelijk en een paar honderd euro per jaar extra overhouden is zelfs realistisch.

Amerikaanse series zijn vaak best lollig maar zelden realistisch. Zo spoelt een 23-jarige aan op een onbewoond eiland, leert daar overleven en komt met diverse handige eigenschappen 12 jaar later weer van het eiland af. Waar het lokale weer en voedsel hem blijkbaar goed hebben geconserveerd want hij is nog steeds 23. Een dame van 26 mag zich na 15 jaar trouwe dienst bij de politie rechercheur noemen en lost op onmogelijke wijze zaken op. Maar ja, daar is het televisie voor. Eigenlijk zijn al die series en films gewoon moderne sprookjes en in sprookjes kan alles. Soms is dat erg grappig.

Mensen die alles letterlijk nemen vind ik erg grappig. Zouden zij bijvoorbeeld ècht geloven dat wanneer twee vrouwen tegelijkertijd van een gebouw af springen de blonde dame later het trottoir raakt omdat zij halverwege stopt om de weg te vragen?

Vanavond mogen wij weer vragen stellen op een informatie avond voor ouders op de school van mijn zoon. Maar eerst even assisteren met koken voor het maandelijks Psychiatrie Café. 

Het pleonasme van vandaag is: 'Anonieme PVV-stemmer'

Vandaag staan wij stil bij het overlijden van Wilfried Martens