Bij de toiletten in het winkelcentrum bij Liberec schalt La Isla Bonita uit de luidsprekers. In een rapversie. In het Tsjechisch. Het is duidelijk: wij zijn niet meer in Nederland. Met een iets kleinere groep dan voorgaande jaren zijn wij onderweg naar Spindleruv Mlyn. De vooruitzichten zijn redelijk gunstig: temperaturen van net onder nul, redelijk veel sneeuw maar helaas weinig zon. Maar ach, dan nemen wij die gewoon zelf mee in de vorm van een goed humeur...
Bij aankomst in Hotel Astra is het licht aan het sneeuwen en bij nadere inspectie blijkt het dorp nog te bestaan.
Bijna was ik vergeten hoe klein de hotellift is. Tot ik bij het binnenstappen bijna meteen m'n neus stoot tegen de achterwand.
Bijna niemand gaat meteen de piste op want men is moe. In het restaurant valt het op dat serveerster Sarka er niet is. Misschien maar beter ook want dit jaar is mijn vriendin mee...De sauna kost nog geen drieëneenhalve euro voor een uur en dat geld is welbesteed. Om kwart over tien zitten er nog maar drie mensen van onze groep aan de bar: chauffeur Henk, ondergetekende en diens vriendin.
Het wakker worden de volgende morgen gaat niet vanzelf. In kleine groepjes vertrekt men richting piste en een enkeling besluit nog even rustig te acclimatiseren vanuit het comfort van de hotelkamer. Het regent niet en dat is fijn!
Minder fijn is het dat ook in dit toeristenoord de lokale middenstand een extra'tje probeert te verdienen aan de naïviteit van toeristen. Het is dus goed opletten bij het betalen van skiles en de drankrekening. Ook al zijn de prijzen niet erg hoog, als rechtgeaarde Hollanders letten wij op elke euro. Maar al met al is het geregeld en morgenochtend om half negen sta ik voor het eerst sinds zes jaar weer op de lange latten! Wij vernemen dat Ireen Wüst en Sven Kramer (wederom) de besten van de wereld zijn geworden in de sport langebaan schaatsen.
Na het avondeten is het leuk om te zien dat in het tijdperk van handzame spelcomputers het aloude 'Pesten' met speelkaarten nog steeds populair is. Al laten de jongelui zich ook niet onbetuigd op de Ki-nect. Onder de ouders is vooral de oud-Hollandse gewoonte 'naborrelen' populair.
Het ontbijt wordt begeleid door Abba en de kerstversiering op de ruiten blijft verbazen. Na anderhalf uur les krijg zelfs ik van de instructrice het groene licht om de blauwe piste op (en af!) te mogen.
Linksom bochten draaien lukt vrij aardig maar rechtsom gaat vrij rampzalig omdat m'n linkerbeen nog steeds niet in een punt wil staan. Het remmen met de befaamde 'pizzapunt' lukt dan ook maar voor de helft. Dat merkt ook een klein jongetje waar ik tegenop ski. Ik riep nog 'Pozor!', Tsjechisch voor 'Pas op!' maar het bleek een Nederlands jochie dat nauwelijks Tsjechisch spreekt. Niet mijn schuld, toch? Al met al heb ik een record gevestigd door ruim tweeëneenhalf uur over de afdaling te doen waar bijvoorbeeld Ferdinand maar twintig minuten nodig heeft.
De eerste gewonde van de groep is bekend: de onfortuinlijke Dirk zal nog even rondlopen met een gebroken pols
en besluit spontaan zich op te geven voor een kleine groepsreis naar Praag, komende woensdag. In het zwembad wordt een spel gespeeld dat het midden houdt tussen lummelen en waterpolo en op de bowlingbaan is het druk. De manager leert mij woorden die niet voorkomen in het boekje Tsjechisch op Reis. Eerder komen zij voor in films uit de jaren '70 die zich afspelen in Tirol. Een tiener laat ons schrikken door om kwart voor tien mede te delen dat zij gaat slapen. Waar moet dat heen met de wereld!?
In Tsjechië werkt de zwaartekracht anders. Daardoor blijft je lichaam langer aan het bed plakken. Er is een heel andere dimensie toegevoegd aan het verschijnsel spierpijn. Op een TV-scherm in de lobby zie je beelden van webcams die staan gericht op de twee grootste pistes in de regio. Als je zou beweren dat het beelden zijn van de smog boven Shanghai geloof ik het ook.
Het is weer prachtig weer om te skiën en snowboarden: net onder het vriespunt, lichte sneeuwval en nauwelijks wind. Ondanks heftige spierpijn na het skiën van gisteren gaat Anne ook vandaag weer heldhaftig de blauwe piste af. De 'panierte Käse mit Glühwein' is dan ook dik verdiend. Een aantal groepsgenoten wordt door mij op de gevoelige digitale plaat vastgelegd en een enkeling figureert zelfs onvermoed in een filmpje.
De buschauffeur van de pendelbus die ons terugrijdt naar het dorp besluit halverwege de rit dat het tijd is voor pauze en maant de passagiers tot uitstappen. Daar staan wij dan: onbeschut bovenop de berg terwijl de goede man de bus aanveegt met een bezem voordat hij iedereen met vieze sneeuwprut onder de schoenen weer laat instappen. Het waarom van zijn aktie blijft onduidelijk. Mogelijk betreft het hier een voorbeeld van lokale humor.
Vandaag leerde Sam dat het na een sprong niet verstandig is om op je neus te landen en wordt daarmee de eerste groepsgenoot die per 'banaan' de piste verlaat. Resultaat: een gekneusd neusbotje en een hersenschudding.
Ik zit vroeg genoeg in een verzorgingstehuis om daar van het eten te genieten dus vanavond laat ik het hoteleten (rijk aan koolhydraten, dat wel) voor wat het is en is m'n gezin te gast bij een restaurant in het dorp. Onderweg gaan wij even langs bij de medische hulppost waar de dienstdoend arts ons vertelt dat Sam de nacht in het ziekenhuis zal doorbrengen. Voor de zekerheid maar niet omdat er iets heel ernstigs aan de hand is. Gelukkig maar!
De aanstaande reis naar Praag vraagt nog wat geregel maar de Becherovka smaakt weer prima!
Na het nuttigen van het ontbijt (de beste maaltijd van de dag) vertrekt onze eigen tourbus om half tien richting de hoofdstad van Tsjechië. Onderweg lopend naar de bus wanen wij ons in de Winter Efteling: Vrouw Holle heeft haar kussens weer flink uitgeklopt. Aan boord zijn nu zeven passagiers en één chauffeur. Andere mensen hadden zich weliswaar opgegeven maar konden op het laatste moment niet wegens ziekte of liever toch maar willende skiën. Jammer, want speciaal voor één van hen was de vertrektijd al een uur richting toekomst opgeschoven. Gelukkig delen zij wel de kosten van het uitstapje.
De Burcht staat er nog steeds en de groep splitst zich op na de ontdekking dat magnetron-panini niet erg smakelijk is. Onder aanvoering van Kaki gaan de tieners op zoek naar een Kip Feest Centrum en vermaken anderen zich met winkelen. De Oude Stad herbergt verrassend genoeg meer toeristische attracties dan De Nieuwe Stad en het eten is ronduit goed. Bij Grand Hotel Evropa worden ansichtkaarten geschreven en alcohol gedronken. Een massage en een manicure is ook fijn, zo ontdekt Stéphanie. Vijf minuten voor de afgesproken tijd is iedereen terug bij de bus en rijdt Henk ons veilig terug naar Spindleruv Mlyn.
Een ritje met de taxi van dorp naar hotel is 60 kronen (zo'n €2,75) goedkoper wanneer je om een 'Ucet' (bon) vraagt. Handig om te weten!
Tot vooral grote vreugde van hem zelf is Sam weer terug uit het ziekenhuis.
Terwijl de één wakker wordt met een kater, wordt de ander wakker met zijn of haar partner terwijl anderen wakker worden met spierpijn. Het zonnetje schijnt boven de piste. Zichtbaar! Sam en Dirk zijn weer lekker aan het boarden en zijn niet de enigen die genieten van de gestaag vallende sneeuw. Ferdinand is al blij als hij zijn tanden mag zetten in een super hotdog: een half stokbrood met een lange worst en heel veel ketchup.
Bij de lunch spreekt de ober mij in het Tsjechisch aan nadat ik hem in die taal heb begroet. Blijkbaar is mijn uitspraak in de loop der jaren verbeterd. Wat ook blijkt uit het feit dat ik deze week voor het eerst een barman in het Tsjechisch in de maling heb genomen. Voorgaande jaren liep ik vaak in mijn eentje te wandelen; het is dus even wennen voor mij dat Anne mee is om te genieten van het fraaie landschap en het boodschappen doen.
Onderweg vinden wij een mooie boom voor de productie van een 'Snow Bunny'.
Wij kopen een kleinigheidje voor een bijna jarige groepsgenoot en aangezien dit verslag pas achteraf wordt gelezen kan het geen kwaad te melden dat het Siem betreft. De stappenteller-applicatie in m'n mobieltje geeft aan dat vandaag al ruim 11000 stappen zijn gezet; het dubbele van mijn gebruikelijke gemiddelde. Zal bij terugkomst in Amsterdam blijken dat ik ben afgevallen?
Een meneer vraagt onze groep kinderen om minder luidruchtig te zijn bij het tafelvoetballen. Zelf drinkt hij bier terwijl hij met vrienden aan het bowlen is. Vermoedelijk kan hij vanwege het lachen van kinderen de bowlingbal niet op de grond horen vallen of de kegels niet horen omvallen. Dat, of er is hier sprake van humor. Of het heerschap heeft graag ruzie.
In de bar is het weer reuzegezellig waardoor sommigen iets te laat naar bed gaan. Wij leren elkaar beter kennen en dat is leuk. Het lokale daglicht boort zich de volgende morgen vroeg doodleuk door de dubbele vitrage die dienst doet als gordijn.
Maar ons deert het niet. Spindleruv Mlyn blijkt een door-de-wekker-heen-slaapstadje maar gelukkig zijn er nog eieren in de ontbijtzaal. Het zijn dit jaar verrassingseieren: sommigen zijn zachtgekookt en andere (zijn) niet (gekookt). En er is koffie. Sterke koffie.
Helaas heeft Anne te veel last van haar enkels en ook ik heb nog last van diverse (oude) blessures dus skiën zit er vandaag niet in. Het beroep van Après-ski instructeur trekt nog steeds. Net als het idee om volgende keer met de hele groep te gaan parasailen op Aruba...het is koud en het waait hard. Onze hardcore skiërs en snowboarders geven aan dat het boven aan de pistes zwaar afzien is.
Maar er is meer te doen dan skiën. Foto's maken van Dirk bijvoorbeeld.
Of palacinka (pannekoek, traditioneel met jam en slagroom) eten! Ook de speurtocht naar een kleinigheidje voor de chauffeur is een leuke bezigheid.
Teruglopend naar het hotel ga ik in de gladheid maar één keer onderuit. Gelukkig niet in het honden uitlaatgebied dat mogelijk de inspiratie vormde voor Frank Zappa's wereldhit 'Don't eat the yellow snow'. Ook deze laatste dag kan de zonnebrandcrème in de koffer blijven. Diverse groepsgenoten doen een dutje voor het avondeten.
Ook vandaag bleek het zwembadwater in het hotel erg nat. Tot grote hilariteit van allen aanwezig zetten de zussen Annelies en Boukje
iedereen van de groep in het virtuele zonnetje. Volkomen terecht krijgen Hendrien en Henk een groepsbedankje en schrijver dezes krijgt een
leuke fles drank...het is maar goed dat ik niet wars ben van een beetje alcoholgebruik...;-) Nog even een laatste potje kaarten, een laatste borrel, inpakken en slapen.
Ruby en ik zijn het met elkaar eens dat de muziek van Abba prima is. Voor in een museum maar niet voor in een ontbijtzaal.
Terwijl Kaki een ei naar binnen slurpt bedenken wij dat het hotelmanagement zou kunnen bijverdienen door de koffie te verkopen als laxeermiddel. Maar ook vandaag is de caffeïne-bom welkom! Alles en iedereen lijkt in gereedheid voor de reis terug naar Amsterdam.
Om twee minuten na negen vertrekt de bus. Met iedereen aan boord. Onderaan de berg gaan de sneeuwkettingen er af. Een paar mensen
nemen de gelegenheid te baat om nog even de supermarkt in te duiken. Siem lijkt blij verrast als hij weer instapt en luid wordt toegezongen.
Van de organisatie ontvangt hij als verjaarscadeau twee Tsjechische specialiteiten en een heuse Vietnamese Made in China specialiteit uit de alom geliefde Asia Shop in Spindleruv Mlyn. Met flinke vertraging vanwege heftige sneeuwval en een ongeluk komen wij aan bij een Raststätte waar ik last krijg van plaatsvervangende schaamte.
De busparkeerplaats is ingenomen door tientallen Nederlanders die geen zin hebben in dertig meter meer lopen. Ook dringen zij scheldend en vloekend voor in de rij bij het eten omdat zij vinden dat zij voorrang hebben. Zij doen mij denken aan de Nederlanders die eisen dat de skiles een kwartier later begint omdat zij die ochtend moeite hadden hun bed uit te komen. Of niet op een taxi willen wachten 'want wat hebben zij te maken met andere mensen die óók een taxi willen!?' Maar goed: wij zijn blij als wij weer terug kunnen naar de bus.
Ooit beweerde ik dat de hel niet bestaat maar verplicht drie kwartier doorbrengen op een plek waarbij vergeleken de V&D eetgelegenheid La Place het toppunt van gezelligheid is, komt dicht in de buurt. Voor sommigen bestaat de hel uit het geen televisie kunnen kijken. Het kijkschijfjes-apparaat aan boord blijkt defect en ondanks diverse
reparatie-pogingen blijft dat zo.
Gelukkig zitten er creatieve mensen in de bus en wij verzorgen zelf en spontaan een avondvullend entertainment-programma. Er wordt gezongen, er wordt niet gedanst maar wel moppen getapt. Absoluut hoogtepunt is dat wij elkaar bij toerbeurt interviewen.
Bij Oberhausen nemen wij (hopelijk slechts tijdelijk) afscheid van Henk die van achter het grote stuur zeer openhartig over zijn leven vertelt.
'Ik zie, ik zie wat jij niet ziet en het is...wit!' Het antwoord op dat raadselspelletje is niet moeilijk te geven want werkelijk álles buiten de bus is wit van de sneeuw: de bomen, het gras, de vangrail, het wegdek, de lucht en zelfs de brandweerauto's en sneeuwschuivers. Terwijl wij wachten tot een paar op elkaar gebotste auto's zijn weggesleept besluiten enkelen tot het nemen van een plaspauze.
Het laatste stuk brengen wij door in relatieve stilte en sommigen zelfs in diepe slaap. Bram slaapt gewoon in het gangpad. Op een matje, dat dan weer wel. Het is dik na drie uur 's nachts wanneer wij aankomen bij de opstapplaats en vreemd genoeg zijn er niet heel veel leden van het welkomstcomité om ons op te wachten na weer een heerlijke sneeuwvakantie. Wij komen thuis en het is nog steeds koud. In de woonkamer is het net vijf graden celsius boven nul.
Tsja, dat krijg je als je het zonde vindt om te stoken terwijl er niemand thuis is. Maar onder de dekens is het al snel weer warm...
P.s. Graag nog even geduld: foto's en filmpjes komen eerdaags in een online album. Misschien wel in twee.
Posts
