Leuk

Op diverse terreinen in de hoofdstad van de provincie Groningen kwam ik diverse bekenden tegen: een cameraman uit een 12 jaar geleden in Maastricht opgenomen film, een oude vriend die ik voor het laatst 15 jaar geleden op een feest in Amsterdam zag en collega-weblogster Novy.

Vannacht kwamen wij terug uit het hoge noorden en vanmorgen mocht ik naar de Mensendiecktherapeut om vervolgens een allergieprik te halen. Daarna wilde ik achterstallige e-mails beantwoorden, facturen opstellen en versturen, m'n jaaradministratie afmaken en de aangifte omzetbelasting regelen.

Om dan 'even tussendoor' boodschappen te doen, te stofzuigen, te koken, een hapje te eten met m'n zoon, hem overhoren voor een proefwerk, naar een vergadering te gaan en een was te draaien.

Morgen gaat dat allemaal niet want dan is het weer tijd om les te geven en bovendien zijn wij daarna een paar dagen de stad uit.

Het liep allemaal anders want ik kreeg een telefoontje vanuit het ziekenhuis: m'n moeder zou met spoed worden geopereerd vanwege een stolsel in haar nieuwe ader.

Erg veel haast had men blijkbaar niet want na enkele uren wachten kwam een verpleegster met de mededeling: 'Nee, ik weet ook niet hoe lang u in het ziekenhuis moet blijven of wat er precies gaat gebeuren. Bovendien kunnen wij uw gegevens niet vinden want u staat in de patiëntenadministratie en niet in de afdelingsadministratie. Is alles duidelijk zo voor u?'

Nu dient gezegd dat men kampte met onderbezetting in het ziekenhuis in verband met een feestje. Maar toch. Mijn moeder's dossier bleef onvindbaar terwijl het toch keurig digitaal is opgeslagen. Maar ja, hadden artsen ooit geen tijd om een papieren dossier bij te werken; nu hebben diezelfde artsen geen tijd om een elektronisch dossier bij te werken. In plaats van patiënten hadden zij vandaag een feestje.

Op het feest waar ik met Nieuwjaar werkte (en waarvoor ik 'misschien volgende week' betaald krijg) stond er een dame bij de deur die mij niet herkende omdat ik niet op de flyer stond. Ik pakte er dus één van de stapel, legde die op de grond en plaatste er mijn beide voeten op met de mededeling: 'Kijk, nu sta ik op de flyer!'

Zo mocht ik toch naar binnen op het feest waarvoor ik had geregeld dat ik pas na middernacht hoefde te beginnen zodat ik de start van het nieuwe jaar kon meemaken met hen die mij na staan.

Ik breng graag tijd door met m'n moeder, m'n zoon, m'n dochters, m'n vrienden en m'n vriendin. Maar soms voelt het alsof ik moet kiezen. En dat is geen fijn gevoel. Ben ik bij de één dan voelt het bijna als verraad aan de ander. Dat is het natuurlijk niet want ik heb hen allen lief.

Maar als één van hen mij kwalijk neemt dat ik tijd aan anderen besteed dan kan ik gewoonweg kwaad worden want niemand mag van een ander al diens extra energie opeisen. En al helemaal niet onder het motto: 'Als je om mij geeft dan doe je dat.'

Opvallend vaak zijn het diezelfde mensen die een 9 tot 5 baan 'werken' noemen maar dagenlang in de kou op een plein in Groningen staan niet als werk beschouwen 'want dat vind je toch leuk?'

De bonus van vandaag is een interview met mijn 'broertje' en wie oplet ziet ook ondergetekende een paar keer voorbijkomen in onderstaand filmpje:

Verbieden

Vanwege werkzaamheden in het hoge noorden heb ik de laatste tijd helaas nauwelijks collega-blogs kunnen bezoeken.

Gisteren brachten wij een bezoek aan het Stripmuseum in Groningen. Met name vanwege de tentoonstelling over het fenomeen Donald Duck.

Erg leuk dat mijn vriendin en zoon helemaal vanuit het verre Amsterdam mij kwamen opzoeken op het werk.

Het werken op een ouderwets kermisterrein is niet hetzelfde als werken in nachtclubs maar wel degelijk heel erg leuk. En soms ook koud en vermoeiend. Bijvoorbeeld wanneer voor de zoveelste keer iemand vraagt: 'Meneer, bent u echt zo klein?' -'Nee joh, da's een act! En jij, ben je echt zo dom of is ook dat niet meer dan een briljant gespeelde act?'

Hoe dan ook: als 'broer' van De Sterkste Man Ter Wereld had ik een hoop lol met ondermeer De Dame Met De Baard, Morna: het Meisje in de Vissenkom, Ghani: De Man Die Door Zijn Ogen Ademt, De Saloon,
De Kop Van Jut, Cinemaniaque, De Smid, Trio Clinch, de Reptielenfluisteraar en al die andere collega-artiesten op het Carnivale-festival in Groningen.

Feitelijk was het elke dag feest. Slechts heel af en toe was een collega even chagrijnig.

Mensen worden chagrijnig wanneer hen dingen worden verboden. Zie daar de reden dat velen tegenwoordig zo chagrijnig zijn. Werd je ooit gewaarschuwd voor de kracht van de mechanische grijparm van een vuilniswagen, tegenwoordig is het 'verboden binnen de draaicirkel van de grijparm te komen'.

Ooit werd je 'vriendelijk verzocht hier voorlopig geen fietsen te plaatsen ivm werkzaamheden'. Tegenwoordig staat er 'Hier geplaatste fietsen worden verwijderd. Doorgeknipte sloten worden niet vergoed'.

De mensen die andere mensen dingen verbieden doen dat vast niet uit machtswellust maar uit de goedheid van hun hart.

Maar toch ben ik benieuwd hoe de maatschappij eruit zal zien als het wordt verboden om te verbieden.