Door

Vanmorgen paste ik het kostuum dat ik eerdaags aan mag voor de opnames van een televisie-programma. Ik krijg er nog voor betaald ook! Nog even zo doorgaan en ik ben uit de bijstand...

Eén of andere rechtse mijnheer beweerde dat van alle allochtonen in Nederland, de helft een bijstandsuitkering ontvangt. Dat mag dan het onderbuikgevoel zijn, er is helegaar niets van waar. Het werkelijke percentage is namelijk 11. Niet bepaald hetzelfde als 50. Voor mij toont het weer aan dat rechtse individuen vaak bezijden de werkelijkheid leven. Zij scheppen een werkelijkheid waarin zij altijd gelijk hebben en wentelen in het geloof dat alle werklozen lui zijn, alle buitenlanders werkloos en dus alle buitenlanders lui.

Zelden tot nooit geloven zij in deze of gene godheid 'want geloven in iets dat je niet kunt zien is onzin!' Vreemd genoeg geloven zij dan weer wèl in 'vrije marktwerking'. Nu vraag ik u: heeft u ooit wel eens een la open getrokken en daarin een portie vrije marktwerking aangetroffen? Hoe ziet dat eruit? Is het paars? Is het vierkant? Maar als je het niet kunt aanraken dan bestaat het toch niet? Althans, dat vindt onze niet-gelovige medemens.

Zelf heb ik in principe maar één geloof (en de vaste lezers weten dat) en dat is het geloof in de medemens. En dan met name het geloof in mijn kinderen.

In het afgelopen weekend deed ik leuke dingen met m'n zoon en dochter. Haar zusje had een turntoernooi. Van de ruim 100 jonge deelneemsters legde zij beslag op de zesde plek! Voorwaar een hele prestatie!

Tien jaar worden is op zich geen prestatie maar toch mocht zij eerder dit jaar een cadeautje uitkiezen: een fiets of een mobiel. Zij koos de fiets en was daar later een beetje over teleurgesteld. Tot ik haar wees op het bestaan van haar fietsbel: 'Kijk, nu kun je èn fietsen èn bellen!'

Haar beteuterde toetje klaarde meteen op en ook ik liep meteen rond met een wat vreugdevoller gemoed.

Gisteren was een dag die was gevuld met een en al vreugde; vrienden gingen trouwen. Zo kwam het dat ik ruim een halve kilo ben aangekomen in die ene dag want er werd flink gegeten, vrijwel de gehele dag door.

Vandaag staan wij stil bij het overlijden van Ray Bradbury

Gymnasium

Vandaag 'fijn' bezig geweest met debiteuren en uiteindelijk besloten de zaak uit handen te geven waardoor er wat rust in de kop is ontstaan.

Straks even de was wegvouwen, m'n kasboek bijwerken en vroeg naar bed want ik wil morgenochtend niet alleen goed uitgerust zijn maar ook nog m'n nagels knippen voordat ik het huwelijk van vrienden ga bijwonen. Mijn vriendin pikt mij op met de auto. En dat is erg fijn. Zo reed zij mij ook zaterdag naar mijn optreden in Schiedam en bracht zij mij de week ervoor naar een gig in Utrecht. Zij heeft haar auto niet alle dagen nodig en deelt die daarom met vrienden. Erg praktisch.

Autorijden met alcohol op is verboden. En terecht. Eén glaasje van de meest gevaarlijke harddrug ooit kan al zorgen voor het inleveren van een halve seconde reactietijd; het verschil tussen iemand aanrijden en iemand doodrijden. Je mag ook geen mobiele telefoon in de hand houden tijdens het rijden want dat leidt te veel af. Klopt ook.

Maar handsfree bellen leidt óók af. En naar de radio luisteren terwijl Martijn Krabbé iets vertelt leidt óók af. Evenals rijden met liefdesverdriet, met slaapgebrek, met Carice van Houten naast je, met kinderen op de achterbank, omgeven door mede-weggebruikers, etcetera...

Kortom: autorijden is sowieso levensgevaarlijk. 'Behalve voor mij', denkt elke auomobilist 'want alle anderen rijden slecht. Ik ben de enige die echt goed kan rijden en het verdient om te mogen rijden.'

Hetzelfde gaat natuurlijk op voor fietsers, brommer-rijders, treinmachinisten, piloten en dergelijke.

Aan de andere kant is thuisblijven geen optie want verreweg de meeste mensen sterven thuis.

Geen idee wat ik met bovenstaande wil zeggen maar als het u aan het denken heeft gezet is dat prima. Eigenlijk ben ik gewoon blij dat ik een avondje thuis zit met m'n zoon die hard aan het werk is in zijn laatste weken in de derde klas van het Gymnasium.