Te laat (een verhaaltje)

Stelt u zich eens voor: u bent rustig aan het werk in uw kantoorbaan. Zoals elke dag kwam u half negen binnen en na een kopje koffie en het even bijkletsen met collega's zet u om 9 uur de computer aan. U leest even uw laatste tweets en emails, kijkt even vluchtig de koppen door via een online nieuwsdienst en gaat aan het werk.

Dit doet u nu al zo'n jaartje of 12 en u bent tevreden. Vooral met het maandelijkse loonstrookje. Goed, dat u niet zo goed kunt opschieten met sommige collega's neemt u voor lief en dat de baas weinig meer is dan een vrij dominante Cro Magnon-mens na een bad en een scheerbeurt is jammer.

Opeens vliegt de deur van de afdeling met een klap open en in de deuropening staan een paar schreeuwende aliens. Ook wel "buitenaardse wezens" maar "aliens" is een stuk korter en dat scheelt inkt bij die mensen die dit stukje (op kantoor?) uitprinten.

Net als uw collega's bent u opeens flink van uw stuk. De leuke tweet die u net in uw hoofd had naar aanleiding van een krantenkop die u las bent u spontaan kwijt. En ruikt u nu opeens een penetrante urine-geur? Misschien bent u wel spontaan onder het bureau gedoken. In elk geval is dat een betere respons dan die van de collega die zojuist uit het raam sprong: u werkt immers op de 12e verdieping van een kantoorgebouw aan de rand van een stuk nieuwbouw, vlak buiten de stad waar u bent opgegroeid.

U kijkt nog'ns goed en ziet dat die aliens eigenlijk best veel op uw baas lijken. Denk de staart weg, en vervang de huidskleur van "groen geschubt" naar "te zonnebank-bruin" en het plaatje is wel compleet.

Van de weeromstuit gaat u grinniken. Dat lijkt de alien die het dichtst bij u staat in verwarring te brengen en hij stoot wat onverstaanbare klanken uit maar de beweging die hij maakt met iets wat lijkt op een wapen maakt veel duidelijk: hij (zij?) wil dat u de gang op loopt en u doet dat maar. Het loopt niet lekker met een natte onderbroek maar u doet wat u wordt opgedragen.

In de gang ziet u diverse bibberende en gillende collega's terwijl een alien de baas onder schot houdt. "Grappig", denkt u misschien, "een alien die een holbewoner bedreigt". Een andere alien probeert intussen te ontdekken hoe de lift werkt en besluit iedereen de trap af te drijven. Naar buiten toe.

Als u eenmaal met z'n allen buiten op straat staat, draaien de aliens zich nog even om, gooien iets door het open raam van de eerste verdieping naar binnen en beginnen te juichen zodra het gebouw flink in de hens staat. Zij grijnzen nog even naar jou en je collega's voordat zij één voor één worden opgezogen door het zweeftuig dat al die tijd boven de straat hing.

Daar sta je dan. Met niets meer dan de kleren die je aan hebt. In de linkerzak van dat leuke jasje dat je laatst bij de H&M kocht voel je de muesli reep die je altijd bij je hebt voor noodgevallen. Welnu, dit lijkt je een noodgeval en terwijl je op de muesli-reep sabbelt (knabbelen gaat niet meer, daarvoor is de reep te ver over de uiterste houdbaarheidsdatum heen) bedenk je wat je moet doen.

Je mobieltje lag helaas in je bureaula dus bellen is geen optie. In plaats van het metrostation zie je een grote grijze rookwolk dus je loopt maar naar huis. Helaas blijkt ook de flat waar je woonde met de grond te zijn gelijkgemaakt.

Dus je loopt maar rond en ziet anderen dat ook doen. Een paar mensen maken ruzie over een paar snoepjes die iemand niet wil delen. Een man zet een fles water aan de lippen en wordt tegen de grond geslagen door een verwilderde dame die de veroverde fles in één teug leegdrinkt.

"Zó snel gaat dat dus", denk je bij jezelf. "Zo snel vervalt de mensheid in complete anarchie als-ie niet meer weet wat-ie moet doen." Je vindt een rustig hoekje in de schaduw van een stapel stenen die samen (vanmorgen nog!) het pand waren waar ooit je kapper zat en denkt even terug aan je leven.

Je was zo gelukkig en zo vrij! In ruil voor die vrijheid hoefde je je alleen maar 5 dagen per week te melden om dan acht uren per dag iets te doen waarvan je eigenlijk de zin niet in zag. Je was vrij om elke zaterdag naar de supermarkt te gaan en de prijzen te betalen die zij voor de produkten vroegen. Elke zondag was je vrij om te kiezen of je dit keer bij zíjn ouders ging lunchen of bij je eigen. Nadat je je jongste van voetbal had gehaald.

Elk jaar kon je weer zo intens genieten van dat vakantie-oord aan dat verre strand, keurig omheind zodat toeristen van goedkopere hotels niet bij "jullie" stukje zee konden komen. Elke ochtend had je de vrijheid om te beslissen of je tussen zeven en acht wilde ontbijten of liever om half negen zonder ontbijt gewekt wilde worden door de schoonmaakster.

En dan natuurlijk lekker klagen over "die buitenlanders" van wie "alles" de schuld is, onder de parasol die je voor maar €7,50 per dag gratis mocht lenen.

Natuurlijk meende je dat niet zo en in het land waar ze vandaan kwamen bleken de meeste van "die buitenlanders" eigenlijk maar hele gewone mensen. Sommigen waren zelfs aardiger dan de meeste van je collega's!

Na twee weekjes van die heerlijke rust genoten te hebben kon je in alle vrijheid weer terug met het vliegtuig naar huis. Zonder je af te vragen waarom de prijs van kerosine eigenlijk opeens weer met 40 procent daalt, toevallig één dag na afloop van de zomervakantie. Elk jaar weer.

Je vertelde je collega's van je heerlijke vakantie en met de rest lachte je die ene collega uit die wist te vertellen "dat het op Texel ook best heel leuk kan zijn, hoor!" Om het hardst lachte je met je collega's om die ene foto van je man die zo nodig de speedo-zwemslip aan moest die hij nog had uit zijn tijd op de middelbare school. Hij had weliswaar een afgetraind lijf maar dan bestond die "training" uit het wegwerken van twee kratjes bier per week.

Je kinderen vertelde je dat dieren in dierentuinen heel zielig en helemaal niet vrij zijn. Elke dag zitten ze in dezelfde sleur, krijgen elke dag op dezelfde tijd te eten, zitten elke dag met hetzelfde stelletje van acht idioten opgescheept, moeten onder druk van de groep kiezen tussen twee partners...Nee, in de vrije natuur kunnen ze lekker wild zijn! Lekker rondrennen, elke dag is weer spannend! Elke dag kan iemand anders je te slim af zijn en je eten voor je neus wegkapen! Elke dag kun je thuiskomen van de jacht en ontdekken dat je kinderen weg zijn! Spannend!

Wekenlang ga je met een rommelende maag slapen maar àls je dan een keer wat te eten hebt...nou, dan is het feest! Al kun je dat feestje pas vieren nadat je een gevecht op leven en dood hebt geleverd met al die anderen die graag de tanden zouden zetten in dat lekkere stukje vlees dat jij na een dag rennen en vechten hebt bemachtigd.

Terwijl je dit overdenkt zie je vanuit je ooghoek een stel mensen naderen. Woeste blikken, een stuk hout of een steen in de hand en zo te zien niet te stuiten. Zouden ze het pepermuntje ruiken dat jij gedachteloos in je hand hebt genomen?

Wat er staat te gebeuren laat je maar gelaten over je heen komen want eigenlijk ben je niet zo veel "beschaafder" dan die dieren waar jij je kinderen over aansprak. Eigenlijk ben je helemaal niet zo vrij als jij jezelf wel eens voorhoudt. En eindelijk komt het besef. Te laat.

Fatsoen

Vandaag was het vrij rustig in huis want er waren in totaal en verspreid over de dag maar vier mensen in ons woninkie van 39m2: de kachelman, een buurvrouw en m'n zoon en ik. Misschien dat er straks nog een buurvrouw op visite komt maar dat is het dan wel.

Het was dus bijna rustiger dan op de jaarlijks PVV-ledenvergadering want daar is altijd maar één persoon bij aanwezig: de leider van een zekere gedoogpartij èn de voorzitter van de stichting "Vrienden van de PVV".

Shazbat! Had ik mij nog zó voorgenomen om vandaag geen grappen te maken, doe ik't tòch!

Laatst had ik het óók weer: loop ik gezellig met m'n twee krukken over straat te doen alsof ik weer goed kan lopen, wordt de stoep geblokkeerd door twee van die dames die - steunend op hun rollators - gezellig staan te keuvelen. Vraag ik netjes of ik er langs mag krijg ik de sneer "dat de stoep heus niet voor jou alleen is, hoor!". Projectie heet dat. Maar goed.

Vervolgens hebben de dames het erover dat sommigen "zeker de oorlog niet (hebben) meegemaakt". Waarop ik denk:"Mens, je bent hooguit 67 dus je zat nog in de pijpleiding van een Canadese soldaat toen de uiteindelijke wapenstilstand (Formeel is Nederland nog steeds in oorlog met Duitsland, zo is mij verteld) werd getekend."

Maar goed. Ik blijf de dames vriendelijk glimlachend aankijken, net zolang tot zij zich ongemakkelijk voelen over hun onbeschofte gedrag en hun weg vervolgen waarna ik dat ook kan doen.

En waarom ik hen niet uitscheld? Simpel: een deel van mijn opvoeding bestond uit het aanleren van een stukje fatsoen. (Dankjewel, ma!)

Twee leden van Provinciale Staten van Limburg ontberen dat gevoel. Vandaar dat zij zichzelf geniaal vinden omdat zij zichzelf als fractiemedewerkers in dienst hebben genomen zodat zij dubbel salaris ontvangen voor hetzelfde werk. Als dank voor dat briljante staaltje (en unieke!) denkvermogen hebben de "heren" meteen maar het salaris van de betreffende fractie-medewerkers verhoogd.

Hun grote leider, mevrouw Laurence Stassen, noemde dit gedrag "onwenselijk". Maar pas toen de pers er lucht van kreeg. Daarvoor "wist zij het niet" en is dus ongeschikt voor haar vak omdat zij ofwel A) eenvoudigweg glashard liegt B) danwel ècht niet weet wie haar fractiemedewerkers zijn.

Mevrouw Stassen zegt geen maatregelen te kunnen nemen "want zo'n dubbelfunctie is niet bij wet verboden."

Het is mij bij wet niet verboden om mevrouw Stassen een [CENSUUR] te noemen maar tòch doe ik dat niet. En waarom niet? Omdat ik de betekenis ken achter het woordje "fatsoen".

P.s. Wie zich afvraagt waarom ik zelden tot nooit politici en/of aanhangers van andere politieke bewegingen ridiculiseer op dit weblog: dan moet ik veel te veel nadenken. De PVV maakt het mij lekker makkelijk om de "leden" (*Proest!!*) belachelijk te maken. En de vaste lezer weet het al een tijdje: ik ben graag lui.