U weet vast dan ik wel eens instanties aanschrijf met aanreikingen voor service-verbetering. Soms krijg ik geen gehoor, soms een standaard antwoord en soms doen ze er daadwerkelijk wat mee. Zo ontving ik ondermeer pas excuses van telecom-provider Scarlet en van woningcorporatie Ymere.
Van m'n dochters kreeg ik een mini-pinguïn met de hand uit glas geblazen, een lichtgevende Smurf en een knijpkat in de vorm van een pinguïn. Van m'n zoon kreeg ik de eerste Star Wars-trilogie op Blu Ray (deel 4 tot en met 6 dus) en van m'n moeder voldoende geld om weer een week of wat vooruit te komen omdat een opdrachtgever nog steeds niet betaald heeft (de opdracht was in mei! Maar goed, vrijdag spreek ik met een incasso-specialist...)
De meeste van deze cadeautjes (mocht van m'n zoon vanmorgen doorslapen en m'n dochter belde en een buurvrouw kwam met lekkere broodjes aanzetten! Ook hele fijne cadeautjes...) ontving ik in het kader van mijn 44e verjaardag vandaag.
Omdat ik nu zeer mild gestemd ben daarom even geen politiek gezever maar een verhaaltje dat mij vannacht spontaan te binnen schoot en ik maar meteen opschreef. Hieronder komt-ie, als cadeautje aan u, mijn geliefde lezers en collega-webloggers...Kleine waarschuwing vooraf: het is even héél wat anders dan de Verhaaltjes op Vrijdag die u wellicht van mij gewend bent...
===========================
Dom Zijn
TX131 was alleen maar voelde zich niet eenzaam. Robots kunnen nu eenmaal niet voelen. Nu niet en hoogstwaarschijnlijk in de toekomst ook niet. Het was lang geleden dat hij de laatste mens zag sterven, naar adem happend en een arm uitgestrekt naar TX131. Op de lippen een gefluisterd 'waarom?'
Dat was eigenlijk heel simpel: een mens heeft zuurstof nodig om te leven en door zuurstofdeprivatie zou die dus doodgaan. Rare wezens, die mensen; dan ga je dood door zuurstofgebrek en dan vraag je je af waarom. Nou, door zuurstofgebrek natuurlijk!
TX131 zou zich kunnen ergeren aan de domheid van mensen. Tenminste, als hij gevoelens zou kunnen ervaren. Maar dat was dus niet zo.
In de tijd dat hij nu helemaal alleen in het complex rondliep hadden zeker vijf generaties mensen geboren kunnen worden maar TX131 gaf niet om tijd. Nauwgezet bleef hij zijn taken uitvoeren: regelmatig de bedlakens verwisselen, alle vloeren - maar vooral die in de keuken en werkruimtes - stofvrij houden en af en toe een kleine reparatie uitvoeren aan een machine.
Maar het was al lang geleden dat hij een machine moest repareren. Ze werden immers niet meer gebruikt en er was niemand meer om het hem te vertellen als er eentje niet naar behoren werkte.
Zo sleepten de dagen en decennia zich voort en TX131 deed wat hij altijd deed. En natuurlijk bleef hij altijd keurig binnen in de koepel want naar buiten gaan mocht nu eenmaal niet en hij was een gehoorzame robot.
Dus toen dat 12-jarige mensenkind 150 jaar geleden zei: 'Ik wil dat jij die werkbank oppakt en zo hard tegen de koepel gooit dat-ie er dwars doorheen vliegt.' had TX131 geen andere keus dan te doen wat hem was opgedragen.
Niet zijn schuld dat mensen zo dom zijn.
Posts
Review | Spijkermat van Superyoga
1 uur geleden
