Je naam (Een verhaaltje)

Haar opwaaiende lentejurkje deed hem aan de zomer denken. Zij lachte breeduit terwijl zij voorbij fietste en met één hand ervoor zorgde dat voorbijgangers de kleur van haar slipje alleen maar konden raden.

Zij draaide haar hoofd naar hem, glimlachte nog wat breder, stuurde haar fiets naar de kant, stapte af en liep een stukje terug met de fiets aan de hand. Recht op hem af!

'Hé!' riep ze 'Dát is lang geleden!' Koortsachtig ging hij in zijn geheugen op zoek naar dat deel van zijn verleden dat hij met deze schoonheid deelde. Intussen zei hij: 'Goed je weer te zien. Is alles goed met je? Je ziet er goed uit!'

Tijdrekkend zocht hij naar een oplossing voor zijn precaire situatie en vond die in de vraag: 'Zit je nog steeds bij...eh...dinges...eh...kom...eh...?'

-'Nee joh, ik werk al lang bij een andere bank.'

Aha! Dus dáár kende hij haar van. Zij waren dus ooit collega's bij dezelfde bank en geen oud-klasgenoten of - God verhoede - ex-minnaars die nog maar kort geleden in elkaars armen lagen.

Nu nog op haar naam zien te komen maar gelukkig was zij hem voor: 'Sorry maar ik ben't even kwijt; wat was ook alweer je naam?'

Geblazen

Dat was een fijne netwerkavond, gisteren in Haarlem! Allemaal leuke toevalligheden ook. Zo sprak ik een ex van een vriend die later de ex zou zijn van een oud-collega van mij. De vriend van een collega herinnerde zich mij te hebben zien optreden in een café in Utrecht, inmiddels enige jaren terug. Helaas laat mijn geheugen mij vaak in de steek. Misschien omdat ik mij te krampachtig dingen probeer te herinneren?

Krampachtig proberen banken en overheden ons nog wijs te maken dat het huidig economisch systeem het beste is. Nou, niet dus en dat is inmiddels wel bewezen.

Je kunt nu eenmaal niet alles blijven bekostigen met leningen die je weer aflost door nieuwe leningen aan te gaan; op gegeven moment komt er gewoon een einde aan. Dat einde is nu toch echt al in zicht en er zal heel wat moeten gebeuren om vooral de westerse wereld ervan te overtuigen dat op de pof leven niet meer mogelijk is.

Dat wordt weer ouderwets sparen voordat mensen een nieuwe televisie kunnen kopen want straks is een creditcard niets meer waard dan de paar cent die het plastic en de chip opbrengen.

Nee, het is voorbij: de kapitaalmarkt is straks niets meer waard dan het sop waar de zeepbel van was geblazen.

Vond trouwens een in 2005 gemaakt filmpje dat sinds 9 maanden op Youtube staat en waarin ik mocht meespelen (het is zelfs mijn eigen stem die u in dit filmpje hoort!). Dan heeft u een idee van wat ik zoal doe...