Eenzaamheid

Beetje Bach, beetje Bizet...met muziek brachten wij de rest van de middag door. Dochter Eva kon een vreugdekreet niet onderdrukken toen zij de Torens van Hanoi had uitgespeeld tot het maximale niveau van 14 stenen, zoon Ferdinand was lekker bezig op zijn laptop en ik ververste het water voor goudvissen Toos & Moos. Met mijn moeder waren wij naar een mini-Pasar Malam geweest in het buurthuis, alwaar zij een vaderdagcadeau voor mij regelde: een mooi batik-shirt.

Eerder vanmorgen was ik al door mijn kinderen verwend met een heerlijk ontbijt en een paar cadeautjes: een prachtig ingekleurde mandala, een douchegel/bodydeo-setje, een eiertimer en van mijzelf kreeg ik een radiografisch bestuurbaar mini-robotinsect.

U begrijpt: ik beleefde een heerlijke papadag!

Al met al had ik vrijdag een verjaardag gemist omdat mijn lichaam mij vroeg even pas op de plaats te maken en gisteravond had ik wel naar een groot Burlesque-feest gewild waar diverse geliefde collegae op de bühne stonden. Maar een avondje met je kinderen is ook wat waard, denk ik dan maar.

Zo keken wij de film 'Where the Wild Things are", gebaseerd op het prachtige voorleesboek. Een fraaie geschiedenis over vriendschap, trouw, liefde en eenzaamheid.

Vandaag staan wij stil bij het overlijden van Clarence Clemons

Verbaasd (Een verhaaltje)

Zij droeg haar glimlach als een masker dat een diep en duister geheim moest verbergen. Hij voelde zich geraakt door een ongekende droefenis wanneer hij bij haar was.

Natuurlijk zag hij haar alleen wanneer haar man niet thuis was. Die was dan op zijn werk of zat TV te kijken bij z'n moeder.

Wanneer zij sprak probeerde hij te horen wat zij niet zei. En daarop te reageren. Maar niet te rechtstreeks.

Soms deed hij niets meer dan haar vasthouden en vaak leek dat voldoende.

Toen hij vanuit het ziekenhuis werd gebeld omdat zij naar hem had gevraagd was hij niet verbaasd.