Het ritme van de rit (Een verhaaltje)

Door omstandigheden (Had mij vergist in de datum. Onglooflijk, niet?) is het "Verhaaltje op Vrijdag" een dag te laat...Komt-ie!

========================

Het was een galerie-opening zoals zovele andere. Een bekende Nederlander hield een praatje, de gastheer maakte een paar misplaatste grapjes waar slechts een klein deel der genodigden om kon lachen en de lauwe champagne was van een duur maar smakeloos merk.

Hij bleef dan ook niet zo lang maar onderweg naar de garderobe zag hij haar staan. Zij viel op door haar lef. Dat heb je wel nodig om op een black tie-party te verschijnen in blauwe glimmende hotpants. Het viel hem op dat het haar nog stond ook.

Haar gesprekspartner boeide haar blijkbaar niet voldoende want anders zou hij haar niet zijn opgevallen. De flauwe glimlach die zij hem schonk deed hem besluiten op haar af te stappen.

"Ik heb graag een naam bij mijn fantasieën", vertelde hij haar nog zonder zichzelf voor te stellen. De interessant doende man tegenover haar volledig negerend zei zij zich gevleid te voelen en gaf hem haar naam.

Zij sprak. Als het schijnsel van de halve maan in november geluid was zou het zo klinken.

Haar naam paste meer bij een dame van wie je vermoedt dat zij bijverdient door te acteren in films die het label "18+" hebben meegekregen en daarom had hij haar in gedachten een andere naam gegeven.

Regelmatig vergat hij die weer maar heel soms kwam de gedachte aan haar en haar hotpants weer bovendrijven en moest hij glimlachen. Zijn reisgenoten keken hem dan vragend aan maar hij gaf geen antwoord. Dit was zijn persoonlijke binnenpretje.

In plaats van te antwoorden keek hij hoe het landschap aan hem voorbijtrok langs het raam van de trein en moest stilletjes harder lachen toen hij bedacht wat hij en zij samen konden doen op het ritme van de rit.

Zware shag

Rustig dagje vandaag. Beetje foto's sorteren, beetje koelkast schoonmaken, beetje thee drinken met buurvrouw Winonah, beetje werken aan m'n reisverslag (nog even geduld!), de laatste spullen uitpakken van onze skivakantie en op het einde van de dag met m'n zoon naar de film. Het werd Percy & The Olympians: The Lighning Thief.

Zoals verwacht: een flinterdun verhaaltje, veel voorspelbaarheid, een meer dan redelijke hoeveelheid inconsistenties maar een redelijk vermakelijk verhaal over vriendschap, moed en trouw. Althans, naar mijn mening. U kunt er natuurlijk heel anders over denken omdat U een geheel andere smaak heeft dan ik.

Gelukkig maar dat de meesten een andere muzieksmaak hebben dan ik. Onlangs dwong ik mijzelf een middag lang te luisteren naar een hits-programma van TMF. Het kijken naar de clips hield ik al snel voor gezien want na het zien van twee clips kon ik al voorspellen hoe de anderen eruit zouden zien. Met de muziek zelf was het al niet veel anders. Alle deuntjes verliepen volgens exact hetzelfde concept. Bijna alsof er wereldwijd maar één producers-team is dat die muziekjes op de markt brengt.

Natuurlijk is ook muziek slachtoffer van de vrije markt-economie. Marketing-bureaus doen onderzoek naar wat de meeste mensen van de doelgroep willen horen en geeft dat door aan de opdrachtgevers. Die sturen vervolgens scouts naar modellen-bureaus en schoolpleinen. Niet veel later houdt een choreograaf zich bezig met niet al te ingewikkelde danspasjes, werkt een meneer of mevrouw met hulp van een computer het juiste aantal Beats Per Minute uit, wordt een stylist(e) aangetrokken die zich met kapsel en houding bemoeit en bedenkt een image-maker een gimmick.

Intussen is een drukkerij al druk met het maken van agenda's, posters en koffiemokken met daarop de afbeelding van de artiest(en). Binnen een paar maanden ziet het publiek iemand zingen en dansen die het ondergoed aan de buitenkant draagt, zware zwarte oog make-up gebruikt, de spijkerbroek achterstevoren aanheeft, een wangpiercing bezit en/of de linkerschoen aan de rechtervoet draagt en omgekeerd. Of zoiets.

Er zitten ongetwijfeld goede en goedbedoelende artiesten bij maar in vijf uren tijds heb ik er niet eentje voorbij horen komen. Misschien ben ik nu echt oud geworden...

Ouders die hun kind een "opvoedkundige tik" geven bedoelen het ook vast goed en zelf kregen zij die vroeger hoogstwaarschijnlijk ook. Dus zo slecht kan dat toch niet zijn? Natuurlijk niet. Tenminste, als je er geen probleem mee hebt dat je kind iets doet uit angst en niet uit zichzelf. Ongetwijfeld zijn er kinderen bij wie de methode goed werkt.

Zoals er ook mensen te vinden zijn die 100 zijn geworden, al rookten ze vanaf hun vijftiende elke dag een pakje zware shag.

Hierbij een klein voorproefje van de foto's van onze reis naar Tsjechië. Ons uitzicht vanuit het hotelraam.

En zelfs een filmpje. Zo gemaakt dat het lijkt alsof die van de hand komt van de Noor Amundsen...