Vrijgezel

Om een of andere reden zitten velen nu midden in een verbouwing. Voor hen is het maar goed dat een verbouwing niet lijkt op Windows...Plank:"Ik detecteer nieuwe spijker. Weet U zeker dat U die in mij wilt slaan?" even later gevolgd door:"Kan merk spijker niet vinden. Neem contact op met de fabrikant voor de juiste soort hamer." Bij m'n moeder in het hofje wilde de woningbouw in januari (Deze maand dus!) beginnen met het vervangen van de kozijnen. "Het is voor hooguit een paar dagen hoor, dat U moet slapen zonder slaapkamerraam!"

Gisteren bij m'n moeder geweest om daarna door te gaan naar vriend Pieter. Die had nog een heuse verstelbare loopkruk voor me. En geen moment te vroeg want de eenvoudige houten die ik had begaf het onderweg naar hem toe. Blijkbaar was die niet berekend op dagelijks gebruik. Eigenlijk wilde ik 's avonds nog bij een paar mensen langs op verschillende adressen. Ik had er tenslotte de energie en de tijd voor. Maar nadat ik verspreid over de dag de bodem van de toiletpot een paar keer van dichtbij had gezien besloot ik verstandig te zijn en thuis te blijven. De klant die 's middags zou langskomen ook maar afgebeld. Ik ontdekte ook nog een aardig caussaal verband: telkens als ik moest overgeven was ik vlak daarvoor misselijk geweest.

Ziek zijn ook Obama en Geert Wilders. En allebei om zo'n beetje dezelfde reden: beiden zijn ziek van gaten in de beveiliging. Obama heeft het over de Nigeriaan die zijn eigen kruis in de fik stak in een vliegtuig en bij Wilders ging het om een als stagiaire vermomde journaliste. Die eerste had tegengehouden kunnen worden als de verschillende Amerikaanse veiligheidsdiensten niet op een eilandje zaten maar zouden samenwerken en de stagiaire had betrapt kunnen worden door haar naam op Google in te typen. Dan hadden de "beveiligingsmensen" (die hun salaris krijgen uit onze belastingcenten) kunnen zien dat ze gewoon een journaliste is. Ik kan mij voorstellen dat het geen prettig gevoel is om te worden omgeven door zoveel incompetentie. Maar ja, als haar baas zijnde had Blonde Geert ook natuurlijk zelf even kunn googlen...

De eigenlijke kwestie is: geen enkele beveiliging is 100 procent waterdicht. Stel nou eens dat het ze zou lukken om elk wapen, elk zakmesje, elk explosief, elke idioot buiten het vliegtuig te houden, dan nog heb je het probleem van Stinger-raketten. De eerste de beste idioot kan zo'n ding kopen en bedienen. Vraag maar aan de nabestaanden van de Britse en Amerikaanse piloten die zijn neergehaald door een idioot op een Afghaanse of Iraakse duintop. Vraag ook maar aan de nabestaanden van de helicopterpiloten die boven India uit de lucht werden en worden geknald door "moslimstrijders" met genoeg geld om dit effectieve Amerikaanse wapen te kopen. En de wil die te gebruiken. Degeen die in 1988 dat vlliegtuig boven Lockerbie had opgeblazen had waarschijnlijk met de huidige technieken gestopt kunnen worden. Of niet. Nu blijkt dat degeen die ervoor is opgepakt waarschijnlijk onschuldig is want het printplaatje dat hem aan het explosief koppelt is én nooit onderzocht én had de explosie nooit kunnen doorstaan. Altijd weer leuk, zo'n complot. Maar voor de nabestaanden ontstaat er weer onrust. En dat is minder leuk.

Het valt wel op: Als het gaat om wapens is elke groepering opeens fan van het kapitalisme. Eigenlijk best vreemd.

Stagiaires dan: houd je die tegen? Met een eenvoudige screening komt al veel informatie boven tafel. Zo kwam ik gisteren op internet iemand tegen die zich journalist noemt maar zijn profielpagina's niet heeft afgeschermd. Zo las ik waar hij graag uithangt, wat zijn lievelingsmuziek is, dat zijn favoriete hobby is "mij klemzuipen", dat hij een raar en opvallend maar veelzeggend pseudoniem gebruikt op MySpace en in Leiden woont. Hij is ook -het zal U niet verbazen- vrijgezel.

De link van vandaag is naar mijn forum. Voor de liefhebbers van lollige discussies: Ruben Jan is terug!

Vandaag staan wij stil bij het overlijden van Sander Simons

Schade en schande

Boek nummer 1 van dit jaar is "Fantastica" van gewaardeerd collega-weblogster Merel Roze. De hoofdfiguur is wat egoïstisch en paranoïde. Of dat terecht is moet u zelf maar lezen. In elk geval las het lekker weg en past het goed bij mijn houding van prettig en stressloos leven. Let wel: dat is een houding.

Mijn naasten weten dat het niet allemaal vanzelf gaat en dat ik wel degelijk -ondanks mijn vaak (en soms iets té) relaxte houding- mijn stress-momenten heb. En pijn ervaar.

Natuurlijk doet mijn versleten heup pijn. En deed het pijn toen ik besefte voorlopig niet meer lekker te kunnen rondrennen met mijn kinderen. Natuurlijk deed het pijn toen wij in mei 2008 bijna alles wat wij aan spulletjes hadden verloren in een brand. Natuurlijk doet het pijn dat ik mijn dochters niet zo vaak zie als ik zou willen en dat ik niet zeker weet of ik de biologische vader ben van de jongste. Natuurlijk deed het pijn toen wij vorig jaar op bezoek waren bij de moeder van mijn zoon en zij hem alleen herkende van zijn schoolfoto maar niet in het echie. Natuurlijk deed het pijn toen ik haar indertijd moest verlaten om voor mijn zoon te kunnen strijden en deed het pijn toen de kinderbescherming alles op alles stelde om hem bij mij weg te kunnen halen. Natuurlijk deed het pijn toen ik van de arts hoorde dat mijn moeder het wel eens niet zou kunnen halen. Natuurlijk deed het pijn toen ik hoorde dat een vriendin zich het leven had benomen en deed het pijn toen mijn baas mij vertelde dat ik niet naar de begrafenis mocht.

Natuurlijk deed het pijn toen een dame mij vertelde:"Ik hou van je maar niet op die manier". Natuurlijk deed het pijn toen mijn geliefde parkietje in mijn handen stierf en natuurlijk deed het pijn toen ik via Monsterboard ontdekte dat een ander mijn werkplek zou innemen. Natuurlijk deed het pijn toen ik mijn dochter zag huilen en haar niet kon troosten. Natuurlijk deed het pijn toen de goudvis overleed die al ruim tien jaar een stabiele factor voor mij was in goede zowel als in slechte tijden.

Natuurlijk deed het pijn toen een vriend op veel te vroege leeftijd aan een beroerte overleed en toen ik hoorde dat "de stekker eruitging" bij een vriend die op z'n 32ste al aan de beademingsapparatuur lag. Natuurlijk deed het pijn toen ik hoorde dat mijn broer in het ziekenhuis lag en natuurlijk pinkte ik een traantje weg toen mijn zoon tekenen van zelfstandigheid begon te vertonen. En natuurlijk deed het pijn toen ik erachterkwam dat een goede vriend alleen maar wenst te discussiëren met mensen die het met hem eens zijn en in dat opzicht veel weg blijkt te hebben van Blonde Geert. En zo kan ik nog wel even doorgaan.

Feit is: allemaal kennen wij zo onze tegenslagen. De een gaat bij de pakken neerzitten. Op zich niets mis mee. Behalve als je dat te lang doet. De ander pakt de draad van z'n leven snel weer op. Dat dat ook té snel kan weet ik door schade en schande.

Vandaag staan wij stil bij het overlijden van Lous Haasdijk