Buren (Een verhaaltje, vervolg op Vloer)

Enige weken later hoorde hij dat er een spelletje met hem gespeeld was. En dat hij niet het eerste slachtoffer was. Hij stuurde haar een brief waarin hij haar waarschuwde dat het onverstandig kan zijn om te spelen terwijl de ander de spelregels niet kent.

Soms herlas hij één van de blaadjes die in zijn periode als opvoerend dichter waren samengesteld en kwam dan ook haar naam tegen. Hij zag haar dan weer voor zich, rook weer haar geur en dacht terug aan de nacht dat zijn ademhaling zich vermengde met de hare.

Toen hij haar weer zag monteerde zij haar naambordje op de deur van haar nieuwe woning: een appartement bij hem in de straat.

Vanaf nu waren zij buren.

Vloer (Een verhaaltje)

Zodra hij haar zag wist hij dat hij haar vaker wilde zien. Niet veel later zat hij bij hetzelfde dichterscollectief waar ook zij lid van was en tijdens vergaderingen zorgde hij ervoor dat hij tegenover haar zat voor het beste uitzicht.

Naast haar zitten was ook geen straf want dan kon hij de geur van haar haar opsnuiven. Of dat van haar zweet op die avonden dat zij naar de sportschool was geweest en niet de tijd had genomen om eerst te douchen.

Hij had geen woorden nodig om zijn gevoelens voor haar te beschrijven, daar waren anderen voor.

Binnen het jaar deelde hij een hotelkamer in Parijs met haar. Waar hij wakker werd op de vloer.