Kennen

Dat is weer hééél toevallig allemaal...komt er een onderzoek naar wat er is misgegaan met de aanbesteding van de inmiddels beruchte Noord-Zuidlijn, zijn zomaar opeens allemaal belangrijke papieren "zoek". Ik had echt niet verwacht dat dat zou gebeuren. Papieren waaruit zou kunnen blijken dat de gemeente zwaar heeft geblunderd wil je als gemeente toch zo snel mogelijk kunnen overhandigen aan de betreffende onderzoekscommissie én in de openbaarheid brengen?

Ik had ook niet verwacht dat het goedlopende Apple-produkt de iPhone zou kunnen ontploffen maar toch is dat al meerdere malen gebeurt. Volgens een woordvoerder van het bedrijf staan al die tientallen gevallen op zichzelf en is er niets mis met het produkt. Behalve dan dat het kan ontploffen...Ik ken bommen die goedkoper zijn dan de paar honderd euro die Apple ervoor vraagt. Maar goed.

Mijn mobiel is de Nokia N93 van een paar jaar oud. Op dit weblog en hier en hier heb ik al'ns laten zien dat er ook foto's en zelfs filmpjes mee gemaakt kunnen worden. Natuurlijk kan er ook mee worden gebeld en ge-sms't. Sinds een paar dagen blijkt dat ik er ook mee kan internetten en zelfs foto's mee op internet kan publiceren.

Voor wie geen zin heeft op de link te klikken is hier de foto die vanmorgen werd gemaakt tussen de opnames door voor een reclamefilmpje, in opdracht van een stel derdejaars-studenten van de filmacademie:

(Ik ben niet die lange jongeman...)

Gisteren even opgepast op het zieke zoontje van de buurvrouw en heerlijk gegeten bij een lieve vriendin. Vandaag -behalve dus dat proef-reclamefilmpje opgenomen- dezelfde jongeman van lunch voorzien en staan koken bij m'n moeder vanwege een picknick morgen om vervolgens m'n zoon uit te horen over zijn twee daagse-schoolreis waar hij vandaag van terugkeerde; "Hoe was't?"-"Leuk."

Uiteraard vandaag en gisteren weer de nodige bekenden op straat tegengekomen, evenals op de festivals in Ruigoord en IJburg waar ik bij aanwezig was in de afgelopen weken. Een oud-collega van zo'n 10 jaar geleden, diverse buren en ex-buren, een fotograaf die mij ongeveer 20 jaar terug op de korrel nam, etcetera...De ellende is dat zij mij stuk voor stuk herkennen maar ik diep in mijn geheugen moet graven om maar een idee te krijgen waar ik iemand van ken. Vaak herken ik wel een bepaalde blik in de ogen, een oogopslag, een lichaamshouding, een stopwoordje maar vervolgens kan ik de persoon niet plaatsen: Een ex-collega, de glazenwasser, een vroegere schoolgenoot, een voormalig buurvrouw? Gelukkig zie ik het vrij snel wanneer het een oud-geliefde betreft maar verder...

Hoe is dat bij U? Komt U wel eens iemand tegen die U blijkt te kennen maar bij wie U zich afvraagt:"Moet ik jou kunnen kennen?"

Vandaag staan wij stil bij het overlijden van Ted Kennedy

Dag (Een verhaaltje)

Terwijl hij las dwaalden zijn gedachten af. Naar haar. Altijd naar haar. Hij herinnerde zich haar ogen. De combinatie van kleur, formaat, stand en natuurlijk blik is bij iedereen anders. Daaraan kon je mensen herkennen, hoeveel jaren er ook verstreken waren sinds de laatste ontmoeting.

Als hij zich even concentreerde kon hij haar geur oproepen. Hij hield van die lucht, die mengeling van haar favoriete parfum en de geuren van de afgelopen nacht.

Hij realiseerde zich dat hij onbewust het hoofdstuk had uitgelezen en moest twee bladzijden terug lezen om te zien waar het boek ook alweer over ging. Hij voelde zich bijna betrapt. Alsof iemand had ontdekt dat hij het verhaal en de auteur respectloos had behandeld.

Het vrolijke deuntje van de telefoon bracht hem terug naar de waan van de dag.