Stoer he?

Stoer he?

Hoe voelt het om als Mexicaan illegaal de grens over te gaan naar de VS om daar naar werk te zoeken? Het is bekend dat het voor Canadezen geen enkel probleem oplevert. Die zijn namelijk meestal blank én redelijk goed te verstaan voor de gemiddelde WASP.

Tegenwoordig kunt U in een Mexicaans pretpark proberen hoe het voelt om z'n Mexicaanse gelukszoeker te zijn.

Geluk is voor mij meestal dichterbij en bestaat vooral uit kleine dingetjes zoals vandaag bij m'n moeder op zolder. Daar vond ik bij het opruimen de uitnodiging voor het feest waarop ik indertijd kennismaakte met m'n latere eerste vriendinnetje. Gave tijden waren dat!

Eerder hield ik mij gisteren én vandaag bezig met ramen lappen, vitrage wassen (dacht ik dat de vitrage beige was, blijkt-ie dus wit!), wc-pot boenen, aquarium reinigen, gaten stoppen in dekbed-overtrekken, foto's inscannen en -plakken, nagels knippen, administratie verder op orde brengen en bureaulades uitmesten. Echt helemaal te gek zo'n weekend met klusjes waarbij je tussendoor een beetje TV-kijkt en bijvoorbeeld ziet hoe iemand vreselijk hard wielrent of zwemt.

Natuurlijk worden sportprogramma's gelardeerd met een hoop gekakel over waarom iemand beter is dan een ander en wordt al snel gespeculeerd dat iemand dan wel aan de doping zal zitten. Neem nu de geruchten rond het vermeend dopinggebruik van topzwemmer Ian Thorpe. De uitslag van een dopingtest van tien maanden terug is bekend en zou hem positief bevinden. Vreemd. Normaliter is de uitslag binnen twee tot vier weken bekend en "toevallig" kwam de melding vlak voor de start van het WK-zwemmen. Bovendien heeft Ian Thorpe nog nooit en te nimmer positief getest op doping en dat terwijl hij in zijn loopbaan gemiddeld ongeveer vijftien keer per jaar werd gecontroleerd....

Doet mij een beetje denken aan de verhalen rond het buitenechtelijke kind van Willem-Alexander die in navolging van zijn opa ook wel eens buitenshuis gegeten zou hebben. Of het waar is?

Wat zeker waar is is dat Ferdinand met recht Superfer wordt genoemd. Zo heeft hij gisteren oma's naaimachine gerepareerd en ging hij met z'n elf jaar zelfstandig naar het Amsterdamse Centraal Station voor een afspraak met zijn vriend Jonathan. Stoer he?

Uitslapen

Uitslapen!

>>Ze was het mooiste meisje van de klas. Van de school zelfs. Zij speelde Maria in het kerststuk. En ik? Ik was de achterkant van de ezel.

Jaren later zagen wij elkaar weer. Toen ik m'n toenmalige vriendin opzocht op de afdeling psychiatrie van een lokaal ziekenhuis werd zij net binnengebracht. Haar blik ontmoette de mijne en een vage glimlach hield een belofte in. De levenslust in haar ogen had plaatsgemaakt voor berusting. In deemoed boog zij het hoofd, alsof zij zeggen wou:"Het is goed zo."<<

Eindelijk weer de rust gevonden om te schrijven! Niet dat ik als werkloze zo weinig te doen heb maar er is een groot verschil tussen "rust" en "niet veel te doen". Zo begon de dag van gisteren met het ophalen van handtekeningen ten behoeve van meer speelruimte voor de plaatselijke jeugd. De aktie ging niet, zoals vaste lezers wellicht verwachten, uit van de SP (die het zowaar eens is met Geert Wilders dat bewindslieden een voorbeeldfunctie hebben!) maar van vriend Pieter die zich eraan ergerde dat het stadsdeel blijkbaar wel het geld heeft om extreem dure lantaarnpalen door een kunstenaar te laten ontwerpen maar geen geld zegt over te hebben voor een eenvoudig klimrek. Veel ouders bleken het met hem eens en ook enkele niet-ouders tekenden de petitie.

Zelf kon ik niet al te lang blijven want ik moest een arbeidsovereenkomst tekenen. Maandag begin ik als overblijfjuf, hoewel dat tegenwoordig "begeleider TSO" heet. Ik vind't best omdat het in elk geval betekent dat ik mij weer even niet hoef te vervelen.

Niet dat ik mijzelf daar de tijd voor gun gezien bijvoorbeeld het feit dat ik gisteren ook bij m'n moeder op zolder heb zitten opruimen; diverse spullen konden weggegooid, anderen zijn voor de verkoop op Koninginnedag. Tussen alle zoldertroep vond ik stapels kerst-, zomaar- beterschaps- en verjaarskaarten . Kreeg het af en toe wel even warm van de handgeschreven (e-mail bestond nog niet, moet U weten!) teksten die het niet altijd lieten bij het keurige "liefs en kusjes"..;-). Ook toentertijd was het gebruikelijk om pseudoniemen (een "nickname" in huidig gebezigd jargon) te gebruiken dus ik weet helaas niet meer van elke kaart en briefje van wie het eigenlijk afkomstig is.

Vanuit het huis mijner moeder even bij m'n zoon's school langsgewipt waar vriend Pieter (nog steeds of alweer?) handtekeningen stond te verzamelen en de groepsleidster van de NSO net aan kwam lopen. Zodoende kon ik haar en het team bedanken (en natuurlijk een paar kleinigheidjes overhandigen) voor het jarenlang bijstaan van mijn zoon, de Superfer. Ruim de helft van zijn totaal aantal levensjaren heeft Naschoolse Opvang De Kikkert een niet onbelangrijke bijdrage geleverd aan zijn vorming. Echt heel zwaar was het afscheid niet omdat wij gewoon kunnen blijven langskomen.

Misschien dat het daarom een paar weken terug ook niet zo zwaar was om afscheid te nemen van The Amsterdam Dungeon. Gisteren hadden wij een soortement van geïmproviseerde reünie. Eigenlijk allemaal vanwege oud-collega Elaine die tegenwoordig in Australië woont.

Helaas kon ik niet al te lang blijven vanwege het vrijdagavond fractie-overleg. Thuisgekomen nog even gezellig gekletst met oppas Suus die vers teruggekomen uit Londen graag haar verhalen kwijt wilde.

Er is een reden voor hoe het kwam dat ik zo veel dingen kon doen gisteren: vanmorgen mocht ik uitslapen!