Link

Link

Bij de tramhalte op de dam zit een man saxofoon te spelen. Hetzelfde deuntje, bestaande uit vijf noten. Keer op keer op keer op keer. Dag in, dag uit. Hij wordt er maar niet moe van.

Waar ik moe van word zijn langlopende rechtszaken zoals die tegen Slobodan Milosovic. Die is inmiddels plotseling beëindigd. Die tegen die andere dictator, Saddam Hussein, loopt echter nog steeds. Als iemand ter dood veroordeeld kan worden voor het opdracht geven tot het doden van tientallen burgers, hoe komt het dan dat Blair en Bush nog niet door het Haagse Tribunaal zijn "uitgenodigd"? Mij riekt het iets te veel naar vriendjespolitiek.

Graag Uw mening in deze: zijn slachtoffers van "westerse" leiders wellicht meer schuldig of worden ze misschien niet als mensen gezien? Denk eens aan de vroegere boeken van Karl May:"Ik heb 3 mensen en 7 indianen gedood."

De enige lijken waar ik persoonlijk mee te maken heb gehad vandaag waren nep. Het ging om twee poppen die op het werk figureerden als patiënten van de scheepschirurg die ik vandaag ondermeer mocht spelen. M'n collega's waren weer bijzonder lief voor mij. Zo bleef collega Wieteke heerlijke druiven aandragen, had collega Jonna alvast mijn krukje (anders kom ik nauwelijks boven de bar uit) neergezet, had collega Femke bemiddeld bij een communicatie-probleempje, was collega Natasja zichtbaar dankbaar dat ik er was vandaag en hield collega René mij gezelschap tijdens het glaasje Guinness doen op het einde van de werkdag.

Hoe was Uw dag?

Als uitsmijter: buurman Billy stuurde mij deze link: http://www.burorenkema.nl/2006/03/ode_aan_bos.php

Huishouden

Huishouden

Luisterend naar de wonderschone klanken van Samual Barber's "Adagio for Strings, Chorus" kan ik de lezer dezes melden dat ik vandaag botten teisterende sneeuwstormen, gladheid en ijzige koude heb getrotseerd om op het werk te komen, van het werk naar huis te gaan om daar m'n (elektronische) post te bekijken cq te beluisteren, vandaaruit bij m'n moeder langs te gaan om haar en m'n zoon te knuffelen en die laatste van zijn wekelijkse zakgeld te voorzien. Voorts ging de tocht naar het onderkomen van vriendin Elsa die haar verjaardag vierde en kon ik daar even genoeglijk babbelen met een paar gemeenschappelijke vrienden. Verder een en ander aan besprekingen voorbereid en dankbetuigen beantwoord van mensen die mij feliciteerden met mijn nieuwe baantje: dat van deelraadslid van het stadsdeel Amsterdam-Westerpark.

Tussendoor nog wat tijd gevonden om iets te doen aan achterstallig huishouden.

De kranteberichten leren dat Slobodan Milosovic zich nu in iets warmer oorden bevind (voor hen die daarin geloven dan toch) dan de meeste van de lezers van dit bericht... dus:

Vandaag staan wij stil bij het overlijden van Slobodan Milosovic